Ang Medalyon (4)

IKA-APAT NA KABANATA
Ang Kabalyero at ang Prinsesa


Inaakala ng Nievas na si Jiro na siya lamang ang may mapait na kapalaran dito ngunit nagkakamali siya. Sinalakay ng mga Karim ang hilagang kaharian ng Yvret. Digmaan ang naganap. Sa huli’y bumagsak ang hilagang kaharian. Dinakip si Haring Lucero at Reyna Carissa ngunit nakatakas ang kanilang anak na si Prinsesa Lala. Upang mabawi muli ang hilagang kaharian, kailangang mahanap at maibalik ang nawawalang medalyon ng Elid. Ang medalyon ang tanging makapagpapabalik sa kapangyarihan ng mga kaharian sa hilaga, silangan, timog at kanluran at upang tuluyan nang mawala ang Karimlan na nasa ilalim ng lupa.

Alam ni Prinsesa Lala na nasa paligid lang ang panganib kaya’t kailangan niyang mag-ingat. Sa tabi ng isang puno sa tapat ng isang palaisdaan, siya’y nangangarap.

“Kung alam ko lang sana kung nasaan ang medalyon ng Elid ay matagal ko na itong ibinalik.”

Si Prinsesa Lala. Tanging anak nina Haring Lucero at Reyna Carissa ng hilagang kaharian, ang Yvret. Isang masayahin at mapaglarong bata. Nasa gulang siya na labinlima, napakabata pa kung tutuusin ngunit nahaharap na sa isang matinding pagsubok. Kulay dilaw ang kanyang kulot na buhok, luntian ang mga mata; palatandaan ng isang tunay na Yvret. Yvret din ang tawag sa mga nakatira sa hilagang kaharian.

Kumuha siya ng isang maliit na bato, “Sumpain iyang mga Karim na iyan! Makikita rin nila!” at hinagis niya ito sa palaisdaan. Biglang lumitaw ang isang napakalaking isda.

“Mahabaging Yvret!” bulalas ng prinsesa.

Nagpugay ang isda, “Magandang araw, nilalang ng Elides. A! Isa kang Yvret. Hayaan mong ipakilala ko ang aking sarili. Ako si Lartes, nagmula sa lahi ng mga isda, ang mga Mirtian, sa kanlurang kaharian ng Mirte. Naghulog ka ng bato sa palaisdaan. Nangangahulugan ba itong kailangan mo ang tulong ko?”

Humingi ng paumanhin ang prinsesa, “Naabala kita, paumanhin. Naghagis ako ng bato sa palaisdaan dahil sa aking galit sa mga Karim.”

Hindi na iyon ikinagulat ni Lartes. “Hindi ako nagtataka," sabi niya. "Ang lahat ng lahi ay galit sa mga Karim at sa mga Nievas.”

“Sinalakay ng mga Karim ang Yvret at ngayon ay kanila nang nasasakupan!” ang hindi magandang balitang hatid ni Prinsesa Lala. “Maraming Yvret ang namatay. Binihag nila ang aking ama’t ina, sina Haring Lucero at Reyna Carissa!”

Wari'y nagtataka ang isdang si Lartes, “Kung gayon, ikaw ang…”

“Ako ang prinsesa ng Yvret, si Prinsesa Lala at ako ang tanging nakatakas sa kanila," pagpapakilala niya. "Ang sabi mo ay maaari mo akong matulungan, hindi ba? Kung gayon, tulungan mo akong bawiin ang Yvret kay Mijel,” pagbabakasakali niya.
“Ang panginoon ng Karimlan!” bulalas ng isda.
“Tama,” tugon ni Prinsesa Lala.

Umiling ang isda at kitang-kita sa kanya ang kalungkutan, “Paumanhin pero wala akong magagawa. Kaming mga Mirtian ay mahina na ang kapangyarihan mula nang mawala ang medalyon ng Elid matagal na panahon na.” Sa kabila noon, may pag-asang natatanaw si Lartes, "Subalit may ibibigay ako sa iyo. Sana’y makatulong ito kahit papaano.”

Iniluwa ni Lartes ang isang nilalang. Gulat na gulat ang prinsesa, “Kinain mo ang nilalang na iyan?”

“Hindi sa ganoon. Nilagay ko lang siya sa aking sikmura sapagkat nakita ko siyang lumulubog sa karagatan. Naisip kong dalhin siya sa isang ligtas na lugar ngunit nakalimutan ko. Buti na lang at naghulog ka ng bato, naalala ko siya bigla. Hahaha!”

Natakot ng kaunti ang prinsesa, “Kung hindi ako naghulog ng bato, maaaring tuluyan mo na siyang nakalimutan at nabulok na siya diyan, ha? Kaawa-awa!”

Natatawa lang naman si Lartes, “Marahil ay ganoon na nga.”

“Baka naman patay na siya!” pangamba ng prinsesa.

Isang halakhak ang ibinigay ng isda at ito’y lumubog na sa palaisdaan. Nataranta si Prinsesa Lala, “Sandali lang! Sino ang…”

“Sana’y matulungan ka niya, Prinsesa Lala,” panalangin ni Lartes. Naglaho na nang tuluyan ang isda.

Bumuntong-hininga ang prinsesa, “Sino ang… nilalang na ito, Lartes?… Hay…”

Magdidilim na. Ni hindi ginalaw ng prinsesa ang nilalang, isa itong lalaki. Natatakot kasi siya at gulong-gulo ang kanyang isip. Sinalakay na nga ang kaharian nila, hindi niya alam kung ano ang nangyari sa mga magulang niya at ngayon ay ibinigay pa ni Lartes sa kanya ang lalaking ito na hindi niya naman kilala.

“Paano nga kung patay na siya? Ako ang maaaring pagbintangan at ako rin ang parurusahan. Pero, hindi ko siya maaaring iwan dito. Paano ko siya pagagalingin? Hindi ako gaya ng mga babaylan ng Elid na may kapangyarihan. At ang nilalang na ito, paano niya ako matutulungan e wala naman siyang sandata? Ano ba namang buhay ito!”

Nilapitan niya ang lalaki. Pansin niyang kakaiba ang kasuotan nito. Siguro ay nararamdaman din niya ang naramdaman ni Jiro na pagtataka nang makita nito si Miki. Pinagmasdan niya ang mukha nito at napangiti siya, “Ang nilalang na ito… ang kanyang hitsura, parang katulad ng mga kabalyerong kinukwento ni ina.”

Kanyang naalala bigla ang isa sa mga kinuwento ng kanyang ina sa kanya.

“Si Gohn na isa sa ating mga kabalyero ay hinirang na bayani ng Elid.”
“Talaga, ina?” tanong niya. May halong kagalakan at paghanga sapagkat ang pagiging bayani ng Elid ay isang napakalaking karangalan.

Nagpatuloy ang kanyang ina, “Sadyang magaling si Gohn ngunit sa hindi malamang kadahilanan, bigla na lamang siyang naglaho kasama ang medalyon ng Elid.”

Biglang dumilat ang lalaki. Nagulat ang prinsesa at napaatras. Bumangon si Lance. “Aaa! Ang sakit ng ulo ko…” at kanyang napansin ang prinsesa, “Isang Amerikana! Naku, hindi pa naman ako fluent sa English!”

Tuwang-tuwa naman ang prinsesa, “Buhay ka! Salamat sa mga Pantas ng Elid!”

Nauutal naman si Lance sa pagsasalita. “A-a… Oo… S-salamat sa Diyos…” at siya'y natigilan, "Sandali lang, naiintindihan mo ang mga sinasabi ko?”

Natawa ang prinsesa, “Natural! Ano ako mangmang? Alam mo bang tinakot mo ako? Ang akala ko’y patay ka na!”

“Nasaang lugar ako?” ang naitanong bigla ni Lance.

Sumagot ang prinsesa, “Nandito KA a… TAYO sa kanlurang bahagi ng ELIDES.”

“Elides?” pagtataka ni Lance.
“Ang mundong ito na may anim na kaharian ay tinatawag na Elides. Elid ang kanyang sentro, iyon ang pinakasagrado sa lahat ng kaharian,” pagpapaliwanag ng prinsesa.

Napakunot-noo si Lance, “Elid?” Ang nabasa niya… Kanyang naalala ang pangyayari noong nandoon pa siya sa kanilang bahay, kasama si Miki at maglalaro sana sila ng PlayStation 2. “Ang nabasa ko…” bulong niya.

Join Princess Lala, an Yvret from the magical world of Elides in searching for the lost medallion of the sacred realm Elid, which gives power to the other kingdoms surrounding it. Experience thrilling scenes, discover different places in search for the lost medallion and combat your worst nightmare, the Dark lord Mijel.

“Napunta ako sa isang kakaibang mundo. Iyon ang hiniling ko para sa aking kaarawan… Iyon ang hiniling ko habang pinupunit ko ang gift wrapper ng regalong binigay ni Miki," isip niya.

Kinausap niya si Lala, “Nandito ako sa Elides… At nawawala ang medalyon ng Elid, tama? Hinahanap mo para maibalik ang kapangyarihan ng mga kaharian, tama?”

“Oo,” tugon ni Prinsesa Lala. “Paano mo… nalaman? Sino ka ba?” tanong niya.

Nakipagkamay si Lance, “Lance. Ang pangalan ko ay Lance.”

Ang prinsesa naman ang nagpakilala, “Ako naman si…”

“Lala, hindi ba? Isa kang Yvret, tama? Isa kang prinsesa, di ba?” pangunguna ni Lance.
“Paano mo nga nalaman?!” takang-taka ang prinsesa.
“Nabasa ko!”

Hindi talaga siya maunawaan ng prinsesa, “Nabasa mo? Anong ibig mong sabihin?”

“Basta nabasa ko!” tanging sagot niya.

Hindi na humingi ng paliwanag ang prinsesa, “Kung nabasa mo nga, nabasa mo rin siguro kung nasaan ang medalyon ng Elid.”

“Ang medalyon?” tanong ni Lance. May naalala na naman siya.

“Miki, tingnan mo! Ang medalyong binigay mo at ang medalyon sa larong ito… ay iisa!”
“Anong iisa?”
“Pagmasdan mo! Ang ukit… ang tali… ay pareho!”
“Nagkataon lang iyan!”

“Nasa akin!” sigaw ni Lance.

Tuwang-tuwa ang prinsesa, “Nasa iyo, talaga? Maaari ko bang makita?”

“Nasa akin ngunit…” Biglang humina ang boses niya, “...tinapon ko…”
“Tinapon mo?!” panghihinayang ng prinsesa.
“Hindi ko naman alam na medalyon iyon ng Elid.”

Pumasok sa isipin niya ang eksena kung saan dinampot ni Miki ang medalyon.

“Anong problema mo? Bakit mo tinapon? Ang sabi mo sa akin kanina ay pangangalagaan mo ang medalyong ito.”
“Huwag mong dadamputin, Miki! Miki, bitiwan mo! May kakaiba sa medalyong iyan!”
“Ano bang nangyayari sa iyo?”

“Ngunit kinuha ni Miki, ng aking kaibigan! Dinampot niya ang medalyon, lumiwanag ito at lumitaw ang isang... parang teleport gate. Hinigop kami. Paikot-ikot kami at pakiramdam ko, nanghihina na ako. Matapos ay mabilis akong bumulusok paibaba. Malakas na hampas ng tubig ang tumama sa akin. Gusto kong kumilos ngunit hindi ko magawa. Dahan-dahan akong lumubog at… kadiliman.”

Ang mga pahayag na iyon ang nakakumbinsi kay Prinsesa Lala na galing si Lance sa ibang mundo. Kitang-kita naman sa kakaibang kasuotan nito.

“Sinabi mong hawak ng iyong kaibigang si Miki ang medalyon ng Elid, di ba? Kung gayon, nasa kanya ang pag-asa natin. Kung hinigop nga siya, maaring nandito rin siya sa Elides. Kailangan natin siyang hanapin!”
“Marahil ay tama ka, prinsesa,” tugon ni Lance.
“Kung gayon, tayo na," yakag ni Prinsesa Lala. “Maglalakbay tayo. Kailangan nating mahanap ang kaibigan mong si Miki at… ang medalyon ng Elid.”
“Ngunit saan natin siya hahanapin?” tanong ni Lance.
“Maaari tayong pumunta sa bayan at magpahula,” ang unang bagay na pumasok sa isipan ni Prinsesa Lala.

Naghanda si Lance. Aaaminin niya, kinakabahan siya sa mga bagay na maaaring mangyari. Isa siyang dayo sa mundong ito, ang mundong kung tawagin ay Elides at hindi niya alam kung ano ang mga panganib na naghihintay sa kanila sa daan. Ngunit kung ito ang paraan upang matulungan niya ang prinsesa, gagawin niya ang lahat ng kanyang makakaya.

“Masusunod, mahal na prinsesa!” galak niyang sinabi.

Ngumiti ang prinsesa, “Kung ganoon, tayo na, aking magiting na kabalyero! Hahanapin natin ang nawawalang medalyon ng Elid!”

Ang Medalyon (3)

IKATLONG KABANATA
Ang Dalaga sa Ilog

Isang mahabang paglalakbay ang kinakaharap ngayon ni Jiro. Dumadaan siya sa matatarik na daan. Tumutulay siya sa mga sirang tulay na sinira ng mga nakakatakot na halimaw. Naglalambitin siya sa mga punong kay tataas. Hanggang siya’y mapagod at naisipang magpahinga. Naglakad-lakad siya, umakyat-akyat sa mga puno at naghanap-hanap ng lugar na maaaring masilungan kung saan may tubig din. May nakita siyang ilog. Agad niya itong pinuntahan. Tuwang-tuwa siya nang marating ang lugar. Kay lamig at kay sarap sa balat ng tubig. Uminom siya at naghilamos. Pagbukas ng kanyang mga matang kulay lila, naaninag niya ang isang nilalang sa kabilang parte ng ilog.

“Isa bang… nilalang… ang nakikita ko?” tanong niya sa sarili. Agad siyang tumawid upang makasiguro. Isa ngang nilalang iyon at ito ay isang babae. Nakahandusay ito at walang malay. Awang-awa siya sa kalagayan nito. “Baka naman patay na siya!” isip niya.

Kumuha siya ng kapiraso ng kahoy at sinundot niya ang babae sa braso. May napansin din siyang hawak nito sa kaliwang kamay. “Ginto!” sigaw niya sabay takip ng bibig. “Aargh! Ang ingay ko talaga!”

Dahan-dahan niyang inalis ang gintong hawak ng babae at nagtagumpay siya, agad niya itong tinago. Kinuha niya ang kamay nito at pinakiramdaman kung may pulso pa ba.

“Buhay pa siya!” bulalas niya nang maramdamang may pulso pa nga ito. At nang kanya itong itinihaya, siya ay nabigla at halos hindi makapagsalita. “Napaka… ganda niya…” kanyang nasabi.

Sinipat niya kung ang babae ay may suot na kristal, baka kasi nakakahuha ito ng kristal kaya ganun na lang ang kagandahang taglay nito ngunit wala siyang nakita. Natural ang kagandahang taglay ng babae. Iba ang naramdaman ni Jiro. Humahanga siya sa babaeng ito.

Tumingin siya sa paligid. Walang ibang tao pero nangangamba siya, baka bigla kasing may halimaw na umatake sa kanila. Naghanap siya ng ligtas na lugar, nag-ipon ng mga tuyong dahon at binuhat ang babae, nilapag niya roon. Nakatitig lang siya sa napakagandang dilag na iyon.

Taglay ni Jiro ang isang nakakalokong ngiti sa labi, "Kakaiba ang suot niya ah!"

Ito ang kanyang palagay dahil ang pang-itaas na kasuotan ng babae ay walang manggas, maiksi ang pang ibaba na kita na halos ang hita at binti, ang sapin sa paa ay kakaiba ang disenyo at nang kanyang basahin ang nakasulat ay hindi niya naunawaan pero ang tatak nito ay ‘Skechers’.

Maraming tanong ang pumasok sa kanyang isip. Sino ang babaeng ito? Saang kaharian siya nagmula? Nakapagnakaw na siya sa iba’t ibang kaharian maliban sa Elid at Karimlan ngunit wala siyang nakitang katulad ng damit nito. Nakapagpasya na siya. Pagkamulat na pagkamulat ng babaeng iyon ay tatanungin niya ang pangalan nito at kung saang kaharian ito nanggaling.

Lumipas ang dalawang oras. Nakapanguha na rin si Jiro ng mga halamang gamot na maaari niyang ipantapal sa sugat ng babae. Habang tinatapal niya ang isang halamang gamot ay nagkakamalay na ito. Huminto siya. Nang imulat ng babae ang kanyang mga mata ay natuon ang paningin nito kay Jiro. Kabang-kaba nga ang Nievas.

“Lance, ikaw ba iyan?” tanong nito.

Hindi nakapagsalita si Jiro. “Sino ang hinahanap niya?” tanong ng binata sa sarili.

Bumangon ang babae. Nakita niyang kakaiba ang kanyang paligid at sino ang kaharap niyang ito?

“S-sino ka?” tanong niya.
“A-ako ba?” tanong ng Nievas. “Ang pangalan ko ay Jiro. At ikaw?”

Tumayo si Miki. Pinagmasdan lamang siya ni Jiro. “Nasaan ako?” tanong niyang muli.

“Ikaw? Narito ka sa isang di kilalang gubat,” sagot ni Jiro.

Kung paanong napunta siya roon, hindi alam ni Miki. Ngunit may naalala siya, “Ang medalyon!”

Napakunot-noo si Jiro, “Medalyon?”

“Nakita mo ba? May nakita ka bang medalyon?”

Nilarawan ni Jiro ang medalyon, “Yun ba yung kulay gintong bilog at may tali?”

“Oo! Yun nga! Nakita mo?”
“Ano ba ang anyo nun?” Nilabas ni Jiro ang medalyon. “Ganito ba?”

Tuwang-tuwa si Miki. Hindi pala nawalay sa kanya ang medalyon, “Tama, iyan nga! Ibigay mo sa akin.”

Nagdadalawang-isip si Jiro kung ibibigay niya ba ang medalyon o hindi. At hindi niya nga ginawa. “Sino namang may sabing ibibigay ko sa iyo ito? Ako ang nagligtas sa buhay mo. Sapat na ito bilang kabayaran.”

“Ngunit ang medalyong iyan ay sa kaibigan ko! Kailangan kong maibigay sa kanya iyan!” dahilan ni Miki.

Pinulupot ni Jiro ang tali ng medalyon sa kanyang braso. “Ito ay kabayaran mo na sa akin. Akin na ito.”

“Hindi ko sinabing iyan ang ibabayad ko sa pagkakasagip mo sa akin! Babayaran kita ngunit hindi iyan ang ibibigay ko. Pangako! Ibibigay ko ang kahit na anong hihilingin mo, huwag lamang ang medalyon. Ibigay mo na iyan sa akin.”

Sandaling natahimik si Jiro at nagwika, “Sigurado ka bang ibibigay mo ang kahit na anong hihilingin ko?”

Tinaas ni Miki ang kanyang kanang kamay, “Peksman! Hindi ako nagsisinungaling!”

“Kung gayon, bago ko ibigay ang bagay na hinihingi mo, ibigay mo muna sa akin ang gusto ko.”
“Ano ba… ang gusto mo?”

Siguradong maganda ang iniisip na hiling ni Jiro at siya’y desidido na, “Simple lang. Gusto kitang maging kasintahan!”

Nagulat si Miki, “Anong sinabi mo?”

“Ang sabi ko, gusto kitang maging kasintahan. Iyon ang magiging kabayaran mo sa pagkakaligtas ko sa buhay mo.”
“Pero ang hinihiling mo ay…”
“Kung gusto mong makuha ang medalyon, sundin mo ang gusto ko. Kung hindi mo ibibigay ang hiling ko, hindi ko ibibigay ang hiling mo.”

Kung hindi papayag si Miki sa gusto ng lalaking ito ay maaari nitong kunin ang medalyon. Maaari rin siyang iwan doon sa di kilalang gubat na iyon o di kaya naman ay gawing alipin. Kailangan niyang mabawi at pangalagaan ang medalyon. Wala na siyang ibang pagpipilian.

“Pumapayag na ako!” sabi niyang masama ang loob.

Tuwang-tuwa naman si Jiro sa kanyang narinig, “Talaga ba?”

“Oo. Pumapayag na akong maging kasintahan mo.”

Niyakap ni Jiro si Miki. Naiilang naman ang dalaga. Wala pang lalaking nakayakap sa kanya. Matapos manumpa ni Jiro na magiging isang matapat, mabait, mapagmahal at mapag-alagang kasintahan ay ibinigay niya na ang medalyon. Hindi nakalimutang magpasalamat ni Miki sa pagkakabigay sa kanya ng medalyon.

Ibinigay na rin niya ang kanyang pangalan, “Siyanga pala, nakalimutan kong magpakilala sa iyo. Ang pangalan ko ay Mikaela ngunit madalas nila akong tawaging Miki.”

“Napakaganda ng iyong pangalan,” papuri ni Jiro.
“Nambola ka pa!”
“Totoo! Totoong napakaganda. Alam mo, para ngang pamilyar ang pangalan mo. Saan ko ba narinig iyon? Miki… Mi… Mi… Mi…” Saka lang ni napagtanto ni Jiro na… “Ang aking Milne! Nawawala ang aking Milne!”

Ang Medalyon (2)

IKALAWANG KABANATA
Sawimpalad

Sa araw na ito, isang nilalang ang pinalayas dahil sa kanyang kabiguan. Nagtitipon ang lahat at nakikinig habang ginagawad ng mga nakatatanda sa kanya ang parusa.

“Nabigo kang nakawin ang kristal ng punong si Dariva kaya’t ika’y aming patatalsikin. Binagsak mo ang pagsusulit. Hindi ka karapat-dapat mamuhay sa lugar na ito. Hindi ka na maaaring bumalik pa sa Niev KAILANMAN!”

Ang hatol na iyon ay hindi biro. Hindi rin naman ito ang unang pagkakataon na may pinatalsik sa Niev (Nyev kung iyong bibigkasin), ang bayan ng mga mang-uumit.

Si Jiro. Isang Nievas, tawag sa nakatira sa Niev. Maliksi ang pangangatawan at tunay na kay kisig. Mayroon siyang buhok na kulay berde at pambihira ang ganda ng kanyang mga matang kulay lila. Ang tangi niyang armas ay isang malaking kalawit na kung tawagin ay ‘Milne’ na namana niya pa sa kanyang mga ninuno. Binigay iyon sa kanya ng kanyang lolo bago pa bawian ng buhay.

Inatasan siyang nakawin ang kristal ng pinakamagandang punong si Dariva ngunit hindi niya nagawa. Pinangunahan siya ng takot na baka siya’y parusahan ng mga kaluluwa ng Lun at ang awa na rin sa magandang puno. Pinaniniwalaang ang kristal ng mga puno ay nagbibigay ng walang kapantay na kagandahan kaya naman maraming nagtatangkang magnakaw nito. Kaparusahang malupit ang matatanggap ng sinumang mang-umit. Ang gubat kung saan nananahan ang magandang puno ay tinatawag na Lun. Ang mga kaluluwa ang siyang tagabantay ng sagradong lugar na ito.

Habang nag-iimpake ng mga damit, pumasok sa kanyang lungga (tirahan) si Fienna, isang babaeng may lihim na pagtingin kay Jiro.

“Bakit mo naman binigo ang mga nakatatanda?” tanong nito.
“Ang inatas nila sa akin ay sadyang kayhirap,” matapang niyang pagsagot.
“Mahirap bang kunin ang kristal ni Dariva? Kung ako’y kayang-kaya kong gawin iyon.”
“Kaya mo rin bang tanggapin ang ibibigay sa iyong kaparusahan ng mga kaluluwa ng Lun?” Natahimik si Fienna. Nagpatuloy si Jiro, “Ang Lun ay isang sagradong lugar. Ang mga kaluluwa ang tagabantay. Isang mabigat na parusa ang matatanggap ng sinumang manira at lumapastangan sa kanilang mga puno. Hindi ako mamamatay ng walang dangal.”
“Dangal na ring maituturing ang pagnakaw mo sa kristal ni Dariva! Kapupurihan ka ng mga Nievas dahil unang-una ay nakapasa ka sa pagsusulit, ikalawa’y dahil nagawa mo ang nakaatas na tungkulin ng mga nakatatanda sa iyo. Iyon din ang patunay na isa kang mabuting mang-uumit at maaari kang manirahan sa Niev hanggang sa huling sandali ng iyong buhay!”
“Kapupurihan din ba ako ng mga kaluluwa ng Lun kung aalisin ko ang kagandahan ng puno nila?”
“Isa lang naman iyon!”
“Kahit na. Ilagay mo kaya ang sarili mo kay Dariva. Ako ay dadating at uumitin ko ang kristal ng kagandahan mo, Fienna. Hindi ba’t napakasakit nun? Mas nanaisin ko na lamang na patalsikin ako sa Niev kaysa umitin ang kristal. Naiintindihan mo?”

Lumabas na ng lungga si Jiro. Nakasunod sa kanya si Fienna. Umakyat siya sa entablado at binasbasan ng mga nakatatanda.

“Maging matiwasay sana ang pamumuhay mo sa ibang lugar. Nawa’y may tumanggap sa iyong mabubuting nilalang gayon pa’t ang lahi natin ay kinasusuklaman ng lahat ng kaharian.”

Tinanggal na kay Jiro ang kwintas na nagsisilbing susi ng Niev.

“Humayo ka at huwag ka nang babalik pa sa Niev, BIGONG MANG-UUMIT!”

Sa pagsara ng tarangkahan ng Niev para sa kaawa-awang si Jiro ay tumulo ang mga luha ni Fienna. “Sana nga’y may tumanggap sa iyong mga mabubuting nilalang, Jiro…” panalangin niya.

Sa paglalakbay na ito, hindi alam ni Jiro kung saan siya dadalhin ng kanyang mga paa. Sa hilera ng bato sa labas ng Niev, tumigil siya. Kinatok niya ng kanyang Milne ang mga bato at pinakiusapan.

“Lumabas kayo diyan. Nais ko kayong kausapin.”

Mga hamog ang lumabas mula sa mga bato. Nagkorte itong tao. Marami sila at dahil akala nila magandang balita ang dala ni Jiro, nagkantahan sila.

“Tama na! Tama na! Hindi magandang balita ang dala ko,” saway ni Jiro.

Nagbulungan ang mga hamog.

“Nasaan na ang aking ama’t ina?” tanong ni Jiro.
“Narito anak! Sa itaas ng puno!” sigaw ng kanyang ama.
“Pumasa ka ba sa pagsusulit?” usisa ng kanyang ina.

Nakita ng isang hamog ang kanyang liig. “Wala na sa kanya ang susi ng Niev!” sigaw nito.

Nagbulungan uli ang mga hamog. Para sa kanila ay isa itong kahihiyan. Bumaba sa puno ang mga magulang ni Jiro, may pangamba sa kanila.

“Wala na sa iyo ang susi ng Niev?” tanong ng kanyang ama.
“Ang ibig sabihin ba nito ay pinatalsik ka?” palagay ng kanyang ina.

May sumigaw, “Isa itong kahihiyan!”

Hindi nakilala ni Jiro kung sino ang hamog na nagsalita ngunit kung natatandaan niya ang boses nito, walang iba kundi ang kanyang lolo. Lumapit ito sa kanya, mabilis ang pagkilos ng hamog at ito ay ikinagulat niya.

“Ikaw pa lamang ang kauna-unahang napatalsik sa angkan natin! Bakit hindi mo ginawa ng mabuti ang inatas sa iyo?”
“Ang inatas nila sa akin ay umitin ang kristal ni Dariva sa kagubatan ng Lun!” sagot ni Jiro.

Takot na takot ang mga hamog. Para bang pinangingilagan talaga ang kagubatan ng Lun.

“Hindi ko ginawa,” dagdag ni Jiro.
“Dapat ay ginawa mo!” sigaw ng kanyang lolo. “Mas mahirap ang nakaatas, mas may pagkakataon kang mahirang na bayani. Ang iyong ama ay naging bayani dahil sa pagnakaw niya ng mga sangkap ng mahiwagang likido ni Danika, ang mangkukulam ng Silangan.”
“At siya’y pinatay ng mga paniki ni Danika,” sarkastikong pagkakasabi ni Jiro.

Para bang napahiya ang kanyang lolo at nagwika na lamang ito ng, “Kahit na! Naging bayani naman siya!”

“Lolo, ang Lun ay ikalawa sa pagiging sagrado sa Elid. Minsan na ninyong nakuwento na may isang nilalang na nagnakaw sa medalyon ng Elid. Kamatayan ang naging kaparusahan niya sa kamay ni Gohn, isang kabalyero ng Yvret at ang hinirang na bayani ng Elid. Nais ninyo bang madungisan ang dangal ng ating pamilya? Ang paglapastangan sa isang sagradong lugar ay isang kahihiyan!”
“Ngunit kahihiyan din ang hindi pagtupad sa inatas na tungkulin!” tiyuhin naman niya ang nagsalita. “Mas masahol para sa ating mamamayan ng Niev ang mapatalsik kaysa dungisan ang isang sagradong lugar.”

Umapila si Jiro, “Ngunit kayo ay hindi na isang mamamayan ng Niev! Kapag namatay na ang isang Nievas, hindi na sila itinuturing pa na mamamayan sapagkat sila’y nagiging hamog. Hamog na halos hindi makita at sa kasamaang palad ay hindi na pinapansin ng kahit sino. Nagsisilbi na lang silang tagamasid at tagabulong sa mga nakatatanda. Habang-buhay na alipin!

“Mas masahol pa iyon kaysa sa gaya kong pinatalsik. Mas mainam na rin ang maaga kong pagkakatalsik dahil makakahanap pa ako ng ibang lugar na matitirhan. Hindi na ako maaaring bumalik sa Niev. Maaaring isa nga akong mang-uumit ngunit babaguhin ko ang aking kapalaran. Sawang-sawa na ako sa kasamaan. Ang pagiging magnanakaw ay hindi isang karangalan!!!” At siya'y nagpaalam, “Aalis na po ako, aking mga kamag-anak.”

Biglang-bigla ang kanyang mga kamag-anak sa narinig nila kay Jiro. Nais nilang patulan si Jiro ngunit wala na silang kakayahan, sila ay mga hamog na lamang. Ang tangi na lamang nilang magagawa ay ang magbigay ng opinyon.

“Siya na nga lang ang natitira sa angkan natin, pinatalsik pa!”
“Mukhang sa kanya na titigil ang kasaysayan ng ating angkan!”
“Siya ang pinakanakakahiya sa atin!”

“Hindi ko alam kung kanino nagmana ang batang iyon,” sabi ng ama ni Jiro.
“Ginagamit niya ang utak niya kaysa abilidad,” sambit naman ng kanyang ina.

Nagtalu-talo lalo ang mga hamog.

“Akala siguro ng anak ninyo ay magiging marangal siya ngunit hindi! Siya ang pinakasawimpalad dito! Namatay tayo na isang mabuting mang-uumit ngunit siya’y duwag at wala man lang naiambag. Kapag tayo’y kanyang tinawag, hindi na ako magpapakita. Kung pwede nga lang bawiin ang Milne sa kanya!” maktol ng kanyang lolo.

Nagsipasukan na ang mga hamog sa bato. Ang mga nakahilerang bato pala’y nagsisilbing kanilang libingan.

Habang naglalakad ay nag-iisip si Jiro, “Kapag namatay ako ay magiging hamog din akong gaya nila. Ito ang sumpa ng mga Nievas. Habang-buhay akong kasusuklaman. Ayaw kong mangyari iyon. Hahanap ako ng paraan upang maging kaiba sa kanilang lahat. Marahil ang aking ama ay isa ngang bayani ng Niev ngunit hihigitan ko siya. Hindi lang sa Niev makikilala ang aking pangalan kundi pati na rin sa ibang kaharian.”

Nagpatuloy siya sa paglalakad at sa sobrang lalim ng iniisip ay hindi niya napansing nabitawan niya ang Milne.

“Ako ay isang bigong mang-uumit… Bigong mang-uumit…” usal niya.

Samantala, kinuha ng isang nagtatagong lalaking Nievas ang Milne at ibinigay kay Fienna. Iyak naman ng iyak ang dalagang Nievas.

Ang Medalyon (1)

UNANG KABANATA
Ang Inaasahang Regalo

Ika- dalawa ng Hunyo. Araw ng Sabado. Masaya ang gising ni Lance ngayon. Binati niya ang sarili ng magandang umaga sa harap ng salamin. Niligpit niya ang higaan, inayos ang sarili at talaga namang naghanda para sa espesyal na araw na ito, ang kanyang kaarawan.

Ang pamilya ni Lance ay may kaya sa buhay at siya’y nag-iisang anak lamang. Kahit ganoon, hindi siya gaya ng iba na pinalaki sa layaw. Marahil ay binibigyan siya ng mga mamahalin at magagandang bagay ngunit tuwing may okasyon lamang.

Tinuruan siya ng mga gawaing-bahay at tunay namang kay sipag niya. Ng pagiging magalang kaya’t siya’y kapuri-puri talaga. At ng pagiging matapang sapagkat ang kanyang ama ay isang alagad ng batas.

Kung titingnan mo si Lance, makikita mo ang tatak ng karangyaan. Makinis ang kanyang balat, medyo maputi, mayroong mapungay at magandang mga mata, matangos ang ilong, ang mga labi ay mapupula, katamtaman ang pangangatawan at kung mapapansin ay may katangkaran. Maayos at malinis din ang pagkakagupit ng kanyang buhok. Siya ay labing-anim na taong gulang na ngayon dahil nga kanya nang kaarawan at nasa huling taon na rin sa mataas na paaralan.

Bumaba na siya, masigla at may ngiti sa mga labi. Habang hinahakbang ang mga paa sa baitang ng hagdan, kanyang iniisip kung ano ang regalong ibibigay sa kanya ng kanyang mga magulang. Yun kaya ang hinihiling niyang sapatos? O ang bagong bag na nakita nila sa mall noong isang araw? Yun lang naman ang gusto niyang matanggap. Kahit alin doon, masaya na siya.

Nang makababa na siya, nakita niyang malinis ang paligid. Tahimik, sobra. Wala ang kanyang mga magulang. Wala ring bakas ng regalo o handa para sa kanyang kaarawan. Sanay si Lance na kapag kaarawan niya ay may handa na sa hapag at ang regalo para sa kanya ay naroon din nakabalot na, ngunit wala. Lumapit siya sa refrigerator nang makakita ng nakadikit na note dito. Galing ito sa kanyang mga magulang. Kanya itong binasa at ang nilalaman nito ay,

Pasensya na, anak, kung sakali mang magising ka at wala na kami. Maaga ang pasok namin ngayon. May almusal na diyan sa mesa. Kainin mo na, baka magutom ka pa.

Nalungkot si Lance. Walang handa para sa kanyang kaarawan at wala ang inaasahan niyang regalo. Lumapit siya sa lamesa at kinain ang nakatakip na almusal. Matapos, kinuha niya ang kanyang skateboard, yun ang natanggap niya noong nakaraang taon noong kaarawan niya, lumabas ng bahay at nagpagala-gala.

Narating niya ang parkeng malapit sa tinitirhan nila. Umupo siya sa isang tabi at pinaglaruan ang kanyang skateboard, pinaiikot-ikot ang gulong, halatang walang magawa. Napansin siya ng isang kaibigan nang mapadaan ito at siya’y nilapitan.

“Anong ginagawa mo?” tanong nito.
“Wala naman,” sagot niya, tila malungkot.

Tiningnan siya nito sandali at napansin na nababalot siya ng kalungkutan. Matapos ay nagtanong ito, “Pwede ba akong umupo sa tabi mo?”

“Kung gusto mo,” sagot niya.

Umupo ang kaibigan sa kanyang tabi. “Siyanga pala, may ibibigay ako sa iyo,” sabi nito. Nilabas nito ang isang regalo, “Tenen! Regalo ko, happy birthday!”

Natawa lang si Lance. Mukhang nadismaya ang kanyang kaibigan, “Wala ka man lang ibang sasabihin, Lance? Tatawa ka lang diyan?”

“Maraming salamat, Miki,” pagpapasalamat niya.

Napangiti si Miki. Napakagaan sa pakiramdam kapag pinasasalamatan ka ng isang tao matapos mo siyang bigyan ng regalo.

Si Miki. Tinuturing ni Lance na matalik na kaibigan. Pareho sila ng paaralang pinapasukan at sila’y magkaklase. Hanggang baywang ang buhok niya, itim na itim at unat. Marahil yun ang hinahangaan ng lahat sa kanya. Higit sa lahat, siya ay may ginintuang puso at isang tunay na kaibigan.

“Buksan mo na!” utos ni Miki. Mukhang mas excited pa nga siya kaysa kay Lance. “Hindi ko alam kung magugustuhan mo iyan, pero sana! Nang makita ko iyan, naalala ko bigla yung mga estudyanteng rakistang nagsusuot ng bling bling sa paaralan natin. Hindi siya ganoon kaganda pero naisip kong maaari mo iyang gamitin. Pang dekorasyon ba sa katawan,” dagdag niya.

Habang pinupunit ni Lance ang balot ng regalo, gumawa siya ng isang kakaibang hiling. Naglalaro ang iba’t ibang imahinasyon sa kanyang isipan at namangha siya nang tumambad sa kanya ang ibinigay na regalo ni Miki.

“Nagbibiro ka ba, Miki? Sinabi mong hindi ito maganda pero napakaganda nito! Saan mo ito nabili?”

Nag-aalinlangan si Miki kung sasagutin niya ba ang tanong ni Lance, “Kailangan ko pa bang sabihin kung saan?” Pinilit siya ng kaibigan. “Ang totoo, nakita ko lang iyan sa bodega namin nang maglinis kami. Hindi ko alam kung kanino iyan pero nakasisiguro akong pag-aari iyan ng aming pamilya. Nagandahan ako sa ukit. Pagmasdan mo, isa itong medalyon at tingnan mo, ito’y tunay na ginto!”

Nabigla si Lance, “Seryoso ka ba? Edi malaki ang halaga nito pag binenta.”

“Hmm... Ganoon na nga. Pinasuri ko na iyan,” sagot ni Miki. Nagtungo kasi siya sa Pawnshop matapos makita ang regalo. “Bakit? May balak ka bang ibenta iyan?”

Umiling si Lance. Kinuha niya ang kamay ni Miki, ibinuka ito at nilagay doon ang medalyon. "Itago mo na lang ito,” mungkahi niya.

Ibinalik naman ni Miki sa kanya ang medalyon, “Mas gusto kong ibigay sa iyo iyan kaysa itago, Lance. Hindi na siguro nila iyan hahanapin.”

Natahimik si Lance at nangako, “Sige, Miki. Pangangalagaan ko ang medalyong ito.”

Nagpaalam na si Miki dahil pupuntahan pa niya ang isa pa nilang kamag-aral, si Alvin, na nagpapaturo sa asignaturang Matematika. Inihahanda na kasi ni Alvin ang sarili sa darating na pasukan. Nadismaya kasi niya ang kanyang mga magulang nang makakuha siya ng palakol sa kard noong nakaraang taon. Nangako naman si Miki na babalikan si Lance matapos niyang magturo. Nalaman kasi niyang wala itong ibang kasama. Isa pa, isang oras lang naman ang gagawin niyang pagtuturo.

Sinabihan ni Lance si Miki na huwag na huwag mag-iimbita ng ibang kakilala sapagkat wala siyang handa, nakakahiya naman.

“Walang problema!” tugon nito at tuluyan na ngang umalis.

Naglaro na lamang si Lance ng skateboard sa parke para libangin ang sarili. Pinaunlakan niya rin ang hiling ng ilang kadalagahan na magpakitang-gilas. Palakpakan at tilian ang kanyang natanggap. Tinanong siya ng mga ito kung ano ang kanyang pangalan at hiningi rin ang numero ng kanyang cell phone ngunit wala siyang naibigay. Wala kasi siya nito. Todo-todo naman ang panghihinayang ng mga dalaga. Nagpaalam na siya matapos ang pakikipag-usap sa mga ito at bumalik na sa kanilang tahanan.

Tahimik. Sadyang napakatahimik. Dahan-dahan niyang sinara ang pintuan upang hindi masira ang katahimikan. Hindi niya ito ni-lock dahil alam niyang dadating si Miki. Umakyat siya sa itaas, sa kanyang silid. Humiga siya sa kanyang kama at hinimas-himas ang medalyon.

“Ano kaya ang ibig sabihin ng mga ukit na ito?” Sinuri niya itong mabuti, “Ano nga kaya?”

Mabilis na lumipas ang isang oras. Naroon na si Miki sa ibaba. Sa katunayan nga ay huli pa siya ng ilang minuto. Kumatok siya at tinawag ang pangalan ni Lance. Nang walang sumagot, tinulak niya ang pinto. Bukas ito, pumasok na siya.

“Napakatahimik naman dito,” bulong niya at kanyang tinawag ang kaibigan. “Lance! Lance!”

Agad na bumaba si Lance nang marinig niyang tinatawag siya. Iniwan niya ang medalyon sa kanyang kama.

“Miki! Nandito ka na pala.”
“Nainip ka ba? Pasensya ka na kung medyo natagalan ako, bumalik pa kasi ako sa bahay,” paumanhin ni Miki. Tumingin-tingin siya sa paligid, “Wala ka pala talagang kasama dito."
“Umalis sila nang maaga.”
“Nabati ka na nila?”

Umiling si Lance. May nararamdaman pa rin siyang pagtatampo hanggang ngayon.

“Ganoon talaga. Intindihin mo na lang, pareho silang nagtratrabaho,” pagpapagaan ng loob ni Miki.

Nauunawaan naman ni Lance. Saka, ngayon lang naman siya hindi nabati kaya kahit paano’y nabawasan na ang kanyang pagdaramdam. Niyaya niya si Miki na umakyat sa kanyang silid para maglaro ng PlayStation 2.

“Ayaw ko!” tanggi ni Miki.

Nagtaka si Lance. Dati rati naman noong elementarya ay nagpupunta sila roon. Madalas nga silang maglaro ni Miki sa kanyang kwarto.

“Iba na ngayon ang panahon, Lance. Malalaki na tayo at tandaan mo, isa kang lalaki. Ang maaari mo na lang yayain doon ay ang mga katulad mo ng kasarian pero ang isang babae, hindi pwede!”

Hindi naman niya masisisi si Miki. Nagkakaroon na nga sila ng iba’t ibang pagbabago sa katawan, maging sa damdamin at kailangan na rin nila ng privacy.

“Ibaba mo na lang dito. Dito na lang tayo maglaro,” mungkahi pa ni Miki. Isa pa ay may TV rin naman sa sala.
“Magdadala ako ng kaunting bala,” sabi ni Lance nang siya ay nasa hagdanan.
“Hindi na kailangan. Nanghiram ako ng mga bala kay Alvin,” muling pagtutol ni Miki.

Umakyat na si Lance at nang makababa, dala niya na ang PlayStation 2. Ang medalyon nama’y isinuot niya.

“Tutulungan na kita sa pag-aayos,” pagpriprisinta ni Miki. Umupo silang dalawa.

Nakahanda na ang lahat at isasaksak na sana ni Lance ang kurdon upang mabuhay ang PlayStation 2 nang bigla niyang maalalang tingnan kung anu-ano ang mga balang hiniram ni Miki kay Alvin, binitiwan muna niya ang kurdon. Nakatawag sa kanyang pansin ang isang laro na kahit kailan ay hindi pa niya nakita o nabasa sa pahayagan.

“Bago ba ito?” tanong niya.
“Siguro. Mukhang bagong bili e!” palagay ni Miki.

Lost Medallion of the Realm. Yun ang pamagat ng larong hawak ni Lance. Mukhang naeengganyo na nga siyang laruin iyon lalo na nang mabasa niya ang nilalaman nito na nakasulat sa wikang Ingles.

Join Princess Lala, an Yvret from the magical world of Elides, in searching for the lost medallion of the sacred realm Elid, which gives power to the other kingdoms surrounding it. Experience thrilling scenes, discover different places in search for the lost medallion and combat your worst nightmare, the Dark lord Mijel.

“Lost Medallion of the Realm…” banggit ni Lance. “Laruin natin, Miki!”

Natuon naman ang tingin ni Miki sa liig ni Lance at napansin na suot na nito ang medalyon, “Sinuot mo na pala iyan!” at sila’y nagulat nang biglang bumukas ang PlayStation 2 at lumabas ang disc tray. “Anong nangyari?” tanong niya.

“Napindot ko yata,” pag-aakala ni Lance.
“Ilagay mo na kaya ang CD para makapag-umpisa na tayo.”

Nilagay na nga ni Lance ang CD. Hindi pa niya napipindot ang buton ay bigla na itong sumara. “Sira na yata ito, Miki,” palagay niya.

Kinuha ni Miki ang lalagyan ng CD upang tingnan kung ilang manlalaro ang pwedeng maglaro ngunit wala siyang nakita. “Lance, tingnan mo! Walang nakalagay kung ilang players…” sabi niya.

Tiningnan iyon ni Lance ngunit iba ang kanyang nakita, isang medalyon, at ang nakapagtataka ay hindi niya ito napansin kanina. May kaba sa dibdib ni Lance, di kaya namamalik-mata lang siya? Naramdaman niyang biglang uminit ang medalyon na kanyang suot. Bumilis tuloy ang tibok ng puso niya at nang makasigurado, kanyang sinabihan si Miki,

“Miki, tingnan mo! Ang medalyong binigay mo at ang medalyon sa larong ito… ay iisa!”
“Anong iisa?” pagtataka nito.
“Pagmasdan mo! Ang ukit… ang tali… ay pareho!”

Hindi naman naniniwala ang kaibigan sa kanya, “Nagkataon lang iyan!”

May naalala bigla si Lance, “Ang saksakan!”

“Saksakan,” ulit ni Miki.
“Paanong bumukas… hindi ko naman sinaksak?”

Agad na hinubad ni Lance ang medalyon at hinagis. Nararamdaman niyang may kakaiba rito.

“Anong problema mo? Bakit mo tinapon?” tanong ni Miki. Tumayo siya upang kunin ang medalyon. “Ang sabi mo sa akin kanina ay pangangalagaan mo ang medalyong ito,” pagpapatuloy niya.
“Huwag mong dadamputin, Miki!” pagpigil ni Lance. Ngunit huli na, hawak na ni Miki ang medalyon. “Miki, bitiwan mo! May kakaiba sa medalyong iyan!”
“Ano bang nangyayari sa iyo?” tanong ni Miki habang papalapit kay Lance.

Nagsimula na. Lumitaw na sa telebisyon ang pamagat ng laro.

“Lost Medallion of the Realm…” yun ang huling salitang narinig ni Lance kay Miki.

Umilaw ang medalyon at lumabas ang isang kulay gintong lagusan. Napatingin si Miki sa kanyang itaas kung saan lumitaw ang lagusan. Siya’y biglang nawalan ng malay at hinigop ng lagusan.

“Miki!!!” sigaw ni Lace, biglang-bigla.

Lumalakas na ang pwersa ng hangin na nagmumula sa lagusan. Hindi na rin nakayanan ni Lance. Hinigop na rin siya! Sa lagusan, paikot-ikot sila. Natatanaw niya si Miki. Sinisigaw niya ang pangalan nito ngunit walang naririnig ang kaibigan. Nakapikit ito, hawak-hawak ang medalyon, walang malay.

Paikot-ikot. Nakakahilo! Nawalan na rin ng malay si Lance. Sa pagsara ng lagusan, siyang pagtahimik ng kapaligiran.