MACHO: All i'm asking is please take your time and have a better man.
ANYD: Ikaw ba yung better man na yun?
MACHO: ay hindi. undergrad ako. may saltik. may tattoo. imposible na magustuhan ako ng parents mo kahit ligawan ko pa sila ng 50years :))
ANYD: e ano yung sinasabi mong sana ikaw na lang ulit?
MACHO: sabihin nalang natin na you're a part of me that i can't let go and there's a part of me na i want to be your man once again even just for a day. you know.. yung tipong gusto kong makita yung pinakanatural na saya tsaka ngiti mo.
ANYD: wow beyonce ikaw ba yan? "even just for a day"
MACHO: ay kabog sister
_ "yung tipong gusto kong makita yung pinakanatural na saya tsaka ngiti mo..." saan kaya napulot ni MACHO yung line na yun?
Thursday, April 26, 2012
Boyfriend, Girlfriend
EKSENA: Ako, kausap si papa sa Skype kagabi...
PAPA: Ano nga ba yung pangalan ng boyfriend mo dati?
AKO: *sabi ng pangalan*
PAPA: Ah oo, yun nga pala.
AKO: Wala na yun.
PAPA: E yung isa mo pa uling naging boyfriend?
AKO: *sabi ng pangalan*
PAPA: A oo. Ang pogi nga nun e! (Ironic) Ikaw, mahilig ka talaga sa endagered species.
AKO: *tawa-tawa lang* LOL!
PAPA: Lapitin ka ng maligno e no? Punta ka kaya sa Quiapo bumili ka ng agimat.
AKO: Grabeeeeee!
PAPA: Bumili ka na rin ng kontra usog.
Wangya! ROFL! Lagi mo na lang ako inookray, papa!
***
EKSENA: Si mama at papa, nag-uusap.
MAMA: Nakita ko yung girlfriend ni *name of cousin*. Hindi maganda!
PAPA: *nakikinig lang*
MAMA: Pareho talaga sila ng taste ni RR (kuya ko). Hindi sila mahilig sa magaganda!
PAPA: Oo, parang AKO.
MAMA: T*rantado!
LOL! :))
PAPA: Ano nga ba yung pangalan ng boyfriend mo dati?
AKO: *sabi ng pangalan*
PAPA: Ah oo, yun nga pala.
AKO: Wala na yun.
PAPA: E yung isa mo pa uling naging boyfriend?
AKO: *sabi ng pangalan*
PAPA: A oo. Ang pogi nga nun e! (Ironic) Ikaw, mahilig ka talaga sa endagered species.
AKO: *tawa-tawa lang* LOL!
PAPA: Lapitin ka ng maligno e no? Punta ka kaya sa Quiapo bumili ka ng agimat.
AKO: Grabeeeeee!
PAPA: Bumili ka na rin ng kontra usog.
Wangya! ROFL! Lagi mo na lang ako inookray, papa!
***
EKSENA: Si mama at papa, nag-uusap.
MAMA: Nakita ko yung girlfriend ni *name of cousin*. Hindi maganda!
PAPA: *nakikinig lang*
MAMA: Pareho talaga sila ng taste ni RR (kuya ko). Hindi sila mahilig sa magaganda!
PAPA: Oo, parang AKO.
MAMA: T*rantado!
LOL! :))
Wednesday, April 25, 2012
Parte ng Isang Pangarap (Ang Pagwawakas)
***
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 42-48)
TWEETY: Ryan! Alam ko na kung bakit nasabi ni Lena na si Ran ang may kagagawan ng hindi niya pagsipot sa laban! Pinainom ni Ran ng pampatulog si Lena dahil gusto niyang makasama at mapanood ang Championship! Gusto niyang siya ang pumalit kay Lena!
RYAN: (Magtataka) Bakit daw?
TWEETY: Hindi mo ba nakukuha? Si Ran ay may gusto sa iyo at siya ay kagaya ko!!!
RYAN: (Magugulat) What??? Is that true? O hindi! I’d rather die!
TWEETY: Shaks, pa emote-emote pa itong lalaking ito!
SA SILID-ARALAN…
LENA: (Nakaupo)
RAN: Lena, may sasabihin sana ako sa iyong isang mahalagang bagay.
LENA: Kung ano man iyan, huwag mo nang ituloy dahil alam ko na. Sinabi na ni Millie ang buo mong pagkatao. (Iiwas)
RAN: Lena, teka lang… Kailangan nating… (Hihinaan ang boses) mag-usap…
LENA: Wala tayong dapat pag-usapan! Naiintindihan mo?
RAN: Sinabi mo na kaibigan mo ako, di ba? Gusto ko talagang magkaroon ng kaibigan dahil sila lamang ang tumatanggap sa negatibong ugali ng isang tao. Nalaman ko kay Millie na ikaw pala ay taga-hanga ko. Sa ipinapakita mo ngayon sa akin, parang hindi mo kayang tanggapin ang buo kong pagkatao. Kung kaibigan nga ang tingin mo sa akin, bakit ganyan ka? Hindi ko gustong saktan ka. Pasensya na dahil kahit kailan, hindi ko kayang tanggapin ang pag-ibig na inaalay mo. Hindi sa natatakot ako pero dahil yun talaga ang nararamdaman ko. Hindi babae ang gusto ko…
LENA: Pero, pwede ka pa rin namang magbago kung gugustuhin mo, di ba?
RAN: Hindi mo ba ako kayang tanggapin?
LENA: Ang sa akin lang naman ay nakakapanghinayang ka, Ran. Matagal na akong humahanga sa iyo at masakit talagang malamang ganyan ka.
RAN: Gusto kong intindihin mo ako. Irespeto mo kung ano man ang katayuan ko. Igalang mo kung ano man ang nasa loob ko. Tanggapin mong kahit kailan ay hindi tayo pwede!
RYAN: (Biglang papasok sa eksena) Dapat ay sinabi mo na sa amin iyan dati pa nang sa gayon ay hindi na humantong sa ganito ang lahat.
LENA: Ryan…
RYAN: Bakit ganoon Ran? Bakit nilihim mo sa amin na isa kang… kagaya ni Tweety?
TWEETY: Pwede ba, ako ang orig at iba na talaga pag orig.
RYAN: Ikaw Ran, ang taong pinaka mimithi ni Lena. Bakit nagawa mo siyang lokohin?
RAN: Pasensya na kung nagawa ko iyon. Kung nagulo ko man ang buhay ninyo, humihingi ako ng kapatawaran. (Luluhod sa harap ni Lena) Patawad, pinagsisisihan ko ang lahat ng naging kasalanan ko.
LENA: Tumayo ka na riyan. Hindi ako sanay na may taong lumuluhod sa harap ko.
RAN: (Tatayo)
TWEETY: (Kay Lena) Ano na ang balak mong gawin ngayon, girl?
LENA: Ang bawat tao ay may karapatang magpatawad at patawarin, kahit gaano man kabigat ang kasalanang nagawa. Ang Diyos nga nagawang magpatawad, tao pa kaya. (Kay Ran) Pinapatawad na kita, Ran. Basta, huwag mo nang gawin ang bagay na iyan sa iba. Maliwanag ba?
RAN: Lena, pangako…
RYAN: (Aakbayan si Ran) Ran, pare ko, kailangan mong maintindihan na… ang gusto ay isang babae at wala na akong ibang gusto kundi si Lena.
RAN: (Malulungkot)
RYAN: Huwag kang sumimangot. Magiging kamukha ka ni Tweety, sige.
RAN: Ano? Sige, ngingiti na ako. (Ngingiti)
RYAN: Sana maintindihan mo na si Lena lang talaga ang gusto ko. Kahit na hindi ako ang gusto niya, siya pa rin ang babae sa puso ko.
TWEETY: Kinikilig ako!
RYAN: (Hihingi ng tawad kay Lena) Lena, so-sorry na, ha! Sorry sa masasakit na sinabi ko.
TWEETY: (Tutulak-tulakin si Lena)
LENA: Oo na!
TWEETY: Okay, ha! Nagkapatawaran na tayo. Sa ngayon, mas makabubuti kung iisipin natin ang nalalapit na graduation!
LAHAT: Tama! Ang graduation!
ARAW NA NG PAGTATAPOS…
RYAN: (Nakaupo sa bench) Nakakatawa! Dati, bola lang ang hawak ko. Ngayon, magiging diploma na. Minamahal kong court, iiwan na kita. Minamahal kong paaralan, iiwan na kita. Minamahal kong Lena…
LENA: (Uupo sa tabi ni Ryan) Tinawag mo ako?
RYAN: Lena! Uh… Pasensya na kung nagiging ma-drama na ako ngayon. Syempre, di ba, graduation na tapos, magiging college na tayo. Tapos… Tapos, wala na…
LENA: Bakit wala na? Nakalimutan ko, hindi ba’t ang sabi mo sa akin ay sasabihin mo yung babaeng gusto mo sa graduation?
RYAN: (Mapapangiti) Nga pala, nagtapat na ako sa kanya, alam mo ba iyon? Kaso, ang sabi niya, hindi daw iyon dapat dahil magkaibigan lang kami. Kaibigan lang, kaibigan lang, kaibigan lang…
LENA: Talaga? E, sino ba siya?
RYAN: Huh? A… e…
LENA: Di bale, kilala ko na naman siya. Ryan, paano kung… nagbago ang isip niya. Tapos, bigla na siyang pumayag?
RYAN: (Masayang-masaya) Hindi ba siya nagbibiro?
LENA: Bakit naman siya magbibiro, hindi naman oras ng pagbibiro ngayon?
RYAN: (Yayakapin si Lena) Lena, ikaw lang ang mahal ko. Kahit mawalan man ng hangin ang bolang gamit ko, ikaw lang talaga.
LENA: Pati ba naman dito, ina-apply mo pa rin ang basketball?
RYAN: Syempre naman! Pero alam mo, mas mahalaga ka pa rin kaysa sa bola ng basketball. Dahil iyon, may presyo, nabibili ng kahit na sinumang tao. Samantalang ikaw, wala at di basta-bastang nakukuha ng ibang tao. Isa lang talaga ang dapat na magmay-ari sa iyo.
LENA: At ikaw iyon?
RYAN: Well, sino pa nga ba? E, ako lang naman ang nandito.
LENA AT RYAN: (Magtatawanan)
***
RAN: Ang pagiging Valedictorian ko ay bunga ng aking pagsisikap sa pag-aaral at ng aking mga inspirasyon sa buhay. Una sa lahat, nais kong magpasalamat sa Panginoon, sa mga magulang ko, sa mga kaibigan kong sina Lena Madrid, Ryan Cristobal at Timothy a.k.a. Tweety Santos. Kay Millie na walang sawang sumuporta at nagpaliwanag sa akin ng lahat. Sa minamahal kong gitara dahil kung wala ito, wala akong kadamay sa panahong ako’y nalulungkot. Sa aming guro at kaklase, sa ating minamahal na punong-guro, sa mga estudyante, alam kong kumalat na ang tsismis tungkol sa akin. Hindi ko ikinahihiya ito. At sa mga taong tumanggap sa tunay kong pagkatao. Basta, ito lang ang masasabi ko: GGG, Girls, Guys and Gays, mabuhay kayong lahat! Salamat po.
***
MILLIE: Lena… (Ibabalik ang kwintas)
LENA: (Tatanggapin ang kwintas)
MILLIE: Huwag kang mag-alala, alam namin ni Ran na sa iyo lang talaga ang puso ni Ryan. Sana ay maging maligaya kayo at sana, matupad ninyo ang lahat ng iyong mga pangarap.
***
RYAN: (Hawak ang kwintas) Lena, sa totoo lang, ang kwintas na ito ay bigay sa akin ni mama. Ibigay ko raw ito sa pinaka importanteng tao sa buhay ko. Pero… (Itatapon ang kwintas)
TWEETY: Ano ka ba, bakit mo tinapon?
RYAN: Tweety, hindi pwedeng hatiin ko ang kwintas para sa inyong dalawa.
TWEETY: (Na touch) Ryan! Nakakainis ka talaga!
RYAN: (Aakbayan sina Lena at Tweety) Kayong dalawa ang mga taong pinaka importante sa buhay ko!
TWEETY, RYAN at LENA: (Magyayakapan)
***
LENA: Alam ninyo, napagtanto ko na mahirap, malungkot at nakakaiyak talaga ang pagtatapos. Mahirap, dahil marami tayong pagsubok na pinagdaanan. Pero, nalampasan natin ang lahat ng iyon. Malungkot, dahil nalaman kong kauri pala nito ni Tweety si Ran.
TWEETY: Aba! Masaya ako doon, no!
LENA: At nakakaiyak dahil—
(Dadating ang Varsity Team)
NIKE: Oki doks, picture-picture tayo!
(Magkakagulo ang Varsity Team, makikisali rin ang iba)
RYAN: Uy, huwag naman kayong manulak! (Maaapakan si Lena) Lena, ano nga pala yung sinasabi mo?
LENA: Ang pagtatapos… nakakaiyak ito dahil… Ryan, inapakan mo ang paa ko! Aray ko!!! (Paghahampasin si Ryan)
RYAN: (Tumatawa pa) Teka, hindi ko naman sinasadya!
LENA: (Mag-iisip) Tanggap ko na ang lahat. Si Ran, parte lang siya ng aking pangarap at si Ryan, siya talaga ang katotohanan. Hindi na ako hihiling ng kahit na ano pa. Tinatanggap ko na si Ryan sa aking buhay…
(Kanya-kanyang pose sila. Nag flash na ang ilaw ng camera)
***W A K A S***
OoOoO
PAGPAPAKILALA SA MGA TAUHAN
Pangunahing Tauhan
Lena Madrid- Mabait, maganda, kaso mahiyain. Nasa ika-apat na taon sa mataas na paaralan, ang tangi niyang pangarap ay maging kaibigan at kaklase ang taong pinakagusto niya, si Ran. Tinanggihan niya ang pag-ibig ng kanyang matalik na kaibigan, si Ryan, ngunit sa huli’y tinanggap rin ito. Kanya ring natanggap na si Ran ay parte lang ng kanyang pangarap at si Ryan talaga ang katotohanan.
Ryan Cristobal- Matalik na kaibigan ni Lena na naging kaklase niya mula unang pangkat sa Mababang Paaralan hanggang ikatlong taon sa Mataas na Paaralan. Kaligayahan niya ang nakikitang masaya sa piling ni Ran si Lena ngunit sa kabila nito ay nasasaktan rin. Siya ay magaling maglaro ng basketball at kasapi sa Varsity Team ng paaralan.
Ran Arnaiz- Isang gwapo at matalinong tao. Ang pinakagusto at hinahangaan ni Lena dahil sa kanyang talento sa pagtugtog ng gitara. Mayroong isang lihim na pinagkatagu-tago ngunit natuklasan rin ng grupo ni Lena. Sa kabila nito, hindi siya ikinahiya ng grupo. Malaki ang kanyang pasasalamat sa pagdating ni Lena sa kanyang buhay.
Timothy Santos- Mas kilala sa tawag na Tweety, siya ang kaibigang matalik nila Lena na kasapi sa ikatlong kasarian. Humahanga rin kay Ran ngunit nagkaroon ng sama ng loob sa kanya nang malamang niloloko lang pala sila nito.
Millie Deogracias- Kaibigan ni Ran na tanging sumusuporta sa kanya. Pilit niyang inilalagay si Ran sa tamang landas. Siya ang nagsiwalat ng lihim nito.
Iba pang tauhan
Lara-Ate ni Lena at kanyang kasundo sa lahat ng bagay.
Rey- Ama ni Lena na magaling rin sa basketball.
Nike, Mac, Kevin at Jay- Miyembro ng Varsity Team na kasama ni Ryan sa paglalaro. Lahat sila ay nagmula sa seksyon 1.
Mai at Jane- Magkaibigang walang ginawa kundi ang magpapansin.
Bb. Laxa- Guro ng Seksyon 1.
Coach Miguel- Coach ng Varsity Team.
Bakla #1, 2 at 3- Mga baklang kaibigan ni Tweety na nag-uusap-usap tungkol sa isang bagong ka-pederasyon.
ANG TAGPUAN
•Sa eskwelahan, unang araw ng klase- ang araw na pinakahihintay ng lahat ng mag-aaral sapagkat makikita na naman nila ang kanilang mga kaibigan, mga dating kamag-aral at ang mga taong gusto nila. Ito ang araw na nalaman ni Lena na kamag-aral niya si Ran. Dito rin naganap ang pagtatapat ni Ryan ng pag-ibig kay Lena pati na rin ang masayang graduation (pagtatapos).
•Sa Principal’s office- dito kumukuha sina Lena at iba pang mag-aaral ng kanilang seksyon at permit upang makapasok sa silid-aralan.
•Ang silid-aralan ng seksyon 1- dito inihatid ni Ryan si Lena matapos malamang seksyon 1 pala siya. Ito rin ang silid kung saan naganap ang unang pag-uusap nina Lena at Ran.
•Bahay ni Lena- kasama niya dito ang kanyang ate at ama. Sa kabilang street ay ang bahay ni Ran.
•Bench- kung saan madalas mag-usap sina Lena at Ryan.
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 32-41)
***
TAPOS NA ANG LABAN…(Sigawan)
SA BAHAY NI LENA…
LENA: (Biglang babangon) Ang laban ni Ryan! Ate Lara…
LARA: Hinatid ka rito ng parents ni Ran. Wala kang malay kanina.
LENA: Ang laban ni…
LARA: Baka tapos na. Gabi na, e!
***
LENA: (Tatawagan si Tweety sa telepono) Tweety!
TWEETY: (Sa kabilang linya) Impaktita ka! Hoy girl, bakit wala ka roon kanina?
LENA: (Iiyak) Si Ran… Si Ran ang may gawa nito.
TWEETY: (Magugulat) Si Ran? (Mag-aalala) Pinagsamantalahan ka ba niya? Anong ginawa niya?
LENA: Hindi! Si Ran ang may kasalanan kung bakit hindi ako nakapunta. Magkasama kami kanina. Nahilo siya, masakit daw ang ulo niya. Pumunta kami sa bahay nila, uminom siya ng gamot tapos pinagtimpla niya ako ng juice tapos… Wala na akong matandaan.
TWEETY: Nandoon si Ran sa laban kanina. Ano naman kaya ang dahilan niya? Galit na galit si Ryan. Kung gusto mo, kausapin mo siya! Sasamahan kita. Nasa school pa yun sigurado. Ipaliwanag mo ang lahat, bruha!
SA ESKWELAHAN…
COACH MIGUEL at IBA PANG VARSITY: Una na kami, Ryan!
RYAN: Sige po! Coach, Nike, Mac, Kevin, Jay, ingat kayo!
COACH MIGUEL at IBA PANG VARSITY: (Aalis)
RYAN: (Uupo sa bench) Hu! MVP! (Huhubarin ang medalyang natanggap, itatapon, yuyuko, iiyak)
***
LENA at TWEETY: (Dadating)
TWEETY: (Sisenyasan si Lena na lapitan si Ryan. Mananatili lang sa malayo)
***
LENA: (Dadamputin ang medalya, lalapit kay Ryan)
RYAN: (Mararamdaman ang pagdating ni Lena, papahirin ang mga luha) Bakit nandito ka?
LENA: Umiiyak ka?
RYAN: Bakit ako iiyak? Ang OA ko naman. Pawis lang ito.
LENA: (Titingnan ang medalya) MVP ka pala. Ryan, sorry kung hindi ako nakarating, hindi ko―
RYAN: (Hahablutin ang medalya) Nanalo naman kami kaya ayos lang. Nakalaro ako kahit wala ka. Ibig sabihin, hindi kita kailangan kaya umalis ka na!
LENA: Ryan?!
RYAN: Alam mo, nakakainis ka e! Pangalawang beses mo na akong in-indian!
LENA: (Maguguluhan) Anong sinasabi mo?
RYAN: (Tatayo) A, hindi mo matandaan yung una dahil oo, tama. Ang akala mo siguro si Ran ang tumawag sa iyo, no? Sino ka ba? Wala ka, isa ka lang tuldok sa kanya!!!
LENA: (Sasampalin si Ryan)
RYAN: (Para nang nasisiraan) Maraming beses mo na akong sinaktan. Ako ang tumawag sa iyo, Lena! Naghintay ako. Ginawa ko ang lahat. Pero bakit ganoon, hindi mo ako napapansin? Lagi na lang si Ran ang pinag-aaksayahan mo ng panahon! Alam mong ang laban ko ang pinaka importante sa lahat at dapat, ang nanonood nun ay ang pinaka importanteng tao sa buhay ko ―ikaw! Tapos hindi ka pumunta. Sinabi kong sa graduation ko sasabihin ang babaeng mahal ko pero, hindi ko na matitiis pa. Ang babaeng mahal ko… ay ikaw! (Yayakapin si Lena) Mahal na mahal kita, mahal na mahal!!!
LENA: (Pilit na kakawala kay Ryan) Ryan, bitiwan mo ako! Magkaibigan tayo! Hindi dapat ang ganito!
RYAN: Hindi kita bibitiwan. Hindi kita papakawalan. Hindi! HINDI!!!
TWEETY: (Susugod) Tama na! (Aawatin si Ryan) Ryan, huwag mong gawin ito! (Hihilain si Lena) Lena, halika na!
TWEETY AT LENA: (Aalis)
RYAN: Lena, bumalik ka rito! Mahal kita, Lena! Mahal kita!!!
KINABUKASAN…
TWEETY: (Dala ang kanyang pamaypay, ibabatok ito kay Ryan) Hoy, Ryan! Nagtatampo ako sa iyo!
RYAN: Dahil ba sa ginawa ko kay Lena?
TWEETY: Hindi naman talaga niya gustong hindi makapunta. Ang sabi niya, si Ran ang may kagagawan.
RYAN: (Magtataka) Si Ran?
TWEETY: Hindi ko kasi masyadong naintindihan yung sinabi niya sa telepono. Aalamin ko na lang kung bakit.
RYAN: Gawin mo iyan para sa akin, maaari ba?
TWEETY: Sige. Aalis na me…
***
MILLIE: Kailangan mo raw ako?
LENA: Pwede bang ikaw muna ang magtago nito? Ang totoo, galing iyan kay Ryan. (Ibibigay kay Millie ang kwintas)
MILLIE: (Mapipilitang tanggapin ang kwintas) Lena… Ikaw Lena, ikaw ang mahal ni―
LENA: Millie, si Ran, siya lang ang lalaking gusto ko. Kahit baligtarin mo pa ang mundo, siya lang talaga.
MILLIE: Alam ko ang totoo kay Ran! Ang pagkatao niya! Ang gusto niya ay hindi babae kundi… isang lalaki!!! Si… si… si Ryan! Isa pa, balak niyang paglayuin kayo ni Ryan!
LENA: Talaga ba? (Mapapatingin sa ibaba) Kaya niya pala ginawa iyon. Nagalit tuloy si Ryan sa akin. Aalis na ako. (Aalis)
***
BAKLA 1 at 2: (Magkasamang papasok sa eksena, lalapitan si Bakla 3)
BAKLA 1: Alam mo mare, may tsismis kami sa iyo.
BAKLA 2: May bago na tayong ka-pederasyon at grabe, sobrang pretty niya!
BAKLA 3: (Maiintriga) Talaga? Sino?
TWEETY: (Biglang papasok sa eksena na nagpapaypay) Aba! Mukhang may pinag-uusapan kayo!
BAKLA 1: A oo, Tweety. Actually, before you enter, pinag-uusapan namin ang isang bagong ka-pederasyon.
BAKLA 2: Oo mare and you know what, he I mean she is so pretty.
TWEETY: Naiintriga ako, sino iyan ever?
BAKLA 3: Oo nga, sino iyan?
BAKLA 2: Quiet lang kayo, ha! Baka kasi marinig ng iba, masira ang image niya.
BAKLA 1: Actually, may isa kaming source na nagsabing itong guy na itong mare na natin ngayon ay dead na dead sa isang basketball player.
BAKLA 2: At ang taray, ha! Varsity pa ang basketbolistang papa!
TWEETY: Wait lang, si Ryan ba na friendship ko ang tinutukoy ninyo?
BAKLA 2: Hindi natin alam, kasi di ba, maraming members ang Varsity. Nandyan si Nike, si Mac, si Kevin, si Jay. Pero oo, si Ryan nga.
BAKLA 3: E, sino ba yung vaklalush ever na iyan?
BAKLA 1: Gusto ninyo bang malaman kung sino?
BAKLA 3: Oo! Kanina pa nga kating-kati ang tainga ko sa chizmax!
BAKLA 2: Pinangalan namin siyang “Baclaran”
TWEETY: Baclaran? Why Baclaran? Napaka unique ng name na iyan, ha!
BAKLA 1: Actually it has two meanings. Number 1.
MGA BAKLA: (Magkakapit-kapit)
BAKLA 1: Okay. Mareng Tweety, stay calm. Baclaran as in… Bakla si Ran! Ang bagong mare natin ay si… Ran Arnaiz!
TWEETY: (Mabibigla) Ano? Si Ran bakla? (Saktong pagkasabi nun ay biglang dadaan si Ran)
RAN: (Mapapatingin sa kanila)
BAKLA 2: (Sasawayin si Tweety) Mare, ang ingay mo!
BAKLA 3: (Nagmamadaling magtatanong) Ano yung number 2 meaning?
BAKLA 1: Ang number 2 meaning? Baclaran ang ibig sabihin ay… Bakla! Run for your lives! Narinig niya tayo! Ahhh!!!
MGA BAKLA: (Magsisitakbuhan)
***
TWEETY: (Itataas ang kilay, nakapamewang din) Kaya naman pala, kaya naman pala sinabi mo kay Lena na masakit ang ulo mo noong araw na may laban si Ryan. Kaya naman pala.
RAN: Gusto ko kasing―
TWEETY: Ano, gusto mong makasama si Lena? Hindi! Si Ryan pala. Ang balak mo talaga ay paghiwalayin silang dalawa nang sa gayon ay pwede ka nang umeksena kay Ryan. Alam ko na! Kinaibigan mo si Lena rati para mapalapit ka kay Ryan. Tama ba ako?
RAN: Oo, tama ka. Nagkunwari akong masakit ang ulo ko. Ang totoo, pinainom ko si Lena ng pampatulog para hindi na siya makarating pa. Hinalo ko yun sa juice na binigay ko sa kanya. Nalaman ko kasing dalawang tao lang ang pwedeng isama ni Ryan. Ginawa ko iyon. Pero pagkatapos, naisip kong nagkamali ako.
TWEETY: Bakit Ran? Alam mo ba, pag nalaman ni Lena ito, malulungkot siya. Dahil hindi niya sukat aakalain na ang taong gusto niya, ang taong nirerespeto niya, ang taong parte ng kanyang pangarap ang tunay na may kasalanan ng pag-aaway nila ni Ryan!
RAN: (Hindi iimik)
TWEETY: Ano? Bakit wala kang masabi riyan? Nahihiya ka?
RAN: Ibig sabihin, may gusto talaga sa akin si Lena? Totoo nga ang sinabi ni Millie.
TWEETY: Napaka manhid mo para hindi malaman iyan. Ito lang ang masasabi ko sa iyo, Ran. Wala kang kwentang tao! Baklang 'to! Hmp! (Aalis)
***
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 26-31)
***
RAN: Mukhang bihira na lang silang magkasama. Sa tingin mo, lalayo na siya kay Lena?
MILLIE: Huwag mo na nga silang sirain pa! Wala ka na rin namang pag-asa! Hindi ka niya matatanggap kapag nalaman niya!
RAN: Alam kong mabait si Ryan. Si Timothy nga, natanggap niya bilang Tweety at masaya siya dahil nagpapakatotoo ang kaibigan niya.
MILLIE: Paano ka niya matatanggap? Hindi niya kailanman matatanggap na ang taong mahal ng mahal niya ay isang bakla!!!
RAN: (Magugulat) Ano?! Sino ang mahal niya? Sino?
MILLIE: Si Lena Madrid!
RAN: (Mabibigla) Si Lena ang mahal ni Ryan? At… si Lena ang nagmamahal sa akin?
MILLIE: Huwag ka nang manggulo sa buhay nila, pakiusap lang.
RAN: Hindi pwede! Kung ayaw mo akong tulungan, ako na lang ang gagawa mag-isa. Sisikapin kong malayo si Lena sa kanya. Basta, sisirain ko silang dalawa! Alam kong nalalapit na ang Championship at sabi ni Ryan, kapag hindi niya nakikitang nanonood si Lena, hindi siya maka-concentrate at sigurado na ang pagkatalo nila kapag ganoon! Kapag natalo sila, sisisihin niya si Lena, mag-aaway sila at masisira! Sa ganoong paraan, pwede ko nang panghimasukan ang mga buhay nila. Kaya sisiguraduhin kong hindi makakanood si Lena ng laban!
MILLIE: Baliw ka ba? Paano mo gagawin iyon, ha?
RAN: Paiinumin ko siya ng pampatulog! Basta! Sana magtagumpay ang plano kong ito. Patnubayan sana ako ng Diyos.
MILLIE: (Matatawa) Diyos? Nagpapatawa ka ba? Alam mo, hindi ako makapaniwala na ang isang matalinong taong gaya mo ay mag-aasal bobo at walang pinag-aralan dahil sa pag-ibig sa kapwa niya lalaki! Nakakapanghinayang ka Ran…
PAGLIPAS PA NG ILANG BUWAN… Bago mag-uwian…
LENA: (Nakaharang sa daan)
RYAN: (Mapapatingin kay Lena, dadaanan lang niya)
LENA: (Hahawakan ang kamay ni Ryan) Ryan, mag-usap tayo pakiusap.
RYAN: Hindi pwede, mag-eensayo pa ako. (Bibitiw kay Lena)
LENA: Ipinagpapalit mo na ba ako sa isang bola? Iyan na ba ang mas mahal mo?
RYAN: Ano?!
LENA: Nakalimutan mo na ba ako? Ako ang kaibigan mong si Lena —Lena Madrid!
RYAN: (Titingin sa ibaba) Sige, mag-uusap tayo pero sandali lang.
SA BENCH…
LENA: (Nakatingin sa malayo) Naaalala mo pa ba yung unang araw na nagkakilala tayo? Grade one tayo noon, tapos, magkatabi pa. Noong tinanong ni teacher kung ano ang gusto mong matanggap mula sa iyong katabi bilang tanda ng inyong pagkakaibigan, sabi mo bola kasi iyon ang hilig mo.
RYAN: (Nakayuko) Ibinigay mo iyon. Huwag kang mag-alala, nakatabi iyon. Iniingatan ko.
LENA: Yung sinabi ko, natatandaan mo pa ba?
RYAN: (Tahimik lang)
LENA: Hindi mo na natatandaan? Ang hiniling ko noon ay—
RYAN: Wala kang hiniling na materyal na bagay. Umiyak ka at ang sabi mo, gusto mo ang mama mo. Sa tingin mo ba kaya kong ibigay yun? Nalaman kong wala na pala siya.
LENA: Wala na nga ang mama ko. Pero, nandyan ka pa, di ba? (Titingin sa nakayukong si Ryan) Alam kong nitong mga nakaraang buwan ay hindi ka na sumasama sa akin. Ni ang pinangako mong pakikipagkaibigan kay Ran, hindi mo natupad. Puro practice, puro practice.
RYAN: (Tutungo) Gusto ko kasing matupad ang mga pangarap ko kaya’t pasensya na talaga. (Titingin kay Lena) Ikaw, masaya ka bang kasama mo si Ran?
LENA: Masaya ako? Paano ako magiging masaya kung nakikita kong nalulungkot ka? Paano ako magiging masaya kung iniiwasan mo ako? Ryan, isipin mong grade one pa rin tayo.
RYAN: Ayoko nang bumalik sa pagka grade one, kaya nga ako nag-aaral nang mabuti!
LENA: Basta, isipin mo na lang! Tapos, kapag tinanong ka ni teacher kung ano ang gusto mong matanggap mula sa katabi mo ngayon… ano ang sasabihin mo?
RYAN: Hindi ko alam.
LENA: Alam mo ba ako, ang sasabihin ko, gusto ko…
RYAN: Ang mama mo?!
LENA: Hindi. Dahil alam kong hindi mo kayang ibigay iyon. Hihilingin ko na sana… (Naluluha na) na sana… bumalik na ang matalik kong kaibigan sa akin. Namimiss ko na kasi siya. (Tutulo ang luha) Mahal na mahal ko ang kaibigan kong si Ryan. Ayaw kong iniiwasan niya ako. Ayaw kong hindi niya ako pinapansin kapag nanonood ako ng mga practice niya. Ayaw kong nagiging malamig siya sa akin. Hindi naman ako papansin pero ayaw kong hindi niya ako pinapansin. Ayaw kong—
RYAN: Tama na! (Yayakapin si Lena) Umiiyak ka… Ayaw kong… umiiyak ka. Tigil na…
LENA: (Iiyak) Ryan, gusto kong bumalik ka! Gusto kong may magbabantay sa akin. Gusto kong kasama ang matalik kong kaibigan! Hindi ba’t sinabi kong malulungkot ako kapag hindi na tayo naging magkaklase? Nararamdaman ko na iyon ngayon! Bumalik ka na…
RYAN: Bakit… bakit naman ako babalik?
LENA: (Bibitiw sa pagkakayakap ni Ryan) Hindi ka na babalik?
RYAN: Ano ba?! Bakit naman ako babalik? E… (Ngingiti) hindi naman ako umalis? Lumayo lang ako. Hindi ko magagawang iwan ka. Gusto ko lang na magkaroon kayo ng oras ni Ran at maging masaya ka habang nandyan pa siya. Gusto ko lang na maging maligaya ka. (Pupunasan ang mga luha ni Lena) Huwag ka nang umiyak, Lena. Huwag.
LENA: Bati na tayo, ha!
RYAN: Para naman tayong bata nito! Pero sige! Siya nga pala, ang hiling ko, sana ay manood ka ng laban namin, sa Enero, sa resume ng klase. Kapag hindi ka pumunta, hindi ako makakalaro ng maayos.
LENA: (Yayakapin si Ryan) Maraming salamat, Ryan. Maraming salamat…
ENERO NA, BAGONG TAON…
LENA: Ate, pupunta muna ako kina Ran. (Hihipan ang torotot, aalis)
(Mag riring ang telepono)
RYAN: (Sa kabilang linya) Hello? Pwede po kay Lena?
LARA: Sandali lang, parang narinig ko na ang boses mo rati. Teka… (Aalalahanin ang nakaraan) Tama! Ikaw yung nakausap ko rati! Ikaw siguro yung nagsabi kay Lena na hihintayin siya sa tapat.
RYAN: Opo. Ako nga po. Ako po si Ryan.
LARA: Ryan? Ay Ryan ikaw pala!
RYAN: Bibihira lang naman kasi akong tumawag dito. Kayo po ba ang ate ni Lena? Si Ate Lara?
LARA: Oo, ako nga. Teka, bakit ganoon? Sabi niya kasi si Ran daw ang tumawag.
RYAN: (Maaalala ang nakaraan) Kaya naman pala in-indian niya ako noong araw na iyon. Wala na kasi siya noong sinundo ko siya.
LARA: Sinasabi ko na nga ba't hindi si Ran yung tumawag! Bakit hindi ka man lang kumatok sa bahay namin?
RYAN: Huh? Nahihiya ako, e!
LARA: Ano ba ang kailangan mo sa kapatid ko? Umalis kasi siya, pumunta kina Ran.
RYAN: Ganoon po ba? Hmm… Gusto ko lang sanang bumati ng Happy New Year. Paki sabi na rin pong huwag niyang kakalimutan ang laban namin sa resume ng klase. Sabi pa ni Coach Miguel, dalawang tao lang ang pwede kong isama. Si Tweety ang isa at si Lena.
LARA: O sige, sasabihin ko sa kanya. Happy New Year, ha!
RYAN: Sige po, bye.
LARA: Bye! (Ibababa ang telepono)
RAN at LENA: (Dadating)
LARA: (Kay Lena) Uy, tumawag si Ryan. Ang sabi niya, huwag mo daw kalilimutan ang laban nila sa resume ng klase.
LENA: A, oo nga pala! Ran, gusto mong sumama?
RAN: Ako? O sige, bakit hindi?
LARA: Teka! Sabi niya kasi dalawang tao lang ang pwede niyang isama. Si Tweety at ikaw, Lena.
LENA: Huh? Paano si Ran?
RAN: O sige, huwag na lang. Ikwento mo na lang sa akin ang nangyari.
RESUME NG KLASE… Araw na ng laban…
LENA: (Lalabas ng bahay, makikita si Ran) Hi Ran!
RAN: (Mag-iisip) Kahit na sinabi kong ayos lang na hindi ako makasama, hindi pa rin pwede! Dapat ko talagang mapanood iyon! Kung gayon, ito na ang tamang pagkakataon! (Magkukunwaring nahihilo) Lena, nahihilo ako. Ahhh! Ang sakit ng ulo ko!
LENA: Huh? Teka, anong gagawin ko?
RAN: Sa bahay! Dalhin mo ako sa bahay!
***
TWEETY: Walang sumasagot sa bahay nila.
RAN: (Biglang dadating) Anong problema?
RYAN: Nakita mo ba si Lena o nakasabay mo ba siya?
RAN: Wala pa siya? Hindi ko siya kasabay kanina. Tinawagan ninyo ba?
RYAN: Wala raw kasing sumasagot sa bahay nila.
COACH MIGUEL: (Papasok sa eksena) Ryan, ano? Male late na tayo. Sino ba ang mga isasama mo?
RYAN: Si Tweety po at… (Mag-iisip) Kailangan dalawang tao. (Mapapatingin kay Ran) si… si Ran na lang po! (Iiling) Nasaan ka na ba Lena?
***
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 17-25)
***
RYAN: (Sobrang magtataka) Bakit kaya wala si Lena? Sabi ko pa naman, sabay kami sa tricycle at jeep.
RAN: (Sa di kalayuan ay tinuturuan si Lena na tumugtog ng gitara)
RYAN: (Makikita ang dalawa, hindi makapaniwala) Pambihira! Kaya naman pala, e! (Sasama ang loob) Ay, nakalimutan ko! Ako nga lang pala ang dakilang bestfriend niya at si Ran… siya talaga ang gusto niya! (Iiling) Nakakainis!
***
RYAN: Naghintay ako ng matagal, susurpresahin ko sana dahil birthday niya ngayon, nakaalis na pala. Kasama niya pa si Ran, tuwang-tuwa pa sila sa pagtugtog ng gitara.
NIKE: Ganun kalupit? Baka naman nakaalis na sila bago ka pa dumating.
RYAN: Ay! Hayaan mo na nga! Ayos lang!
NIKE: Hindi oki doks iyon, no! E alam ba naman niyang ikaw yung taong naghihintay sa kanya?
RYAN: Sabi ko last year, sa birthday niya, susurpresahin ko siya. Sinabi ko rin na aabangan ko siya sa tapat ng bahay nila.
NIKE: Edi hindi na rin surprise, sinabi mo na, e!
RYAN: (Mapapakamot ng ulo) Ay! Oo nga, ano! Bakit ba ang tanga ko?
NIKE: Baka naman nakalimutan niyang birthday niya?
SA SILID-ARALAN NG SEKSYON 1… ORAS NG KLASE… Naputol ito dahil biglang sumulpot si Ryan…
RYAN: (Dala ang isang maliit na regalo, hihingi ng paumanhin) Excuse me po, Ms. Laxa, pwede po ba kay…
JANE: (Sisingit) Kay Jane? Pwedeng pwede! O, may regalo ka pa! Para sa akin ba iyan?
RYAN: Uh…
MAI: (Tutulakin bahagya si Jane) Baka para sa akin.
RYAN: Naku…
JANE: (Haharap kay Mai) Ang kapal ha! Mangarap ka ng gising! (Magtatanong kay Ryan) Para sa akin iyan, hindi ba Ryan?
RYAN: (Magtataas ng boses) HINDI!
MAI: (Pagtatawanan si Jane)
BB. LAXA: (Sasawayin sina Mai at Jane) Kayong dalawa, tumigil na kayo riyan!
MAI at JANE: (Asar na asar, uupo)
RYAN: Para po ito kay Lena. Birthday niya po kasi.
BB. LAXA: (Tatanungin si Lena) Lena birthday mo?
LENA: (Magtataka) Birthday ko? Ewan ko!
RYAN: (Lalapit kay Lena) Ano ka ba! Birthday mo ngayon! (Ibibigay ang regalo)
KLASE: (Magtatawanan)
LENA: (Titingnan ang nakadikit na birthday card) ‘Happy 16th Birthday!’ Ay! Oo nga, nakalimutan ko!
KLASE: (Magtatawanan uli)
BB. LAXA: Class, birthday pala ni Lena, e! Sige, kantahan natin siya. Mr. Arnaiz, ikaw ang mamuno sa kanta.
RAN: (Tatayo, kukunin ang gitara at kakantahan si Lena)
KLASE: (Kakanta rin)
RAN: (Pag natapos ang kanta, hahalikan si Lena sa pisngi) Happy birthday… Lena.
(Sandaling katahimikan)
LENA: (Mamumula sobra ang mukha) Sa… sa… salamat…
KLASE: (Magwawala)
RYAN: (Mabigat ang loob, lalabas)
***
RYAN: Nakakainis! Ahh! Naiinis ako!
TWEETY: Anong drama mo?
RYAN: Biro mo, hinalikan ni Ran si Lena!
TWEETY: (Gulat na gulat) Talaga? Saan?
RYAN: Sa pisngi!
TWEETY: Ito naman, sa pisngi lang pala. Bakit selos na selos ka riyan?
RYAN: (Magmamatigas) Ako nagseselos? Huh! (Malulungkot, bubulong) Tama, nagseselos nga ako…
SA BENCH…
LENA: Hi Ryan! Thank you sa regalo, ha! (Lilinga-linga) Hmm… May practice ba kayo ngayon?
RYAN: Wala.
LENA: Buti naman!
RYAN: Bakit? Napapagod ka na kakanood? Edi huwag ka nang manood.
LENA: Hindi! Yayayain ko sana kayo ni Tweety, punta tayo sa bahay para mag celebrate.
RYAN: Ayaw ko nga!
LENA: Ayaw mo? Sige ka, si Ran na lang ang yayayain ko.
RYAN: Nananakot ka pa! Edi yayain mo kung gusto mo, wala akong pakialam. (Padabog na aalis)
LENA: Hay! Ano ba ang problema niya?
TAPOS NA ANG PAGDIRIWANG…
LENA: (Bubuksan ang regalong binigay ni Ryan) Kwintas? Ang ganda naman nito! Saan naman kaya nakuha ni Ryan ang pambili rito?
LARA: (Papasok sa eksena) O, wow! Ang ganda naman niyan! Sinong nagbigay?
LENA: Si Ryan.
LARA: Galante siya, ha! Siyanga pala, kilala mo na ba kung sino yung tumawag sa iyo?
LENA: Ate, alam mo, malakas talaga ang kutob kong si Ran iyon! Feel ko talaga siya iyon.
LARA: Bakit ka naman niya tatawagan? Alam niya ba ang telephone number natin?
LENA: Malay mo! At saka, sabay kaming pumasok sa school! Edi ba, sabi nung tumawag sa akin, sabay daw kaming sumakay ng tricycle at jeep? A basta, siya iyon!
LARA: Sure ka na ba?
LENA: Sure na!
LARA: Sige na, tama na, wala tayo sa Game KNB!
PAGKALIPAS NG ILANG ARAW…
RYAN: (Nakaupo sa bench, pagod)
LENA: Ryan, mas lalo kang gumaling ngayon, ha!
RYAN: Salamat sa plastic na papuri.
LENA: Ano?!
RYAN: Bingi ka?
LENA: Ano bang problema mo?
RYAN: Wala! (Iiwas)
LENA: Anong wala? Alam mo, nitong mga nagdaang araw, hindi mo na ako kinakausap.
RYAN: (Galit) Sa palagay mo ba may oras pa akong kausapin ka? Intindihin mo na lang sana ako, kailangan kong mag-ensayo. Gusto kong ako ang tanghaling pinaka magaling na player sa Championship.
LENA: Alam ko namang pangarap mo iyan! Sige, ito o! (Isasauli ang kwintas)
RYAN: Ano iyan? Bakit mo isinasauli yung kwintas na ibinigay ko?
LENA: Hindi ko matatanggap iyan.
RYAN: (Tatayo) Ano ba ang problema mo?
LENA: Ikaw ang problema ko! Ayusin mo naman ang pakikipag-usap mo sa akin. Hindi ka naman ganyan dati.
RYAN: O sige, aayusin ko. (Malumanay) Ano-ang-problema-mo? Bakit-isinasauli-mo-sa-akin-yung-kw intas-na-ibinigay-ko?
LENA: Ayaw ko nang tumanggap ng mga bagay na mula sa iyo. Isinasauli ko na ito! (Ibubuka ang palad ni Ryan, ilalagay ang kwintas)
RYAN: (Ibabalik ang kwintas)
LENA: Bakit ba ibinabalik mo pa? Ibinibigay ko na nga, di ba?
RYAN: Ibinabalik ko dahil ayaw ko ring tumanggap… ng mga bagay na mula sa iyo! (Aalis)
RAN: (Biglang papasok)
LENA: (Iiyak) Bakit siya ganoon, Ran? Bakit?
RAN: (Dadamayan at yayakapin si Lena)
***
LENA: Nagtataka lang ako kung bakit naging ganoon na si Ryan sa akin. Siguro, kaya siya nagiging malamig sa akin kasi wala naman akong silbi.
RAN: Hindi totoo iyan! Alam mo bang isa ka sa mga taong nagmamalasakit sa akin? Kaya huwag mong sasabihing wala kang silbi. Lena, alam kong hindi ka matitiis nun. Ikaw pa! Ikaw ang kanyang matalik na kaibigan!
LENA: (Malulungkot) Oo, tama ka… ako… ang kanyang… matalik na kaibigan…
RAN: Huwag kang mag-alala, nandito lang naman ako. Dito lang ako palagi sa tabi mo.
LENA: (Ngingiti)
***
MILLIE: Ryan!
RYAN: Uh, ikaw pala.
MILLIE: (Titingin sa paligid) Nasaan si Lena?
RYAN: Ewan ko!
MILLIE: (Tatabihan si Ryan) Bakit ewan mo? Hindi ba, kayo palagi ang magkasama?
RYAN: Dati iyon. Ngayon, hindi na. Palagi niya na kasing kasama iyang si Ran.
MILLIE: Naiinis ka ba dahil doon?
RYAN: Naiinis? Huh! Masaya nga ako para sa kanya. Dahil natupad na ang pangarap niya ―Ang pangarap na makasama si Ran!
MILLIE: Kung ganoon, dapat mo na rin sigurong simulan tuparin ang mga pangarap mo.
RYAN: Dalawa lang naman ang pangarap ko. Ang una, ang maging magaling na basketbolista at ang pangalawa, ang makasama si Lena!
MILLIE: Si Lena?!
RYAN: Oo Millie, siya nga. Kaso, si Ran ang gusto niya! Sa tingin ko, si Ran, gusto niya rin si Lena. Hindi ko na muna kakausapin si Lena. Hahayaan ko munang maging maligaya siya sa piling ni Ran. Syempre, kapag wala ako sa eksena, mas may pagkakataon silang magkasama. Saka nahihiya na ako kapag naiisip kong may gusto ako sa kanya.
MILLIE: Kung gayon, tinatanggap mo nang talo ka?
RYAN: Matagal ko nang natanggap na talo ako riyan kay Ran. Matagal na.
MILLIE: Pero, paano kung hindi gusto ni Ran si Lena?
RYAN: Edi mas maganda. Pero, hindi rin. Malulungkot ako para kay Lena kapag ganoon.
MILLIE: (Mag-iisip) Kung alam mo lang talaga Ryan kung sino ang gusto ni Ran…
***
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 9-16)
***
RECESS…
RYAN: (May mararamdamang halong lungkot at pagkainis pero hindi ipahahalata) Talaga? Ano namang na-feel mo? Kasi kung si Tweety ang nasa kalagayan mo, ang sasabihin nun ay todo kilig siya at magtiti tili iyon. Malandi yung bading na iyon, e!
LENA: Masaya, syempre! (Iibahin ang usapan) Siyanga pala Ryan, kailan ba ang laban ng team ninyo?
RYAN: Matagal pa siguro.
LENA: Excited na ako! Sana manalo uli kayo.
RYAN: (Mapapangiti) Syempre, kung manonood ka, mananalo kami. Kahit nakapikit ako, basta alam kong nanonood ka, yakang-yaka na iyan!
LENA: Yabang nito!
RYAN: May maipagmamayabang naman, e! O, akala ko ba friends na kayo ni Ran e nasaan na siya?
SA LOOB NG SILID-ARALAN…
RAN: (Nag-iisa at malungkot na tumutugtog ng gitara)
LENA at RYAN: (Papasok)
RAN: (Mapapahinto sa pagtugtog)
RYAN: Sige, ituloy mo lang iyan. Huwag ka nang mahiya sa amin.
RAN: A oo, sige. (Itutuloy ang pagtugtog) Nakita ninyo ba si Millie?
RYAN: A… Hindi! Hindi namin siya nakita. Bakit mo ba siya hinahanap?
RAN: Kasi hindi ako sanay na iniiwan niya ako.
RYAN: Pareho pala tayo! Alam mo ba ako, kapag may laban kami at hindi ko nakikita si Lena na nanonood, kinakabahan ako. Hindi ako maka-concentrate. Gusto ko, palagi lang siyang nandoon para mag-cheer at syempre, para magdala ng pagkain. Hehe…
RAN: Nakakainggit naman kayo.
RYAN: Naku, hindi ka dapat mainggit! Kasi, ang turing sa akin ni Lena ay kaibigan lang samantalang sa iyo ay…
LENA: (Sisikuhin si Ryan, bubulong) Huwag kang madaldal diyan!
RAN: Ay ano?
RYAN: Ay isang idolo! Ang galing mo raw kasing tumugtog ng gitara.
RAN: (Mamumula ang mukha) Hindi naman.
RYAN: Alam mo ba, itong si Lena, sobrang bait niyan. Lagi siyang may pagkain para sa akin! Kapag may laban kami, lagi lang siyang sumusuporta. Mabait ang kaibigan kong ito.
RAN: Mukha nga. Kaya nga gusto ko, maging kaibigan ko rin siya. Pwede ba iyon, Ryan?
RYAN: (Mapipilitan) Oo naman! Saka, alam ko namang yun din ang gustong mangyari ni Lena.
RAN: Nakakatuwa naman kayo. Sasama ako sa inyo, pwede ba?
RYAN: Lahat ng taong gustong makipagkaibigan sa amin ay tinatanggap namin. Shake hands tayo, pre! (Makikipagkamay) Kung hindi mo pa ako kilala… Pero syempre, kilala mo na ako. Ako si Ryan Cristobal at ang isa pa naming kaibigan ay si Timothy Santos. Pero, ayaw niyang tinatawag siyang Timothy; gusto niya, Tweety. Ito si Lena at tatlo kami sa grupo. Pero ngayon, apat na tayo.
SA BENCH… Pagkatapos ng ensayo ng Varsity…
LENA: Paano mo nagagawa iyon? Yung nakikipag-usap ng walang hiya-hiya?
RYAN: Yun ba? Sus! Ang dapat mong tandaan, huwag kang mahihiya kasi di na yun uso.
LENA: Malakas ang loob mo. Ako nga, hindi ko pa kayang kausapin si Ran.
RYAN: Huwag mo kasing isiping may gusto ka sa kanya. Ganoon nga ang ginagawa ko!
LENA: Asus! Kanino naman?!
RYAN: (Mang-aasar) Ssseeecccrrreeettt!
LENA: (Hindi makapaniwala) Bestfriend, may crush ka rito sa campus?! Ang daya! Kailangan sabihin mo sa akin kung sino, ha!
RYAN: Oo! Pero, hindi pa ngayon. Baka sa graduation.
LENA: Alam ba niyang may gusto ka sa kanya o sinabi mo na ba? Ang swerte naman nung babaeng iyon, mapupunta siya sa iyo! Sana, ganyan din si Ran sa akin…
SA BAHAY NI LENA…
LENA: (Magmamano sa ama) Magandang hapon po.
REY: Bakit ngayon ka lang umuwi?
LARA: Nanood na naman iyan ng practice ni Ryan.
REY: Alam mo ikaw, manang-mana ka sa mama mo! Noong nabubuhay pa iyon, adik sa basketball. Dati, noong kabataan pa namin, aba, idol ako nun!
LENA: Talaga papa? Idol kayo ni mama? Weh?!
REY: Oo, crush na crush nga ako nun. Hahawakan ko pa lang yung bola, titili na. Number one fan ko iyon. Tingnan mo ngayon, kami ang nagkatuluyan. Kaso, maaga naman siyang natuluyan. Hay naku! Kumusta na nga pala ang eskwela?
LARA: (Sisingit) Ay Lena, ano? Classmate mo ba yung gwapong magaling mag gitarang nakatira riyan sa kabilang street?
LENA: Oo, ate! Seatmates nga kami, e!
LARA: Talaga? Ano, mabait?
LENA: Oo. Pero… hindi ako masyadong kinakausap. Kanina nga, tumutugtog siya ng gitara, malungkot yung tunog. Pero, magaling siyang tumugtog!
LARA: Hmm… Siguro broken hearted.
LENA: Ewan!
KINABUKASAN…
RYAN: (Masayang magbabalita) Lena, sa January raw yung Championship!
LENA: A talaga?
RYAN: Sana ako ang maging MVP. Tapos malay mo, paglaki natin, ako na ang pinaka magaling na player!
LENA: Galingan mo, ha!
RYAN: Oo basta para sa iyo!
RAN: (Mula sa malayo ay makikita sina Lena at Ryan na nag-uusap, aalis)
SA LOOB NG SILID-ARALAN…
RAN: (Mag-isa na naman; tumutugtog ng gitara, malungkot ang himig) Bakit ganoon? Nagseselos ba ako? Hindi! Hindi dapat ito!
MILLIE: (Papasok) Kanina pa kita hinahanap!
RAN: Hindi ko maintindihan kung bakit nagagalit ako kapag nakikita ko silang magkasama!
MILLIE: (Magtataka) Sino? (Magbibigay ng hinala) Sina Lena at Ryan ba? Teka Ran, huwag mong sabihing may gusto ka kay Lena.
RAN: (Mapapatigil sa pagtugtog) Kay Lena? Hindi! Wala! Wala akong gusto sa kanya!
MILLIE: Normal lang naman iyan. Mukha naman siyang mabait at maganda pa siya, di ba?
RAN: Millie, si Ryan… May… gusto ka pa ba… sa… kanya?
MILLIE: Uhmm… Dati. Pero ngayon, wala na. Bakit mo natanong?
RAN: (Hahawakan ang kamay ni Millie) Pakiusap, tulungan mo ako. Ilayo natin sila sa isa’t-isa!
MILLIE: (Bibitiw kay Ran) Ano bang iniisip mo? Sisirain mo sila para lang makuha mo si Lena?
RAN: Sinabi ko na sa iyong hindi si Lena!!!
MILLIE: Hindi si Lena? Sino? (Mabibigla, tatakpan ang bibig) Si RYAN??? O hindi!!!
SA BAHAY NI LENA…
(Magri ring ang telepono)
LARA: (Sasagutin ang telepono) Si Lena? Teka lang, ha! (Tatawagin si Lena) Hoy Lena! Telepono para sa iyo.
LENA: Sino iyan?
LARA: Aba, malay! Edi, sagutin mo para malaman mo!
LENA: (Kukunin ang telepono) Hello?
BOSES: Hello Lena! Bukas, susunduin kita. Pag labas mo ng bahay ninyo, nandyan na ako sa tapat. Sabay tayong sumakay ng tricycle at jeep, ha! Bye!
LENA: Teka!
TELEPONO: Tut… tut… tut…
LENA: (Magtataka, ibababa ang telepono)
LARA: Anong sabi?
LENA: Susunduin daw ako. Pag labas ko ng bahay bukas, nasa tapat siya ng bahay natin at sabay raw kaming sumakay ng tricycle at jeep.
LARA: Asus! Sino naman kaya iyon?
LENA: (Itataas ang balikat na nangangahulugang hindi niya alam) Boses lalaki. Hmmm… Sino kaya iyon? Si Ryan ba? Baka naman si Ran? Si Tweety kaya?!
LARA: Hindi, imposibleng si Tweety.
LENA: Bakit?
LARA: Boses lalaki nga, e! Bakla iyon. Ang boses nun, parang inipit na daga.
LENA: Ganoon?
KINABUKASAN…
LENA: (Lalabas ng bahay) Sino kaya yung… (Makikita si Ran na dala ang kanyang gitara) Si Ran?! (Maglalakad papunta kay Ran, mag-iisip) Siya kaya yung tumawag at nagsabing sabay kami sa tricycle at jeep?
RAN: (Mapapansin si Lena) Lena, gusto mo bang sumabay sa akin sa pagpasok sa school?
LENA: (Maaabala sa kanyang pag-iisip) Huh? O sige!
***
Parte ng Isang Pangarap (Tagpo 1-8)
MGA TAUHAN
Pangunahing Tauhan
Lena Madrid- Mabait, maganda, kaso mahiyain. Nasa ika-apat na taon sa mataas na paaralan, ang tangi niyang pangarap ay maging kaibigan at kaklase ang taong pinakagusto niya, si Ran.
Ryan Cristobal- Matalik na kaibigan ni Lena na naging kaklase niya mula unang pangkat sa Mababang Paaralan hanggang ikatlong taon sa Mataas na Paaralan. Kaligayahan niya ang nakikitang masaya si Lena sa piling ni Ran ngunit sa kabila nito ay nasasaktan din. Siya ay magaling maglaro ng basketball at kasapi sa Varsity Team ng paaralan.
Ran Arnaiz- Isang gwapo at matalinong tao. Ang pinakagusto at hinahangaan ni Lena dahil sa kanyang talento sa pagtugtog ng gitara. Mayroong isang lihim na pinagkatagu-tago. Malaki ang kanyang pasasalamat sa pagdating ni Lena sa kanyang buhay.
Timothy Santos- Mas kilala sa tawag na Tweety, siya ang kaibigang matalik nila Lena na kasapi sa ikatlong kasarian. Humahanga rin kay Ran ngunit nagkaroon rin ng sama ng loob dito.
Millie Deogracias- Kaibigan ni Ran na tanging sumusuporta sa kanya. Pilit niyang inilalagay si Ran sa tamang landas. Siya ang nagsiwalat ng lihim nito.
Iba pang tauhan
Lara- Ate ni Lena at kanyang kasundo sa lahat ng bagay.
Rey- Ama ni Lena na magaling rin sa basketball.
Nike, Mac, Kevin at Jay- Miyembro ng Varsity Team na kasama ni Ryan sa paglalaro. Lahat sila ay nagmula sa seksyon 1.
Mai at Jane- Magkaibigang walang ginawa kundi ang magpapansin.
Bb. Laxa- Guro ng Seksyon 1.
Coach Miguel- Coach ng Varsity Team.
Bakla #1, 2 at 3- Mga baklang kaibigan ni Tweety.
•Sa eskwelahan, unang araw ng klase- ang araw na pinakahihintay ng lahat ng mag-aaral sapagkat makikita na naman nila ang kanilang mga kaibigan, mga dating kamag-aral at ang mga taong gusto nila. Ito ang araw na nalaman ni Lena na kamag-aral niya si Ran.
•Sa Principal’s office- dito kumukuha sina Lena at iba pang mag-aaral ng kanilang seksyon at permit upang makapasok sa silid-aralan.
•Ang silid-aralan ng seksyon 1- dito inihatid ni Ryan si Lena matapos malamang seksyon 1 pala ito. Ito rin ang silid kung saan naganap ang unang pag-uusap nina Lena at Ran.
•Bahay ni Lena- kasama niyang nakatira rito ang kanyang ate at ama. Sa kabilang street ay ang bahay ni Ran.
•Bench- kung saan madalas mag-usap sina Lena at Ryan.
LENA: (Mag-aantanda muna ng krus, lalapit sa bulletin board. Ang mithiin ay tingnan ang seksyon sa listahan)
TWEETY: (Hahampasin si Lena gamit ang pamaypay) Uy, Lena!
LENA: Aray! (Lilingon at makikita si Tweety)
TWEETY: Anong ginagawa mo? Over na iyan ha! May pa dasal-dasal effect ka pa riyan!
LENA: Ito namang baklang ito, nanghahampas pa, o!
TWEETY: Excuse me? Anong tinawag mo sa akin? Bakla? F.Y.I, ako ay isang diyosa, isang babae! Kaya’t huwag na huwag mo akong tatawaging bakla, bruha ito!
LENA: Whatever! Babae na kung babae.
TWEETY: E, ano nga ang ginagawa mo? Bakit nagdadasal ka sa harap ng bulletin board? Kahit anong gawin mo, kahit mag ritwal ka riyan, ineng, at samba-sambahin mo iyan, hindi na tataas ang seksyon mo kung hindi mo naman pinag-igihan last year.
LENA: Hindi naman ako naghahangad ng mataas na seksyon. Nananalangin ako na kahit ngayon lang, as in ngayon lang talaga!
TWEETY: (Bubulong) May ganun?!
LENA: Nananalangin ako na sana maging… (Animo’y kumukutitap ang mata) kaklase ko naman si Ran ngayong taon. (Magbubuntong-hininga) Hay…
TWEETY: Si Ran? (Tatawa) Bwahahahaha! Haler?! Hindi mo mari reach yun, no! Ang utak ng taong iyon ay to the highest-level na. Imposibleng maging magkaklase kayo nun.
LENA: Bakit naman imposible?
TWEETY: Parang ganito kasi iyan, kunwari nalaman mong baog ka. Kahit magsasasayaw ka pa sa Obando at magtata tumbling o magtutu tuwad doon, kung alam mong imposible nang magkaanak, it’s no use.
LENA: Anong koneksyon?
TWEETY: (Tatapikin ang noo) Ay, ang hina pumik-up! Natanggal na ba yung antenna mo? Ibig sabihin, kung alam mong imposible mo nang maging kaklase si Ran, huwag ka nang mangarap!
LENA: Libre naman ang mangarap, a!
TWEETY: Sinabi ko bang hindi?
LENA: (Magtatampo) Pangit ba ako?
TWEETY: Pangit? Hindi, a! Mas pangit pa nga ako sa iyo, no!
LENA: E, ganun ba talaga iyon ka imposible?
TWEETY: Oo mare, ganoon talaga. Kaya nga ako, ito, gaya mo, wala na ring pag-asa kay Ran. Kung gusto mo, magtiis ka na lang kay Ryan. Alam mo, bagay na bagay kayo! Kayong dalawa ay maituturing na ‘Perfect Match’!
LENA: Baliw! Kaibigan natin iyon. Huwag mo nga kaming aasarin!
TWEETY: (Bubulong) Hmmp! If I know, may pagtingin ka rin doon sa lalaking iyon! Tinatago mo lang.
LENA: Anong binubulong-bulong mo riyan?
TWEETY: Wala! Sige na, huwag mo nang pagkatitigan iyang bulletin board. Pero, malay mo, maging kaklase mo nga si Ran ngayon. And maybe, that’s what you call destiny.
NAGLALAKAD SILA…
RYAN: (Susulpot bigla, aakbay kay Lena) Hi Lena!
LENA: Hi ka riyan! (Tatanggalin ang kamay ni Ryan)
RYAN: Sungit naman nito! Long time no see, a!
LENA: Miss mo na ako niyan?
RYAN: Aba naman… Syempre!
LENA: Teka, saan ka ba nanggaling? Bigla ka na lang sumusulpot diyan na parang kabute! Nagbasketball ka na naman, ano?
RYAN: Tama! At kasama ko si Nike.
LENA: Ang aga-aga pa, e! Tingnan mo, pinagpapawisan ka na, o!
RYAN: Ayos lang, wala namang aamoy sa akin, e! Isa pa, gusto kong mag-practice ng maaga para sa Championship. Pahiram ng bag! [Hahablutin ang bag ni Lena, (LENA: Uy!) kakalkalin, makikita ang baon ni Lena] Ayos! Painom ng tubig! (Iinumin ang tubig) Aaah! Ang dami mo namang pagkain dito! Binili mo ito para sa akin? Ang bait mo talaga!
LENA: Lagi mo namang sinasabing mabait ako pag may pagkain ako.
RYAN: (Bubuksan ang isang balot ng sitsirya, kakainin) Hindi, a! Sinasabihan rin naman kitang mabait ka kapag binibigyan mo ako ng papel, pinapahiram ng ballpen, pinapakopya ng assignment, nililibre ng pamasahe at kapag nagchee-cheer ka sa mga laban ko. O di ba? (Ubos na ang sitsirya, lalapit kay Tweety at lalambingin) Timothy…
TWEETY: He! Huwag mo nga akong matawag-tawag na Timothy. Tweety ang pangalan ko. Tweety! Tweety!! Tweety!!!
RYAN: Oo na, ang dami mo pang sinasabi! Ikaw na ang bahala rito. (Sisenyasan si Tweety na umalis para ma-solo si Lena)
TWEETY: O sige na, ako na ang magtatapon nito. Pasalamat ka mabait ako. (Aalis)
RYAN: Lena, kunin na natin yung permit sa Principal’s office. Alam mo naman, di ba? Kailangan natin yun para makapasok sa classroom at saka dun din nakalagay yung magiging seksyon natin.
LENA: E teka, paano si Tweety?
RYAN: (Hihilain si Lena) Pabayaan mo na yun! Kaya niya na sarili niya!
NAGLALAKAD SILA…
RYAN: Lena, ano ang mararamdaman mo kung maging classmate mo si Ran?
LENA: Syempre, magiging masaya ako.
RYAN: Bakit?
LENA: Paano ba naman kasi, ang tagal-tagal ko nang humahanga sa kanya at nangangarap na sana naman, maging magkaibigan kami. Kaya, kung magiging magkaklase kami, sobrang saya ko na.
RYAN: Paano naman kung hindi na tayo magkaklase, ano ang mararamdaman mo?
LENA: Malulungkot ako.
RYAN: Bakit?
LENA: Syempre, gusto ko, kaklase ko pa rin yung bestfriend ko.
RYAN: (Ituturo ang sarili) Ako ba yung BESTFRIEND na tinutukoy mo?
LENA: Sino pa nga ba? Saka, seatmates tayong tatlo ni Tweety nang ilang taon, maninibago ako kapag hindi na tayo ang magkakaklase at magkakatabi.
SA PRINCIPAL’S OFFICE…
RYAN at LENA: (Sasandal sa pader sa labas ng office)
TWEETY: (Naitapon na ang kalat, pupunta na rin sa Principal's office, makikita sina Lena at Ryan) Aba! Ayun sina Lena! (Pipila na rin sa likuran ni Lena)
RAN: (Biglang dadating, sisingit sa pwestong pipilahan ni Tweety)
TWEETY: (Kakalabitin ang taong sumingit) Hoy! Ayos ka ha!
RAN: (Lilingon)
TWEETY: (Mahihiya kapag nakita si Ran) Ay! Sorry!
RAN: (Yuyuko)
TWEETY: (Mag-iisip, kikiligin) OMG si Ran pala to! (Tatawagin si Lena, pabulong lamang) Lena! Lena!
LENA: (Titingin sa likuran kung saan naririnig ang boses ni Tweety, makikita si Tweety na nakapila ngunit ang unang makikita ay si Ran!)
RAN: (Nakayuko, tutungo, magkakatinginan sila ni Lena)
LENA: (Sobrang hiya, iiwas ng tingin)
RYAN: (Magtataka) Asan na kaya si Tweety? Ang tagal namang magtapon ng kalat nun.
TWEETY: (Kakaway)
RYAN: (Makikita si Tweety, magugulat din kapag nakita si Ran) O! (Tatapikin ang likod ni Lena) I’m very very happy for you!
LENA: Sana naging ganito na lang tuwing umpisa ng klase dati pa…
PAGKARAAN NG ILANG MINUTO…
RYAN, LENA at TWEETY: (Bubuo ng isang bilog)
RAN: (Nakatayo lang sa labas ng office, mukhang may hinihintay)
RYAN: (Kakausapin ang mga kasama) Pagbilang ko ng tatlo, sabay-sabay nating buksan itong sobreng ito. Tapos, banggitin natin yung seksyon natin. Isa! … Dalawa!! … Tatlo!!!
RYAN, LENA at TWEETY: (Bubuksan ang sobre)
RYAN at TWEETY: Two! (LENA: One.)
RYAN: (Magugulat) One ka?
MILLIE: (Papasok sa eksena, lalapitan si Ran, magtatanong) Ran, anong seksyon mo?
RAN: Gaya ng dati, one pa rin.
RYAN, LENA AT TWEETY: (Mapapatingin kay Ran)
RAN at MILLIE: (Aalis)
LENA: One ako? Ibig sabihin… classmate ko si Ran!
TWEETY: Mare, mukhang wish come true na ito! (Maglululundag kasama si Lena)
RYAN: (Madidismaya, magyayaya) Hatid na natin ito!
SILID-ARALAN NG SEKSYON 1…
MAI: (Makikita sina Ryan at ang iba pa na nakatayo sa pintuan, sisikuhin ang katabi) Jane, di ba, si Ryan iyon? Yung magaling mag-basketball? Seksyon one ba siya?
JANE: Hindi, Mai! Sabi ni Ran kanina, seksyon two raw siya.
MAI: E, sino yung kasama niyang babae?
JANE: Sino sa dalawa?
MAI: Yung tunay na babae, sira!
JANE: Lena Madrid, bestfriend ni Ryan.
MAI: Sino naman yung nag-aanyong babae?
JANE: Timothy Santos. Tweety kapag gabi.
MAI at JANE: (Magtatawanan)
***
RYAN: (Makikita ang guro, babatiin) Good morning, Ms. Laxa. (Aayusin ang kwelyo ni Lena) Magpapakabait ka riyan, ha! Kailangan wala kang kaaway para wala silang masabi sa iyo.
LENA: (Hindi nakikinig sa sinasabi ni Ryan, may hinahanap kasi)
RYAN: (Mapapansin si Lena) Uy, nakikinig ka ba? Ba’t nakangiti ka riyan? Siguro, masaya ka dahil naging kaklase mo siya, no? Sigurado ka bang mapapansin ka niya?
TWEETY: (Papaluin si Ryan) Ano ka ba!
RYAN: Sige, aalis na kami!
TWEETY: Ba-bye!
RYAN at TWEETY: (Iiwan si Lena)
***
LENA: (Papasok sa silid-aralan, ibibigay ang permit sa guro, uupo)
RAN: (Tatayo sa kinauupuan, magtatanong kay Lena) Pwede bang… tabi na lang tayo?
LENA: (Mahihiya) A… pwede… syempre…
RAN: (Tatabihan si Lena) Ikaw si Lena Madrid, di ba?
LENA: (Magugulat) Kilala mo ako?
RAN: Lagi kitang nakikita sa mga laban ng team ni Ryan. Magka anu-ano ba kayo?
LENA: Magkaklase kami mula grade one. Matalik kaming magkaibigan.
RAN: Matagal na pala, no? Ang swerte mo naman! Alam mo ba ako, kaunti lang ang kaibigan ko.
LENA: Ayos lang iyan, marami ka namang taga-hanga! Sa klase namin noong nakaraang taon, ang daming nagkakagusto sa iyo! (Mag-iisip) At isa na ako roon. Hehehe…
RAN: Hindi ko naman kailangan ng taga-hanga. Ang kailangan ko, kaibigan. Ang taga-hanga, humahanga sila sa iyo dahil sa mga positibong ugali mo, kapag negatibo aayawan ka. Samantalang ang kaibigan, natutuwa sa positibo at tinatanggap ang negatibo.
LENA: Sabagay!
RAN: Alam mo, mukha kang mabait. Gusto ko ang taong kagaya mo.
LENA: (Abot tainga ang ngiti) Talaga? Kung gusto mo, pwede tayong… maging magkaibigan! Kung… gusto mo lang naman. Pero, kung ayaw mo…
RAN: Syempre, gusto ko! (Makikipagkamay) Tinatanggap ko ang pakikipagkaibigan mo. Sana, tanggapin mo rin ang pakikipagkaibigan ko. Ako nga pala si Ran Arnaiz.
Tuesday, April 24, 2012
Perfume
Eksena: Si kuya, kausap si papa sa Skype.
KUYA: *sabi kay mama* Ma, may padala raw sa'yo si papa na perfume!
MAMA: *excited* Talaga? Anong brand? ^_^
PAPA: RABASU!
KUYA: *sabi kay mama* RABASU daw?
MAMA: Ano yun?
PAPA: Maganda yun. Hindi basta-basta natatanggal yung amoy sa damit.
PATED: *biglang tumawa* Wahahahaha! BASURA!!!
_at nagtawanan lahat. lintek. *ROFL*
KUYA: *sabi kay mama* Ma, may padala raw sa'yo si papa na perfume!
MAMA: *excited* Talaga? Anong brand? ^_^
PAPA: RABASU!
KUYA: *sabi kay mama* RABASU daw?
MAMA: Ano yun?
PAPA: Maganda yun. Hindi basta-basta natatanggal yung amoy sa damit.
PATED: *biglang tumawa* Wahahahaha! BASURA!!!
_at nagtawanan lahat. lintek. *ROFL*
Sunday, April 22, 2012
Alumni: High School Memories (Ang Pagwawakas)
Paunawa: Hindi ko lubos na kilala ang mga mukhang inyong nakikita. Nakuha ko lang iyan sa isang social networking site. Kung may nakakakilala man sa kanila, pakihayag na lang ang lubusan kong paghingi ng paumanhin dahil sa pagkuha ng mga litrato nila...... Para sa kalokohan kong istorya...
Kabanata 1
***
Kabanata 28
Wala na akong nabalitaan sa barkada ko mula noong umalis ako sa lugar na tinitirhan namin. Hindi ko na rin nalaman kung ano ba ang naging reaksyon ni Marvin nang magpunta siya sa bahay. Marahil ay gulat na gulat yun nang madatnang wala nang tao roon at umalis ako nang walang pasabi.
Malayo ang lugar na nilipatan namin ng pamilya ko. Napilitan din si Ate Diana na lumipat ng eskwelahan na sadyang ikinais niya. Ang kagandahan naman nito ay credited ang ilang subjects niya. Ako naman ay nag-aral din ng Kolehiyo sa parehong eskwelahan na pinasukan ni Ate Diana. Bagong mundo ang kinabilangan namin. Bagong mga kapit-bahay ang pinakisamahan namin. Wala rin akong nakitang kakilala noong high school na nag-aaral sa paaralang pinasukan ko noong Kolehiyo. At ngayon, naririto ako sa aking Alma Mater noong high school. Kaharap ko ang batch mates ko. Makalipas ang ilang taon, nakasama ko na rin sa wakas ang barkada ko. Siguradong may tampo sila sa akin dahil naglaho na lang akong parang bula noon. Bakas naman iyon sa itinanong ni Gng. San Jose sa akin, “Bakit ganoon? Simula noong magtapos ka ng fourth year ay wala na kaming nabalitaan sa iyo?” Siguro ang pinaka nagtampo ay si Marvin kaya nga hindi niya nagawang makarating ngayon, at ayon pa kay Gng. San Jose (na noon ay si Bb. Aragon) ay may sakit ang kapatid niya ngayon.
“Nagpaulan kasi kahapon kaya hayan, may sakit na tuloy ngayon,” ang sinabi ni Gng. San Jose. Iniba niya na ang usapan. “O sige, anyway, ang iyong gagawin ay hawakan itong mikropono, tumayo ka rito sa gitna at ibahagi mo naman ang iyong mga naging KARANASAN dito sa paaralan natin. Puwede ba yun?”
“A, opo,” sagot ko. Tumayo ako sa gitna at huminga nang malalim. Lahat ay nakatingin sa akin. Kinakabahan ako. “Paano ko ba uumpisahan ito?” tanong ko sa sarili. “Alam ko na!”
Binalikan ko ang nakaraan at nagkuwento ng ilang karanasan sa aking dating paaralan. Matapos kong magbahagi ng ilan sa mga naging karanasan ko noong high school, pinalakpakan ako ng lahat. Marahil ay bumalik din sa alaala nila ang lahat ng ikinuwento ko. Nagbahagi kasi ako ng ilang 'di malilimutang karanasan tulad na lamang ng ilan sa mga sinalihan kong school events. Ikinuwento ko rin ang 'di malilimutang sandali ng JS Prom noong fourth year. Hindi ko na ibinahagi pa ang JS Prom noong third year. Syempre, isinama ko na rin ang graduation. Bukod doon ay marami pang iba. Sinabi ko ring masaya ako dahil nagkaroon ako ng mga kaibigang tulad nina Angel, Gelo, Arlene, Marvin at lahat pa ng mga naging kaklase ko at nakasalamuha ko noong high school. Hindi ko rin nakalimutang batiin ang mga naging guro ko noon. May nakaligtaan pa pala akong sabihin. Nakalimutan kong isama si Carl sa mga taong binati ko. Nang sabihin ko ang pangalan niya, narinig ang kantyawan ng mga kalalakihan sa likuran. Maging ang mga babae ay napapangiti.
Nang matapos akong magsalita sa harapan, pinaupo na ako ni Gng. San Jose. Lumakad na ako pababa ng stage at tinabihan ko si Angel. Tuwang-tuwa si Angel. Sabi niya’y ang galing-galing ko raw magsalita. Impromptu speaking kasi iyon.
“Talaga ito,” sabi ko sa kanya.
Maraming nakapagsabing ang laki na nga ng ipinagbago ko pero para sa akin, ako pa rin ito. Ako pa rin ang dating Denise na iyakin. Siguro kaya lang nila nasabi iyon ay dahil sa matagal nila akong hindi nakita. Napansin ko rin naman ang pagbabago sa batch mates ko, partikular sa pisikal na anyo. Ang iba din sa kanila ay nalaman kong may mga asawa’t anak na samantalang ako, heto, dalaga pa rin. Naghihintay ako ng tamang lalaki para sa akin at sa pagkakaalala ko ay may pinangakuan ako noong third year high school na after twelve years ay sasagutin ko siya.
Bilang bahagi ng aming Alumni Homecoming ay nagkaroon ng mga palaro. Nakisali ang ilan sa mga ka-batch ko. Nakatutuwa dahil sa pagsali nila sa mga palaro ay naramdaman muli nila kung paano maging bata. Kami naman ni Angel ay 'di rin pahuhuli sa ganito at nakisali rin kami.
Naging tahimik ang lahat nang magkaroon ng kainan. Nagkani-kaniyang puwesto ang lahat at tahimik na nagkuwentuhan. Noong una ay kami lang ni Angel ang magkasama ngunit kinalaunan, lumapit si Gelo sa amin at sinamahan kami. Iba na ang hitsura ni Gelo. Nakita ko ngang may tumutubo siyang bigote at balbas. Mamang mama na kung siya’y iyong tingnan. Makulit pa rin naman siya tulad ng dati. Nang tanungin ko nga siya kung may asawa na siya, sumagot siya ng,
“Meron na. May isang anak na kami.”
“A talaga?” Natuwa ako sa narinig ko. Sinabi niyang ka-batch namin ang napangasawa niya. Nang tanungin ko kung sino, sabi ni Gelo ay,
“Ano bang pangalan nun? Angelica Delos Santos y Olivares yata.”
Siniko siya ni Angel. Natawa ako sa sinabi ni Gelo sa pag-aakalang nagbibiro lang siya nang sabihin niyang si Angel ang napangasawa niya pero nakumpirma kong totoo pala. Nakita ko ang wedding ring sa mga daliri nila. Akalain mo yun! Sila pala ang nagkatuluyan. Sabagay, sobrang malapit sila sa isa’t isa noong high school kami. Nakibalita rin ako ng tungkol kay Marvin. Si Gelo na naman ang nagkuwento.
“A si Marvin ba? Ayun, pari na siya ngayon.”
Nasamid ako. “Pari???” tanong ko.
“Ay naku, ‘wag kang magpapaniwala riyan kay Gelo. Exaggerated na naman iyan,” sabi ni Angel.
“Hehe!” pagtawa ni Gelo. “Nagulat ka ba, Denise?”
Binigyan ko siya ng masamang tingin.
“Yung kaibigan kasi nating yun, Denise, matindi yun. Biruin mong 'di man lang nagkaroon ng girlfriend kahit na isa,” pagbabahagi ni Gelo.
“A talaga?” reaksyon ko.
“Matindi kasi ang tama nun sa’yo,” sabi niya. “E ikaw, may boyfriend ka siguro ngayon.”
“Wala,” sagot ko.
“E nagkaroon ka naman siguro ng boyfriend before, ano?” tanong niya sa akin. Umiling ako. “Hindi???” gulat na naitanong ni Gelo. “E matindi ka rin pala!” Nagtawanan kami. Nagpatuloy siya, “Alam mo, every night kung yayain kong gumimik yung si Marvin. Todo tanggi naman. Mabuti pa nga si Carl e! Paminsan-minsan nakikisama.”
“Siyanga pala,” singit ni Angel. “Nangibang-bansa ka pala ano, Denise?” Dahil sa tanong niyang iyon ay naiba na ang usapan.
“Oo,” sagot ko.
“Alam mo nakakatampo ka,” sabi ni Angel sa akin. Na-guilty tuloy ako. “Wala kaming balita sa iyo. Kita mo ngayon, nangibang-bansa ka pala, hindi namin alam. Tapos dati hindi ka man lang nagsabi sa amin na aalis pala kayo, na lilipat kayo ng bahay. Hindi namin malalaman kundi pa sinabi sa amin ni Marvin.”
Umiwas ako ng tingin. “A yun ba?” Sinubukan kong magpaliwanag, “Kasi naman biglaan din yun. 'Di ko nga rin akalain yun e! After ng graduation natin, pag gising ko kinabukasan, nagulat ako dahil pinag-impake kami ni papa. Hindi talaga ako handa kaya hindi na ako nakapagpaalam sa inyo.”
“A ganoon ba?” malungkot na tanong ni Angel.
“Pasensya na kayo ha kung hindi na ako nakapagpaalam,” paumanhin ko kina Angel at Gelo. Gaya nga ng sinabi ko noon, hindi ko naman talaga sinabi sa kanila ang tungkol sa paglipat namin.
“Ang hirap kasi nun, wala kaming contact number mo,” sabi ni Gelo. “Kung alam mo lang kung ano ang nangyari kay Marvin noon. Sobra siyang umiyak. Naging matamlay rin siya. Hindi pa nga kumain ng ilang araw yun,” dagdag niya.
Nag-alala ako nang husto. Ganoon pala ang nangyari kay Marvin noon.
“Nag-away pa nga sila ni Carl e! Sabi ni Carl sa kanya, Ano ka ba, papatayin mo ba ang sarili mo? Babae lang ‘yan! Marami pa namang iba riyan!” pagpapatuloy ni Gelo. “Pero hayaan mo na yun, Denise, ang tagal na nun e! Sayang nga lang at wala si Marvin ngayon.”
Nagawa pang isingit ni Angel ang, “Hanggang ngayon buo pa rin pala yan.” Ang bracelet na suot ko ang tinutukoy niya. Ibinigay ito sa akin ni Marvin noon.
“A oo,” tugon ko. “Ang tagal kong iningatan ito. Sabi ko kasi dati kay Marvin na makikita niya pang suot ko ito pag dating ng Alumni Homecoming natin.”
“Matindi ka talaga, Denise!” pang-aasar ni Gelo.
“Hay naku, tumigil ka na nga!” saway ko sa kanya.
Matapos ang aming pag-uusap, nagpaalam ako kina Angel at Gelo na pupunta ako sa CR. Nadatnan ko si Rhea roon na naglalagay ng make-up. Binati niya ako,
“Hi Denise!”
Kinumusta ko rin naman siya.
“Ang ganda-ganda mo wala ka pa ring asawa?” sabi niya sa akin.
Nginitian ko lamang siya. Kinumusta ko rin kung ano ba ang naging buhay niya.
“Heto single mom,” sabi niya. “Pero wala naman akong pinagsisisihan e! Syempre, kaya ko namang buhayin ang anak ko kahit mag-isa lang ako.”
Nasabi rin niyang naging boyfriend niya si Neo noon. Umabot ito ng isang taon pero naghiwalay rin sila. Masyado kasing babaero si Neo at 'di niya nagustuhan iyon. Mabuti naman daw silang magkaibigan ngayon.
Marami pang kuwento ang ibinahagi sa’kin ng batch mates ko nang magkita-kita nga kami sa Alumni Homecoming. Iyon ay sari-saring kuwento ng kanilang pagkabigo at tagumpay, mga problemang kanilang naranasan na kanila rin namang nasolusyunan. Nakakapagod ang isang buong araw na kuwentuhan ngunit sa isang buong araw na kuwentuhang ito, hindi ko man lang nakausap ni isa kina Arlene at Carl. Matapos makipagkuwentuhan ay sumimple ako ng alis at nagpunta sa garden ng Alma Mater ko. Mas maganda ang garden ngayon kaysa dati. Presko at sariwa ang hangin sa lugar na ito, gawa na rin ng mga puno. Maya-maya’y may kaluskos akong narinig at nang tumingin ako sa paligid, nakita ko siya, si Carl, na nakatayo. Napakakisig ng kanyang tindig. Kinabahan ako.
“Hi,” pagbati niya sa akin.
Nagpalinga-linga ako baka kasi may iba siyang binabati pero wala naman akong nakitang tao sa paligid. Kami lang ang tao sa garden.
“Oo, ikaw, Denise,” sabi niya sa akin.
Mula nang magkagalit kaming dalawa noon, ngayon —sa puntong ito, niya lamang ako kinausap.
“H-Hi,” pagbati ko rin naman sa kanya.
“Kumusta ka naman?” tanong niya sa akin.
“Mabuti. Mabuting-mabuti,” sagot ko. “E ikaw?” tanong ko sa kanya.
“A eto, ayos lang din naman,” sagot niya. “Long time no see ha, ten years,” sabi niya. Nagbigay lang ako ng ngiti. “Wala si Marvin e, may sakit. Sayang naman at hindi ka niya nakita ngayon.”
“Oo nga e, sayang. Gusto ko pa naman siyang makita,” tugon ko.
“A Denise, puwede ba kitang kuhanan ng picture?” tanong sa akin ni Carl.
“Ha? Ako? Kukuhanan mo ng picture?” tanong ko naman kay Carl, baka kasi nagkakamali lang ako ng dinig.
“Oo, kung puwede lang sana. Ipapakita ko kay bro,” sabi niya. Pumayag ako sa pakiusap niya. Kinuha niya ang cell phone niyang may camera mula sa kanyang bulsa at kinuhanan niya ako ng litrato. Nagpasalamat siya pagkatapos, “Thanks.”
“Patingin nga,” sabi ko kay Carl. Lumapit ako sa kanya at tiningnan ang kuha ko. Maayos naman ang pagkakakuha ko. Ibinulsa niya na ang cell phone.
“So, kailan ang balik mo niyan sa ibang bansa?” tanong niya na naman sa akin.
Nag-isip ako sandali, “Hmm. Kung wala akong ibang aasikasuhin, maybe next week e bumalik na rin ako. Ang ipinunta ko lang naman dito ay yung Alumni Homecoming natin.”
“Puwede ka bang mag-extend ng stay mo?” tanong ni Carl sa akin.
“Bakit?” naitanong ko sa kanya.
May ibinigay sa akin si Carl na isang sobre, isang imbitasyon. Nang buksan ko iyon, tumambad sa akin ang mga salitang Aragon-Cruz Nuptial.
“Ikakasal na kasi kami ni Arlene next month,” sabi niya. “Kung makakapag-extend ka pa ng stay mo, puwede ka bang um-attend ka sa kasal namin?”
Sa totoo lang, hindi ko inaasahan ang ganito. Ewan ko, dahil pagkabasa ko ng imbitasyon, pakiramdam ko’y pinunit-punit ang puso ko, pinira-piraso. Matagal na panahon na iyon, maraming taon na ang nagdaan. Inakala kong nakalimutan ko na ang nararamdaman ko para kay Carl pero bakit ganoon? Bakit ganito ang nararamdaman ko? Naririto pa rin ba ang pagmamahal ko sa kanya? Nang kausapin niya kasi ako, pakiramdam ko ay unti-unting bumabalik ang nararamdaman ko para sa kanya. Hay Denise! Huwag kang ganyan! Tama na! Puwede ba sa pagkakataong ito huwag ka nang magpakatanga? Wala na si Carl sa pagkakahawak mo. Magkasintahan na sila ni Arlene gaya nga ng sabi ni Angel at ngayon ay ikakasal na sila. Tumigil ka na!
Sandali ko pang tinitigan ang imbitasyon at saka ako nagsalita.
“Sige, titingnan ko kung makaka-attend ako sa kasal ninyo.”
“Titingnan mo?” tila nagtatampo si Carl.
Binago ko ang sinabi ko. “O sige na, pupunta ako.” Nagbigay ako ng ngiti.
“Thanks, aasahan ko iyan.” Tumalikod na si Carl at iniwan akong mag-isa sa garden. Hawak ko ang imbitasyon. Naiwan akong mukhang tangang nakatitig sa kapirasong papel na iyon. Napabuntong-hininga ako at umalis na rin pagkatapos.
Nang matapos na ang programa para sa Alumni Homecoming, nagkani-kaniyang uwi na ang lahat. Nagkuhaan din kami ng picture nina Gelo at ng iba pang ka-batch ko. Hindi man namin nagawang makapag-usap, nakita ko namang ngumiti si Arlene nang mapansin niyang hawak ko ang imbitasyon. Nagulat sina Angel at Gelo nang makitang hawak ko ang imbitasyon at nang sabihin kong si Carl ang nagbigay nun.
“Pupunta ka ba?” tanong ni Gelo.
“Oo naman!” galak ko pang sinabi. Nagkatinginan ang mag-asawa.
Lumabas na kami ng campus. Madilim na rin. Lumapit ako sa kotse kong nakaparada sa labas ng eskwelahan.
“Wow! Nice car!” namamanghang sabi ni Gelo.
Sinabi ko sa kanilang ihahatid ko sila. “Sakay na kayo. Saan ba ang bahay ninyo?”
“Naku huwag na, Denise, nakakahiya naman sa iyo,” pagtanggi ni Angel.
“Ano ba naman kayo? Para naman kayong hindi kaibigan niyan e!” pagtatampo ko sa kanila.
Nakumbinsi ko rin silang sumakay at inulit na naman ni Gelo yung sinabi niya kanina, “Matindi ka talaga, Denise!”
Papasakay na kami sa sasakyan nang may mamataan kaming padating na kotse.
“Wooahh!” sigaw ni Gelo. “Si Marvin!”
“Ano? Si Marvin?” 'di makapaniwala si Angel.
Tila napako naman ang mga paa ko at hindi na ako nakagalaw sa puwestong kinatatayuan ko nang marinig ko ang pangalan ni Marvin. Pumarada ang kotse 'di umano ni Marvin at nagmadaling lumapit si Gelo, kinatok ang bintana at nang bumukas iyon ay sinabi niyang,
“Bilis, pare! Baba!”
Bumaba nga mula sa kotse si Marvin. Pagkababa niya’y nakita niya ako. Nagkatinginan kaming dalawa. Kakaibang kaba ang naramdaman ko dahil matapos ang sampung taon, sa wakas ay nakita ko rin ang mukhang iyon… Ang mukhang kaytagal ko nang hindi nakikita… Ang mukha ng binatang pinangakuan ko noon.
Kakaibang ekspresyon ng mukha ang nakita ko mula kay Marvin. Para ngang iiyak na siya nang makita ako. Ilang sandali pa’y lumakad ang kanyang mga paa at lumapit siya sa akin.
“Denise,” pagtawag niya sa akin. Abot-tainga ang ngiti ko nang marinig kong tinawag niya ang pangalan ko. Ang tagal ko ring hindi narinig ang boses niya. “Ang tagal mong nawala,” sabi niyang nanginginig ang tinig. Nagulat ako nang yakapin niya ako nang mahigpit. Naramdaman kong mainit ang katawan niya. Nilalagnat siya. Humingi pa siya ng paumanhin sa akin. “Sorry, I’m late. Peste kasing lagnat ‘to.” Sobrang late na nga siya dahil dumating siya kung kailan uwian na.
“Picture-picture!” narinig kong isinigaw ni Gelo. Ang loko ay sinamantala ang pagkakataon at kinuhanan kami ng litrato na nasa ganoong posisyon.
Ipinakita ko kay Marvin ang bracelet na ibinigay niya sa akin noon. Sa puntong ito ay napaiyak na siya dahil napatunayan niyang tinupad ko ang sinabi kong aalagaan ko ang pulseras na iyon. Masaya ako. Sobrang saya. Siguro nga hindi si Carl ang tamang lalaki para sa akin. Siguro nga’t kay Arlene siya nakalaan. Siguro nga’t nag-over react lang ako nang makita kong nakasulat ang mga apelyido nina Carl at Arlene sa imbitasyon. Siguro nga si Marvin talaga ang taong itinadhana para akin. Siguro... Balang araw ay magiging masaya rin ako... Siguro...
Nilisan na namin ang paaralang naging pangalawang tahanan ko noong high school sa loob ng dalawang school year. Nang lingunin ko iyon, napangiti ako. Hinding-hindi ko malilimutan ang paaralan ko dahil dito ko nakilala ang mga taong kukumpleto sa buhay ko. Ito ang nagpapabalik sa akin ng mga alaala ng aking kabataan —mga alaala noong high school ako! Taas noo kong sasabihin sa maraming tao na ako ay isang proud alumna ng Alma Mater ko. Masasabi ko ring hindi ako basta isang pangkaraniwang estudyante noong high school ako. Dahil noong high school ako, hindi lang ako basta natuto ng aralin sa klase. Dahil noong high school ako ay umibig din ako.
...WAKAS...
Subscribe to:
Posts (Atom)
