Gentlemen: Extinct

(Isang Scenario sa Bus)

Sabi nila lahat tayo ay pantay-pantay. Kaya naman pala may maganda, may pangit. May matalino, mayroong mahina ang ulo. May mayaman, may mahirap. May artista, may extra. Pantay-pantay nga! Ironic, hindi ba?

May lugar akong alam kung saan ko nakikita ang pagkakapantay-pantay ng tao. Gusto mong malaman kung saan? Sasabihin ko sa iyo kung saan. Sa bus.

Nagtataka ka ba? Napagtanto ko kasing dito ko nakikita ang pagkakapantay-pantay ng tao. Babae, lalaki, bata o matanda. Walang sinasanto... Dahil sa isang katotohanang extinct na ang gentlemen sa mundo. Nagtataka ka na naman? O basahin mo na muna kasi nang buo. Kung ayaw mo namang basahin kasi nang iniscroll mo e nahabaan ka, edi wag mo nang basahin kasi di naman kita pinipilit. At kung magcocomment ka namang “ang haba” nito e wag mo nang tangkain kasi sasabihan lang kita ng “Leche ka!”

Heto ang kuwento. Madalas sa bus ako sumasakay sa tuwing papasok sa eskwelahan. Madalang lang kasi ang FX pag... siguro mga alas otso na ako umalis ng bahay. Ang hindi pa maganda, dahil sa dami ng tao sa Pilipinas, pag sumasakay ako ng bus, kahit maaga pa e puno na. May mga pagkakataong nag-uumapaw na ang mga tao, siksikan! Sa magkabilang gilid, nariyan ang tatluhan at dalawahang upuan, at ang gitnang espasyong nagsisilbing daanan ng tao, ang kadalasang nagiging papel ay lugar ng mga taong nakatayo dahil puno na nga. Sa magkabilang gilid mo makikita ang sari-saring mukha ng tao. Babae, lalaki, bata at matanda. At sa gitna, doon mo rin makikita ang pare-parehong mukha. Babae, lalaki, bata at matanda. Pantay-pantay!

Ayos lang naman sa akin na tumayo sa bus. Ayos lang kahit na mabigat ang dala ko. Ayos lang kahit nagbayad ako ng pamasahe (estudyante po!). Ayos lang kahit sa bawat paghinto ng bus e napapahawak ako nang mahigpit para hindi matumba o masubsob sa katabi ko. (Buti ba sana kung gwapo.) Grabe! Ayos na ayos talaga! Hindi ka na rin naman kasi dapat umasa na may magpapaupo sa iyo kasi nga extinct na nga ang gentlemen ngayon.

Sa tuwing sasakay ako ng bus (at sa kasamaang palad ay nakatayo na ako) masasabi kong kahit siguro tumambling ako e hindi ako papansinin ng mga lalaking iyan. Madalas ko silang nakikitang natutulog, mga nakanganga at naglalaway pa, o di kaya naman ay nanonood ng TV. Ganda yata ng palabas. Wala silang paki kahit na nakatayo ka na sa gilid nila at kahit siguro sayawan mo pa sila nang nakahubad basta makaupo lang sila. Kasi nga pantay-pantay tayo. At huwag ninyong idadahilang nagbayad kayo ng pamasahe kasi nagbayad din ako! At kung itatanong ninyo naman kung bakit kayong mga lalaking pasaherong patay-malisya ang tinitira ko dahil hindi ninyo kasalanang may mga nakatayo at kasalanan naman ng mga konduktok at driver kung bakit KAMI nakatayo dahil nagpapasakay pa sila ng mga pasahero kahit puno na e wala kayong pakialam dahil artikulo ko ito at ang tinutukoy ko rito ay ang mga “gentlemen” at hindi ang konduktor o driver ng bus. Edi sana hindi ganyan yung title.

Maiba na tayo. Naalala ko nga noong may sumakay na magandang babae, ayun tumayo lang din siya. Taray di ba? Dinedma ang lola mo kahit na pretty. Mayroon namang matandang babae na sumakay. Aba e talagang kapwa babae pa ang nag-alok ng upuan.

ALE: Bababa ka na ba?
BABAE: Hindi pa po.
ALE: Umupo ka na lang muna.
BABAE: Ay hindi na po! Dito na lang po kayo.
ALE: Naku, salamat ha.

Bilib din naman ako kay ate. Siya pa talaga ang nagpaupo sa matanda. E yung mga lalaki. Ayun! Natutulog, nakanganga, naglalaway, nagbubulag-bulagan... Nakakaasar.

Nakakatawa nga e kasi isang pagkakataon, may tumayong lalaki at dahil doon ay nakaupo ako. Malaman laman ko, kaya naman pala siya tumayo kasi bababa na siya. Akala ko naman ay pauupuin niya ako kasi naaawa siya sa akin. Edi kung di pa pala siya bababa, di rin siya tatayo.

Nang mayroon namang matandang babaeng tumayo kasi bababa na siya, tinanong niya ako, “Ikaw hija, di ka pa ba uupo? Mukhang malayo ka pa.” Nginitian ko siya. Naasar naman ako dahil sa isang iglap lang, may umupong lalaki doon sa puwesto ng matanda. Ayos a!

Minsan e napag-usapan namin ng nanay ko yan, yung “gentlemen” sa bus. Sabi niya, ibang-iba na ang panahon ngayon. Noong araw raw kasi e inaalok talaga ng mga lalaki ang mga upuan nila sa mga babae at matatanda pero ngayon, wala na. Tila nakalimot na sa magandang kaugalian ang ating mga kalalakihan.

Bilang na bilang lang sa daliri ang mga tagpong naranasan kong pinaupo ako ng lalaki sa bus, at sobrang thankful ako doon dahil feeling ko e tumama ako sa lotto kahit hindi ako tumataya.

Gusto ko lang din sanang ibahagi ang isa pang naging karanasan ko. Noon kasing February 13, 2007, may nakatabi ako sa bus. Oo, nakaupo na ako. Swerte. Dahil malamig, inayos ko ang aircon at inilayo ito sa akin nang biglang-bigla e itong katabi ko ay nagmagandang loob at tumulong na ayusin ang aircon. Ang tigas kasi, hindi magalaw. Mukhang nanigas na dahil sa nakalap na alikabok. Nagulat nga ako dahil pag tingin ko sa mukha niya e naku! Fafalicious talaga. Ang gwapo!

KATABI: O ano, ok na ba? Hindi ka na nilalamig?

Umiling ako. Ibig sabihin e ok na ako, hindi na ako nilalamig. Tumingin na ako sa bintana. Ganda kasi ng tanawin, nagrereflect yung hitsura niya sa salamin. Wahaha! (Ayt ano raw?) Nang maningil na yung konduktor, sinabi ko kung saan ako bababa.

ANYD: Moonwalk, estudyante.

Maya-maya... Nagulat na lang ako kasi kinausap ako ng katabi ko.

KATABI: Sa Moonwalk ka bababa?
ANYD: Opo, bakit? Ikaw po, saan?
KATABI: Sa Casimiro.

Malapit na lang din iyon sa bababaan ko.

KATABI: (Nagpatuloy) Pero sa Moonwalk na lang ako bababa. May ka-date ka na ba bukas?

Ka-date?

ANYD: Ako? (Natawa) Wala.
KATABI: Puwede ba kitang yayain?

Kilig ang lola mo! Dahil wala rin naman akong ka-date at friendly naman ako (sa mga lalaki lang. haha! joke!) E pumayag na rin ako.

ANYD: Ha? A, o sige.
KATABI: Yes! Ayan, may ka-date na rin ako. Ano nga palang pangalan mo?

Sinabi ko ang pangalan ko

ANYD: E ikaw?
KATABI: Aaron Paul. Paul na lang.

Tiningnan ko ang ID niya. Taga Adamson University pala, Engineering. Bigatin!

ANYD: Anong year mo na?
PAUL: Fifth year. (Tiningnan niya yung ID ko) Educ ka pala.
ANYD: Oo.

Inayos ko yung buhok ko at napansin niya yun.

PAUL: Ang haba pala ng buhok mo! Alam mo, gusto ko sa babae yung mahaba ang buhok.
ANYD: A talaga? (Napangiti lang ako)

Nag-usap kami habang umaandar ang bus. Nang makababa na, kinuha niya yung number ko at hinatid ako hanggang sa amin. Akala ko nga e magkakalove life na ako. Wahaha! Asa pa! Gwapo kaya nun! Nag-date kami noong Valentine’s Day. Masaya ang araw ko dahil naranasan kong malibre sa Greenwich at token ng videoke sa Tom’s World, pero pagkatapos noon, hindi ko na siya tinext, hindi ko na kinausap kasi naturn-off ako. Alam ninyo ba kung bakit? Aba ang loko e! Yayain daw ba ako ng sex?

ANYD: Kung akala mo makukuha mo lahat ng babaeng gugustuhin mo, pwes ibahin mo ako!

Panalo ang linya kong pang FAMAS at MMFF. At ayun, nagalit siya sa akin kasi tumanggi ako sa gusto niya. Kala niya siguro purkit gwapo siya magagalaw niya na ang lahat ng babaeng gusto niya. Ahaha! Hahay! Gentlemen nga naman o... Extinct na talaga!

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [1]

para kay Icah

sa R.U.L.E.S. m2 and company

kay RAMP

sa mga barkada ni RAMP

sa mga kaklase ko noong high school

sa mga maraming crush sa buhay

sa mga may balak magtayo ng book store

sa mga may honor (naks!)

para kay Roxy (yung kapatid kong maganda, mana kay ate. lol!)

para sa tristanians

para sa mga baliw at may saltik na tulad ko


[1]

Hunyo, taong 2003.

Ang pangalan ko ay Darcie. Isa akong transferee noong 2nd year high school at sa isang pribadong paaralan ako nag-aaral. Sa pagkakatanda ko, ito ang unang pagkakataong umibig ako... O baka naman ito ay simpleng paghanga lamang? Sa klase ng 2nd year C, una kong nakilala si Gabby. Sa may bandang harap siya nakaupo kaya nga kapansin-pansin siya. Inaamin ko, na-attract ako sa kanya. Gwapo kasi siya. Alam mo naman ako, mahilig sa mga gwapo. Haha!

Naalala ko nga, noong tumingin siya sa akin, ay nag beautiful eyes siya. Kinilig naman ako nun! Akala ko nga crush niya rin ako at nagpapacute siya pero hindi pala, mannerism niya pala yung papikit-pikit ng mata. Hay naku! Pansin ko ring lagi siyang nagtataas ng kamay. Magaling siya sa recitation kaya nga ba hangang-hanga ako sa kanya.

Noong ako ay nakapalumbaba sa desk ng aking upuan, naisip ko, “Naku, mukhang ito yata ang magiging top one namin a!” Pero natapos ang first quarter, hindi pangalan niya ang natawag kundi ang pangalan ni Kat, magandang babae nga ngunit may kakubaan. Para bang naiinis ang mga kamag-aral namin kay Kat, ewan ko ba kung bakit. Ako naman ay top two noon at dahil sa sipag ko (noon) sa pag-aaral, sa sumunod na mga quarter ay ako na ang nanguna sa klase at pag dating ko ng 3rd year ay napunta ako sa highest section, ang section A kung saan ang mga estudyante ay nabansagang “nerd”.

Nakalimutan ko na ang katiting na pagmamahal ko rito kay Gabby. Paano’y may napansin ako sa kanyang pagkilos... Ang lamya! Parang... Parang... Bading??? Na-turn off ako at nanatili na lamang siya bilang kabarkada ko. Nabuo ang barkadahang A.S.U.N.G.O.T noong 2nd year high school ako, kung saan iyon ang initials ng aming mga apelyido. Nagsisimula sa letrang A ang apelyido ng aking naging matalik na kaibigan, si Beatrice, na isa ring baguhang estudyante. Si Gabby naman, ang apelyido ay nagsisimula sa letrang O at ako ay sa letrang T. Sa barkada namin, ako lang ang napunta sa pinakamataas na section, kaya nga noong 3rd year ako, napasama ako sa ibang barkada pero ang barkadahang A.S.U.N.G.O.T pa rin ang nasa puso ko.

Taong 2004.

3rd year, section A. Iyan ang nakita ko sa papel na ibinigay ni mama nang siya ay magpa-enroll. Sa section na ito ay marami akong naging kamag-aral, matatalino karamihan. Sa klase ng 2nd year C ay ako lamang ang napunta sa highest section. Ang top two ng klase namin, si Kat, ay napunta sa 3rd year B. Maging si Gabby ay nandoon. Si Beatrice naman ay nasa section D at ang swerte niya dahil kamag-aral niya ang pinaka crush ko sa lahat ng mga naging crush ko, (Ultimate Crush sa madaling sabi) si Carter na isang Mathematician, drummer at dancer.

3rd year, section A. Sa section na ito ay may nakilala na naman ako, si Ruben. Tahimik siya at hindi masyadong napapansin sa klase. Matalino siya (kaya nga nasa section A) at pasok lagi sa top ten. Hindi ko nga alam na naging katabi ko pala siya, mga second quarter siguro. Grabe no? ‘Di kasi kami close at hindi ko siya iniintindi noon. Basta ang alam ko, siya yung tinutukso sa amin na “Best in Writing”. Napakaganda kasi ng sulat niya sa kabaligtaran.

Taong 2005.

Nang tumungtong ako ng 4th year ay halo-halo na ang mga matatalino at mahihina. Sa 4th year, wala nang nakaaangat na section, maliban na nga lang siguro sa section A (uli) sapagkat nagsama-sama doon ang top 10 at contenders na galing sa 3rd year A. ‘Di tulad noong 1st year hanggang 3rd year, kapag napunta ka sa A ay matalino ka at kapag naman sa F, ikaw yung madalas mamura ng mga guro dahil kumbaga, “worst” ka.

Ang mga dating 3rd year A ay nagkawatak-watak. Napunta ako sa 4th year D. Muntik na nga akong magwala, akala ko kasi, section D si Carter (si Ultimate Crush) pero nagkamali ako ng dinig, section B pala siya. 4th year na ito ha? Gayunpaman, ang nakatutuwa ay kaklase ko ang apat sa barkada ko at kabilang na doon ang bestfriend kong si Beatrice o Bea pati na rin si Gabby. Mula naman sa 3rd year A ay lima ang naging kamag-aral ko uli at isa na doon si Ruben.

Nakapagtataka nga kasi sa lahat ng top 10 at contenders (estudyanteng ‘di bababa ang grade sa 85 sa bawat subject) e siya lang yung naligaw. Dapat ay nasa 4th year A siya pero ‘di ko na inintindi yun. Ano nga ba ang pakialam ko? ‘Di kami close at saka bihirang-bihira lang kami kung mag-usap.

Lumipas ang ilang linggo. Naging mainit ang tambalang Ruben at Julia sa klase. Ang love team namin ng seatmate kong si Jervis, isang maituturing na Math Wizard, ay nalaos dahil sa kanila.

“Darcie, laos na kayo ni Jervis,” ang sinabi sa akin ng kamag-aral kong si Risa.
“Oo nga e!” tugon ko.

Bwisit... Kaya ang ginawa ko, nakisali na lang ako sa pang-aasar sa kanila.

Si Ruben ang top one ng klase namin at proud to say na ang 4th year D ang pinakamatinong section sa buong 4th year! ‘Di na nakapagtataka ang pagiging top one niya dahil matalino siya. Ang mga kamag-aral namin, sa kanya nagpapaturo. Nais ko rin sanang magpaturo. Mahina kasi ako sa computations at ang mga subject na Math, Physics at Accounting ang pinaka kasumpa-sumpa noong 4th year ako.

Kami naman ni Bea ay sikat din sa classroom. Paano kasi ay may business kaming pagtitinda ng papel.

[1/8 sheet]
bente singko sentimos

[1/4 quiz pad]
singkwenta sentimos

[1/2 lengthwise/ crosswise]
piso

[1 whole intermediate pad]
dos

Napupuno nga lagi ang pitaka namin, salamat sa mga kaklaseng parasitiko na hindi man lang nagdadala ng papel. At ang waffle na kinakain namin ni Bea tuwing recess ang katas ng pagtitinda namin ng papel.

2nd quarter. Goodbye na kay Jervis dahil naglipatan ng upuan. Nanalangin pa nga ako na sana ay makatabi ni Bea si Peter, ang patpating kabarkada ni Jervis na gwapong-gwapo sa sarili niya. Madalas ko silang asarin sa isa’t isa. Halos doble kasi ng katawan ni Peter ang katawan ni Bea. Haha!

Pero nagulat na lamang ako nang tawagin ang aking pangalan at pinatabi ako kay Peter. Ang lakas ng tawa ni Bea, napakabilis daw ng karma. Para ngang isang bangungot ang pagkakatabi ko kay Peter. Paano ba naman, mahina na nga ako sa computations, ang nakatabi ko ay isa ring mahina sa computations! At hindi siya ganoon ka-cute, nakakawalang gana tuloy mag-aral.

Mula sa pagiging top four sa klase noong 1st quarter ay naging top five ako nang matapos ang 2nd quarter. Salamat kay Peter. Bigla ko tuloy namiss si Jervis, isa kasing Math Wizard ang lalaking iyon at ‘di maikakaila na may kagwapuhan siya. Crush ko nga yun... ‘Wag kayong maingay ha?

3rd quarter nang maglipatan uli ng upuan. Sa pagkakataong ito, nakatabi ko ang bestfriend kong si Bea at talaga namang nalimot na ng panahon ang tambalan namin ni Jervis sapagkat hindi na nga kami magkatabi. Salamat din kay Bea dahil mula sa pagiging top five ko noong 2nd quarter ay naging top seven ako nang matapos ang 3rd quarter. Wala kasi kaming ginawa kundi ang magtawanan at magdaldalan. Lalo na pag Math period, madalas ay tulog kami. Hindi ako makapapayag sa ganito! Kaya naman may naisip kami ni Bea. Nagpaturo kami kay Ruben.

Si Bea. Hmm. May gusto siya kay Ruben pero dati yun ayon sa kanya. Pag nagpapaturo kami, pinapalapit namin si Ruben. Ang bait nga, kami na nga ang may kailangan siya pa itong lumalapit! Pero pag nagpapaturo kami, nauuwi lang sa asaran. Napakaganda kasi ng sulat niya, ‘di namin maunawaan!!! Madalas namin yung nilalait.

“Ano yang dumi na iyan?” ang naitanong ko sa kanya nang siya’y magsulat. Aba! Biruin mong letter pala ng alphabet!
“Uy ano ito?” tanong ko nang mayroon na naman siyang isinulat.
“8 yan!” sabi niya.
“8 ba yan? Ba’t parang letter B?”

Tumawa kami ni Bea. Ang saya ng buhay pag naaasar namin siya. Binibigyan ko nga rin siya ng candy araw-araw. Wala lang, gusto ko lang inggitin yung kabarkada niyang mataas ang blood sugar.

Medyo naging malapit na kami ni Ruben. Lagi ko nga siyang binibiro na mahal na mahal ko siya. Tawa lang naman siya nang tawa. Tumatawa rin ako. ‘Di naman totoo! Madalas na kaming mag-usap, madalas magbiruan. Masaya pala siyang kasama at may isang bagay akong napansin sa kanya na ewan ko ba kung bakit hindi ko nakita noon.

Nasabi ko na lang kay Bea, “Ang gwapo rin pala ni Ruben, ano?”

Wala naman, narealize ko lang. Hanggang sa pagdating ng Enero, taong 2006, napansin kong gusto ko na siya. Nasabi ko na lang sa sarili ko, “Naku, lagot! Inlab ako kay top one!” Pero binaliwala ko lang ang nararamdaman ko. Naisip ko, “Hmm... Hindi naman siguro...”

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [2]

[2]

Buwan ng Enero, taong 2006, nang ako ay nagsimulang magkaroon ng interes kay Ruben at sa parehong buwan din naganap ang field trip ng eskwelahan namin. Nakapila kami noon (by section) nang mapagtripan namin ni Bea si Ruben at kinuha namin ang suot nitong sumbrero sabay tago sa bagong bili kong Hello Kitty na paper bag na pinaglagyan ko ng ilang pagkain. ‘Di na kasi kasya sa backpack ko yung mga binili kong baon.

Pilit niyang kinuha yung sumbrero niya. Sobra talaga ang naramdaman kong pagkainis sa kanya nang masira niya ang hawakan ng paper bag.

“Ayusin mo iyan!” pagalit kong sinabi at pagalit ko ring ibinigay sa kanya ang paper bag. Sinubukan niyang ayusin iyon. Tumayo na ang mga kaklase namin at nag-pass. Sasakay na kami sa bus na nakaparada sa labas ng eskwelahan! “Ikaw magdala niyan ha!” wika kong muli, nanlalaki pa nga ang mga mata ko.

Iniwan naman ni Bea ang mga gamit niya kay Ruben, “Pakidala na rin itong mga gamit ko.” at lumakad kaming tawa nang tawa. Aba ang bruha ay nakaligtas sa pagdadala ng mga gamit!

Ewan ba namin kung bakit tuwang-tuwa talaga kami ni Bea pag pinagtritripan namin si Ruben at siguro ay nasanay na rin siya sa amin. Sa kabila ng pagtuturo niya sa amin ay ito pa ang iginaganti namin. Hobby na siguro namin ni Bea yung ginagawa naming miserable ang buhay ni Ruben. Nandiyan kasi yung sinasabunutan namin siya, pinipingot, inaapakan ang paa niya. Lalo na pag PE time, puti pa naman ang mga sapatos namin.

Naranasan din niya yung mauhaw noong lunch time. Kinuha kasi namin ni Bea mula sa bag ni Ruben yung baon niyang tubig at itinago yun. Hinabol pa nga niya kami! ‘Di naman niya kami nahuli dahil nagtago kami sa CR ng mga babae.

Nandiyan din yung nagpa assignment ang President namin ng plastic bag e wala kaming dala ni Bea kaya kinuha namin yung plastic bag ni Ruben at isinaklob ito sa ulo niya. Pilit niyang tinanggal yung plastic bag e nasira. Wahaha! Edi pare-pareho na kaming walang assignment! Damay-damay na ito no! Bukod pa riyan ay marami pang iba.

Pati nga yung kaibigan ni Ruben na mataas ang blood sugar ay dinamay namin, nilagyan naman namin ng bunot ang bag nun. At nang sila ay gumanti, si Bea lang ang napagbalingan. Buti naman at hindi ako nadamay. Salamat kung gayon.

Noong field trip ay sa harap namin ni Bea umupo si Ruben. Ayos na ang hawakan ng paper bag. Ang pangit nga ng pagkakatali pero maigi na rin yun. Ibinigay na rin niya ang mga gamit ni Bea. Habang nasa bus ay nagkuwentuhan kami tungkol sa mga naging crush naming tatlo at naungkat yung pagkakaroon ko ng crush sa isa sa mga kabarkada ni Ruben na kaklase namin noong 3rd year.

“Bakit naman si Owen pa?” tanong ni Ruben. Medyo natatawa, naiisip niya sigurong wala akong taste.
“E matalino!” sagot ko.

Yun lang naman kasi ang mayroon si Owen, ang kanyang katalinuhan, bukod sa kanyang kayabangan at cute na balat (birthmark) sa batok.

“Ba’t sabi nila dati kaya mo raw siya nagustuhan kasi gwapo siya at saka mabait?”
“Ang kapal! Sabi ko lang matalino.”

Naalala ko rin noong 3rd year kami, madalas pa nga akong sabihan ni Owen na matataasan niya ako. Nagulat kasi siya nang makitang pasok ang pangalan ko sa top 20. Ang sabi niya pa, sa mga susunod na quarter ay mapapabilang din ang pangalan niya sa listahan ng top 20 na nakapaskil sa bulletin board namin. Pero natapos ang apat na quarter, hindi ko man lang nadama ang pangalan niya doon.

Nagpatuloy kami sa pag-uusap nina Ruben at Bea. Nasabi ko na nga rin na may isa akong lalaking gusto na nakaupo malapit sa akin. Sa totoo lang, kaharap na nga e! Pero ‘di nahulaan ni Ruben kung sino. Ewan ko ba, matalino nga siya pero ang puso niya naman, napakatanga. O baka naman sadyang manhid siya?

Kinuha ko ang cell phone number niya nang ilabas niya iyon para litratuhan si Bea. Alam niya kasing takot ang bestfriend ko sa camera.

“‘Di ko alam ang number nito, sa mom ko kasi ito,” sagot niya.

Wow sosyal... Mom...

Sabi ko, “I-miss call mo na lang ako.”

At sa pamamagitan nun ay nakuha ko ang number niya. Ibinigay ko rin kay Bea ang numero ng cell phone ni Ruben. Syempre, uso ang unlimited text. Pag naka unli ako, kasama siya sa mga taong pinadadalhan ko ng quotes at messages. Nagrereply naman siya, ang sipag nga e! Palibhasa kasi ay hindi sa kanya ang cell phone at hindi pa siya nagpapa unli nun a! Minsan nga, sa classroom, nilapitan niya kami ni Bea at para bang naiinis dahil pare-pareho lang daw ang quotes na pinadadala namin. Ang dami pa naman nun!

Buwan ng Pebrero, Valentine’s Day. Nakatahimik ako habang ang iba ay nagbabatian ng “Happy Valentine’s!”

Biniro nga siya ng isang kaklase namin. Ang sabi, “Hoy Ruben, batiin mo naman si Darcie ng Happy Valentine’s! Naiiyak na o!”

Natatawa lang naman ako. Sabi niya, “Nahihiya ako e!” at hindi niya talaga ako binati.

Totoo yun na mahiyain siya. Kung kumilos nga siya ay mahinhin, ‘di gaya ng mga lalaki sa klase namin. Kaya nga inaasar siyang ‘bading’. Aba e magiging ka-pederasyon pa yata ni Gabby! Sabi ko nga, huwag siyang umasta ng ganoon dahil napagkakamalan siya. ‘Di naman daw siya nagagalit pag inaasar siya. Natutuwa pa nga raw siya. Ha? Ewan!

Nagpagawa ng proyekto ang isa naming guro. Isang recital (parang play ba) at tumulong kami ni Ruben sa paggawa ng props. Ang tatamad kasi ng mga kaklase namin. Sa roof top ng tinitirhan naming condominium kami gumawa. Nangungupahan lang kami doon. Nang mapagod na kami ay huminto muna kami at naglakad-lakad kasama ang isa pa naming kaklase na kabarkada ko, si Marco. Siya naman ang letrang G sa barkadahang A.S.U.N.G.O.T.

Sa aming paglalakad ay nakita namin si Neil (kaklase namin) kasama ang ilang schoolmate na pawang mga 4th year B at sandali... tama ba itong nakikita ko? Si Carter! Ang ultimate crush ko!

Nag-usap muna sandali sina Neil at Ruben. Si Marco at ako ay nasa isang tabi lamang. Nagtatago ako, nahihiya kasi ako kay Carter. Pagkatapos ay umalis na sina Neil. Ang galing nga nito ni Neil, imbis na tumulong para sa recital ay inuna pa ang paglalaro ng DOTA.

Kinabukasan, isang balita ang kumalat hindi lamang sa classroom kundi maging sa ibang section. Tsinismis ba naman kami ni Neil na magkasama raw kaming dalawa ni Ruben at naghoholding hands pa! Hala! E ni dulo nga ng daliri ko, ‘di magawang hawakan nun. Saka tatlo nga kami nun, ‘di ba? Nagsimula na tuloy kaming tuksuhin ng mga kaklase namin.

Nagulat na lamang ako nang lapitan ako ni Julia at tanungin kung totoo raw ba. Si Julia kasi, noong mga panahong iyon, ay naging malapit na kaibigan ko na rin at isa rin sa pinamahagian ko ng numero ng cell phone ni Ruben.

Sabi ko, “Gaga! Hindi totoo yun no!”

Inasar nga si Julia ng mga kabarkada niya. Ang sabi, “Weh! Paano ka na? Si Darcie na ang mahal niya.”

At kung dati, mainit ang tambalang Ruben at Julia sa klase, ang nauso naman ngayon ay ang love triangle na Darcie, Ruben at Julia. Well, good luck na lang kay Julia. May the best girl wins!

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [3]

[3]

‘Di kalaunan, nag-open ako kay Julia na gusto ko na nga si Ruben. Pero yung tipong pabiro lang. Yun bang, “Oi Julia, alam mo ba, mahal ko na siya!” At pagkatapos nun ay tatawa. Malaki rin kasi ang pagkagusto nito ni Julia kay Ruben. Ang problema nga lang, napakabagal niya kung kumilos. Nagpapa istilong Maria Clara pa e ang mga babae sa ngayon, karamihan ay agresibo na.

Buwan ng Marso, tuluyan na akong nahulog kay Ruben. Napaka caring niya kasi. Dinalaw niya ako sa bahay noong lumiban ako sa klase dahil masama ang pakiramdam ko.

“Check lang kita kung ok ka na,” sabi niya.

Nagulat nga ako nang bigla siyang bumulaga sa pintuan kasama si Jervis (ang dating seatmate ko). Buti na nga lang at wala si mama kundi inasar na ako nun! Kilig nga ako at mega text sa friends na dinalaw niya ako.

Siya rin yung naging Prom Date ko nang magkaroon ng JS Prom. Naalala ko nga noong pinapili kami ng magiging Prom Date namin, lintik... Ako pa nga ang nagyaya sa kanya! Paano, si Gabby na boyfriend ko kuno (super close kasi kami at boyfriend-girlfriend ang naging tawagan namin noong 4th year, hindi ko nga alam kung paano nagsimula yun) ay dinaan-daanan lang ako! Kaysa naman mapahiya ako, ‘di ba? Baka maubusan na ako ng kapareha. Asar...

Pinapila sa isang side yung may partner na at alam ninyo ba kung sino ang partner ni Gabby? Si Julia! Wahahahaha! Kawawang Julia! Naunahan ko kay Ruben. Ang bagal niya kasi.

“Naawa lang ako kay Julia. Paano e dinaan-daanan lang ng mga kaklase natin,” pagtatapat ni Gabby. Sira ulo... E ako nga dinaan-daanan niya rin lang.

Ayan na naman ang problema, wala kaming sasakyan. Pakapalan na lang ng mukha ito! Sinabi ko kay Ruben na sunduin niya ako, may kotse kasi sila. Pati nga plate number ng kotse nila, alam ko. Inalam ko na rin ang pangalan ng nanay niya, tatay niya, kuya niya. Pati presyo ng ice candy na tinitinda nila, alam ko. Tatlong piso nga isa, ang mahal-mahal e ang liit-liit naman. Dinaig pa yung business naming papel. Terible!

Pumayag siya sa gusto ko at susunduin niya raw ako, pero makalipas ang ilang araw ay nagbago ang isip ko. Nahiya kasi ako e. Biruin mong meron pala ako nun?

“Uy, huwag mo na akong sunduin,” sabi ko.
“Bakit?” pagtataka niya.
“Basta!”
“E bakit nga?” tanong uli niya. “Paano na iyan, nasabi ko na sa parents ko. Pumayag na nga sila.”

Hindi ko na siya inintindi at nag-arkila na lang kami ng mga kabarkada ko ng van dahil wala rin silang kotse.

JS Prom. Ito na ang huling JS Prom na dadaluhan ko. Tabi kami ni Ruben noon sa table namin. ‘Di nga kami nakikinig sa program. Naglalaro lang kami ng games sa cell phone ko, yung “Cannons”. Yun ang paborito niya. Parang Gunbound daw sabi niya. Pero tumigil din kami. Ang yabang e! Lagi akong talo. Bulok daw ako tumira.

Award-an na ng Best Dressed. Ang daming napili. Nagkaroon kasi ng parang fashion show at ipinakita ang suot naming gown.

“185.”

Aba, ang number ng lola ninyo ay natawag! E hindi naman kasi ako nakikinig. Tapos sabi niya sa akin,

“Uy! Natawag yung number mo!”
“‘Di ko naman narinig,” sagot ko.
“Natawag nga! Tumayo ka na! Sayang yun!”
“E!” angal ko.

At nagulat ako noong sinabi niya ang...

“Kung pwede ko nga lang yun kunin para sa iyo...”

Hindi naman ako nagpakita ng pagkakilig. Basta umiwas na lang ako ng tingin. Hmm. Pero deep inside... Haha!

Sayawan. Si Ruben ang first dance ko. Ang saya! Nakahawak ako sa baywang niya at siya naman ay nakahawak sa balikat ko. Hmm. Parang... parang baligtad yata. Ilang minuto rin ang sayaw na iyon, sulit na rin. Natapos ang kanta at isinalang ang iba pang kanta. Kami ng bestfriend kong si Bea (na kasama rin namin sa table) ay umupo na lamang dahil wala kaming masyadong kasayaw.

Nang makailang salang ng kanta, nilapitan ako ni Peter para magsayaw. Ano ba iyan, nananahimik na nga ako sa isang sulok e! Pero nakatutuwa kasi naalala niya pa akong isayaw.

Lumalim na ang gabi hanggang sa inabot na ng madaling araw. Hindi na sinalang yung iba pang kantang nakalagay sa invitation. Wala na kasing oras at yung ibang magulang, nagwawala na sa labas ng eskwelahan. Sayang naman yun, si Jervis pa man din ang last dance ko. At noong araw na yun, si Peter ang huli kong nakasayaw kaya parang siya na rin ang last dance ko. Nakakaasar naman, Jervis na nga naging Peter pa!

Ngunit hindi nagpapigil ang mga estudyante at humirit pa ng isang kanta. Huling kanta na yun, yayayain ko nga sana si Ruben. Laking pagkagulat ko nang makita ko na lamang na hinihila sina Ruben at Julia ng mga kaklase namin para magsayaw sa tugtuging Iris. Nakaramdam nga ako ng kaunting selos. Naisip ko naman ang kalagayan ni Julia, paano’y hindi na nga napapansin ni Ruben tapos ni hindi man lang siya niyaya nito para magsayaw. Naging masaya na rin ako para sa kanila. Kinuha ko ang dala kong camera at kinuhanan sila ng litrato.

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [4]

[4]

Lalo kong minahal si Ruben at lahat ng mga crush ko sa buhay ay nakalimutan ko nang dahil sa kanya. Sinabi ko nga kay Bea na hindi ko gusto itong nararamdaman ko para kay Ruben. Natatakot kasi ako at saka bakit pa nahulog ang loob ko sa kanya kung kailan malapit nang matapos ang klase? Pinayuhan naman ako ng bestfriend ko. Hindi ko nga alam na magaling palang magpayo si Bea pag dating sa love life, kala ko kasi ang alam niya lang gawin ay ang tumawa at magtakip ng mukha sa tuwing magpapakuha kami ng litrato.

Rehearsal ng Graduation. Malungkot ako. Biniro pa nga ako ni Ruben. Sabi niya, “Siguro kaya ka nalulungkot kasi ‘di mo na makikita yung mga crush mo ano?”

Hindi ako sumagot. Ngumiti ako lang ako, binigyan ko siya ng candy gaya ng nakagawian ko at umalis ako kasama si Bea. Marahil ay tama siya sa sinabi niya... Hindi ko na makikita ang (mga) crush ko... Hindi ko na siya makikita... Pero ‘di lang yun, lilipat na kasi kami ng bahay sa buwan ng Abril. Nakabili kasi ang pamilya ko ng sariling bahay. Ang sakit nga naman talaga. Unang naisip ko ay magkokolehiyo na kami, mapapalayo na ako kay Ruben at lalo pa pala akong mapapalayo sa kanya dahil lilipat na kami ng tirahan. Siya pa nga ang nagsabi na magpa Despedida Party ako. Para namang mangingibang bansa ako. Ako namang si tanga, sumunod sa gusto niya.

“O sige, sa April 6,” sabi ko. Kinabukasan kasi nun ang petsa ng paglisan namin. “Punta ka ha?” dagdag ko pa.

Pupunta raw siya. Pero ang Despedida Party na iyon ay walang kasiguraduhan. Kailangan ko pang magpaalam kay mama. Nang sabihin ko naman yun pag-uwi ko ng bahay ay pumayag din ang mama ko.

Graduation Day, ika-labinlima ng Marso taong 2006. 4th Honorable Mention si Ruben. Ang galing niya nga! At proud na proud kami dahil itinaas niya ang bandera ng 4th year D. Balak ko pa ngang magpakuha ng litrato kasama siya kaso hindi na namin siya makita ni Bea noong uwian.

Kumain kami ni Bea sa canteen bago kami umuwi kasama ang aming mga nanay at sa kalagitnaan ng pagkain ko ng hotdog in sandwich, pagkakataon nga naman! Dumaan si Ruben kasama ang mom niya at ang picture na inaasahan ko ay nakuha ko.

Recollection kinabukasan. Parang ewan nga, nauna pa ang Graduation kaysa sa Recollection. Imbis na bakasyon na ay kailangan pa naming bumalik sa eskwelahan. Hay...

Ang mga malalapit na kaibigan ni Ruben sa classroom ay alam na may gusto ako sa kanya pero siya, walang ideya. Buti na lang at magaling magtago ng sikreto ang mga yun.

Nagmungkahi ang isa niyang kaibigan na umamin daw ako ng nararamdaman ko para kay Ruben sa ang araw ng Despedida Party, bago ako umalis. Ha? Ano? Bakit ako aamin? Nakakahiya yun! Babae pa man din ako at saka ayaw kong magmukhang tanga no!

“Asa!!!” sabi ko.

Kinabukasan, nang imulat ko ang aking mga mata ay nakita ko ang sarili ko na nakahiga sa aking kama. Ilang linggo na lang, lilisanin na namin ang inuupahan naming condominium. Isa pa, bakasyon na. Ano naman ang gagawin ko sa bahay? Edi mag-text!

Ayan na naman ang nakakaadik na unlimited text. Nagtetext kami ng barkada at syempre, ni Ruben. Maging si Julia ay katext ko. Niyayaya ko nga siya na pumunta sa bahay para naman makita niya rin si Ruben bago kami tuluyang maghiwa-hiwalay pero hindi siya pumayag, nahihiya daw siya. Hay naku, Julia!

Isang linggo ang lumipas nang tawagin ako ng nakababata kong kapatid dahil may falling star daw siyang nakita. Nakiusyoso naman ako at nang sumilip ako sa bintana ay may falling star nga! Humiling pa nga ako. (Secret na lang kung ano.)

Maya-maya ay nag-text ako kay Ruben at sinabi kong nakakita ako ng falling star nang ako ay sumilip sa bintana. Subalit hindi siya ang nag-reply sa akin kundi ang mom niya.

Natakot ako. Sabi kasi ng mom niya ay nasa ospital si Ruben. Ano naman kaya ang nangyari sa kanya? Ibinalita ko iyon kay Julia.

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [5]

[5]

Wala si Ruben dito, nasa ospital. Iyan ang sinabi ng mom ni Ruben sa akin. Ano kaya ang nangyari sa kanya? Yun ang bagay na aking ipinagtaka.

Tinanong ko ang mom niya, “Bakit po siya nasa ospital?”

Nag-reply ito, “Dinalaw niya kasi ang daddy niyang may sakit.”

Hay! Akala ko siya na ang naospital! Kinabahan talaga ako. Kinabahan nga rin si Julia.

Sumipsip naman ako sa mom ni Ruben. Kailangan sa buhay iyan! Haha!

“Ay pakisabi po sa dad niya na magpagaling, kumain ng masustansyang pagkain...” Etc. etc. blah blah blah.

Ilang oras ang lumipas, tumunog ang aking cell phone at pangalan ni Ruben ang aking nakita. Ang sabi niya ay nakauwi na siya. Napag-usapan nga rin namin yung tungkol sa falling star. Ang sabi niya, wala naman daw siyang nakitang falling star pero may nakita siyang magandang babaeng nakadungaw sa bintana ng bahay (ehemm ako yata yun) nang sumilip siya sa bintana ng ospital. Loko ito! Bolahin daw ba ako?

“Sino naman?” tanong ko. “Baka ako yun kasi ako lang naman ang nasa may bintana.”
“Secret na lang kung sino at baka magkaroon pa ng bagong issue,” reply niya. Hmm. Mukhang ako talaga yun a! Haha!

Nang mga sumunod na araw ay nagsabi siyang hindi muna siya makakagamit ng cell phone dahil sira, ipaaayos daw. Nakalulungkot naman yun... Mamimiss ko si Ruben promise!

Buwan ng Abril. Dumating na ang araw ng Despedida Party. Yun ang huling araw na makikita ko si Ruben. Hay...

Noong umaga ay kumuha muna kami ng A.S.U.N.G.O.T ng diploma at good moral. Sa eskwelahan kami nagkita-kita. Pag dating ng tanghali ay dumeretso na kami sa bahay. Nakakaasar naman! Nandoon na yung mga kaibigan ni Ruben, siya wala pa rin! Inaasahan ko pa namang nandoon na siya at makikita ko kaagad ang mukha niya.

“Baka hindi na siya dumating,” isip ko. Pero sabi naman niya ay pupunta siya. Siya pa nga ang nag-suggest na magpa Despedida Party ako, ‘di ba?

Ilang sandali pa ay nagpaalam ang mga kaibigan niya (na mga kaklase rin namin) sa akin, tatawagan daw nila si Ruben. Bumaba sila at nagtungo sa pinakamalapit na pay phone. Wala kasi kaming landline. Nang bumalik ang mga ito, ang sabi ay parating na raw si Ruben. May inasikaso lang sa bahay. Buti naman at dadating na siya. Makikita ko na siya... Sa huling pagkakataon.

Nakaupo ako nun, nag-aabang ng taong aakyat sa hagdan ng condominium na inuupahan namin. Maya-maya’y ayan na siya! Si Ruben! May dala pa ngang payong. Bumilis talaga ang tibok ng puso ko at natuwa ako nang tuluyan ko nang nakita ang kanyang mukha. Ewan ko nga ba kung ano ang ginawa niya sa sarili niya dahil ibang-iba talaga ang aura niya nang dumating siya. Napakalinis niyang tingnan at ang gwapo niya talaga! Nahiya nga ako at pumasok sa loob. Naghiyawan naman yung mga bisita ko na pawang mga kaklase namin.

Pag labas ko ay ibinigay ko sa kanya yung sulat na ginawa ko. Friendly letter yun ha? Hindi love letter no! Ipinasok ko muna yung dala niyang payong sa loob.

Kainan na. Lahat kumain maliban lang sa kanya.

“Uy kumain ka na!” alok ko.
“Sige lang! Kakakain ko pa lang kasi sa bahay.”

Ay... Ang dami pa namang handa. Ni isa wala siyang tinikman sa mga yun. Ewan ko ba dun sa lalaking yun. Hindi na tuloy ako masyadong nakakain dahil sa pag-aalala sa kanya.

Kinahapunan, naisipan naming maglaro sa isang palaruan malapit lang sa amin. Maaari kang mag volleyball at badminton doon, may swing nga rin, slide at see saw. Hindi naman kami mahilig ni Bea sa sports kaya paupo-upo lang kami. Nakisali ang iba naming kabarkada sa pag-upo namin at ayan, nagsimula na naman nila akong tuksuhin.

“Itanong ko kaya sa kanya (kay Ruben) kung mahal niya ako?” pagbibiro ko.

Ang mga walang hiya! Tinawag si Ruben! Lumapit naman siya. “May itatanong kami sa iyo!” sabi ng mga kabarkada ko.

Sabi ba naman niya, “Ang sagot ko ay HINDI!” at lumayo siya. Wala pa ngang tanong, may sagot na.

“Ang sakit naman,” sambit ko. “‘Di pala ako mahal nun.” Tumawa ang barkada.

Umalis muna ako at bumalik sa bahay dahil sa tawag ng kalikasan. ‘Di naman kalayuan ang palaruan sa bahay. Aba e tinakot ba naman nila si Ruben, ang sabi ay nagalit ako rito at nag walk out. Takang-taka nga yung tao.

Bumalik na ang lahat sa bahay at sumapit na ang gabi. Nagsialisan na yung iba. Ang mga kabarkada ko ay naroon pa.

“Basahin mo na yung sulat na ginawa ko,” sabi ko kay Ruben.

Pinagmasdan ko siya habang siya ay nagbabasa. Ang mukha niya... Huling beses ko na itong makikita. Napansin ko rin ang kanyang pagngiti habang binabasa ang sulat na ibinigay ko. Marahil ay natatawa siya sa mga pinagsasasabi ko sa sulat.

Pinaghirapan ko ang sulat na yun no! Hand written nga yun, ‘di gaya ng ibang pinagbigyan ko na computerized. Sabagay, nawalan na kasi ng ink ang printer namin.

Tinawag niya ako, “Ano ito? ‘Di ko maintindihan.”

KAPAL NG FACE! Ang ganda kaya ng sulat ko! Pero nang basahin ko, hindi ko rin naintindihan. Hehe...

“Parang maganda yung sulat mo a!” pang-uuyam ko.
“Maganda naman talaga yung sulat ko. Ako nga e nagagandahan sa sulat ko.”

‘Di kami makapaniwala ni Bea sa sinabi niyang iyon. E mas madali pa ngang i-translate yung Steno kaysa sa sulat niya. Tumawa kami ni Bea.

Ang ‘di pa katanggap-tanggap, pag chinechekan ang mga kwaderno namin, pareho kami ng grade ni Ruben. Ka lebel niya ba ang sulat-kamay ko? Hindi naman siguro. Kumpleto lang ang notes niya!

Naku, Lagot! Inlab Ako Kay Top One! [6]

[6]

Sa Despedida Party. Apat na lang ang natira sa mga bisita ko: ang bestfriend kong si Bea, dalawa kong kabarkadang babae at si Ruben.

Sinabihan ko si Ruben, “Kumain ka na!” Pero ayaw niya talaga, hanggang sa maalala niya ang dala niyang payong at kinuha iyon sa loob. Sayang naman at naalala niya pa, harbatin ko na lang sana yun. Haha!

“Mamaya ka na umuwi,” pamimilit ko sa kanya.
“Oo,” tugon niya pero lumipas pa ang ilang minuto at ‘di nagtagal ay nagpaalam na siya. Bago siya umalis ay tinawag niya ako, “A Darcie...”
“Bakit?” tanong ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Baka naman ipagtatapat niyang mahal niya ako. Hay asa pa ako!
“Ayos na nga pala yung cp ng mom ko,” sagot niya. Haha! Talagang asa nga ako.

Ayaw ko pa nga siyang pauwiin. Sayang no... Last day ko na kaya siyang makikita! Pero mukha ngang uwing-uwi na siya. Malalim na kasi ang gabi. Kaya nagprisinta akong ihatid siya sa ibaba. Talagang ako pa naghatid e no?

“Huwag na!” tanggi niya pero hinatid ko pa rin siya pababa ng condominium. Nasa third floor kami. Nang naglalakad na kami sa second floor, tinanong niya ako, “Bakit mo pa ako hinatid? Parang napakaimportante ko naman.”
“Syempre no! Luv na luv kita e!” sagot ko at tinawanan niya lang ako. Naisip niya sigurong binibiro ko na naman siya. Hay naku Ruben, kung alam mo lang.

Nang kami ay makababa na, tumingin siya sa langit. “Madilim na pala. ‘Di kaya ako pagsamantalahan ng mga bading dito?”

Bading ka diyan...

“Wala namang bading dito, ikaw lang,” pagbibiro ko. Naglakad na siya palayo. “Text mo ako ha!” aking sinabi nang makita kong papalayo na nga siya.
“Oo!” sigaw niya.

Bumalik na ako sa taas at nagtsismisan ba naman ang mga kabarkada ko.

“Ang gwapo niya ano?” sabi ng isa sa aking mga kabarkada. Nabigla nga raw siya nang makita niya si Ruben. Ngumiti lang naman ako.

Maya-maya’y tumunog ang aking cell phone. Natuwa ako kasi pangalan ni Ruben ang nakita ko. Naisip ko nga, “Ang bilis namang makauwi nito.” O baka naman dala niya ang cell phone, nagtetext siya habang naglalakad.

Excited akong makita kung ano ang mensahe niya at nang aking basahin ang message... Hay... Ang ganda. Bakas talaga ang concern at pag-aalala.

Pakisabi kay Ruben umuwi na siya.

Haha! Mom niya pala yung nag-text sa akin. Akala ko siya na...

Lumipas ang ilang oras at nagsiuwian na ang mga kabarkada ko. Sa isang sulok ay nakaupo ako, nakatahimik at nag-iisip ng mga bagay-bagay habang ang iba ay nag-iimpake ng mga gamit.

‘Di ko nagawang sabihin kay Ruben ang nararamdaman ko. Nakakahiya kaya! At ano na lang ang magiging reaksyon niya pag nalaman niyang may pagtingin ako sa kanya? Baka tawanan niya na naman ako gaya ng palaging ginagawa niya. Hindi ko nga sukat akalain na yung taong hindi ko pinapansin noong 3rd year high school at binibiro ko nung 4th year high school na mahal na mahal ko kunwari ay mamahalin ko pala talaga.

Ang mga naimpakeng gamit namin ay inilagay na sa 10-wheeler truck na inarkila namin at nang sumakay ako sa harapan ng truck ay tinext ko ang lahat ng pumunta sa Despedida Party.

Mamimiss ko kayo. Ingat kayong lahat.
God bless sa mga course ninyo sa College.

At nang umandar na ang truck, maraming bagay akong naisip. Mas maigi na rin sigurong hindi malaman ni Ruben ang nararamdaman ko para sa kanya. Sa bago naming tirahan, alam kong mas marami pa akong magiging kaibigan. Sa pagpasok ko sa kolehiyo sa susunod na pasukan, marami pa akong makikilalang tao at magiging bahagi ng buhay ko.

Sa aming dalawa ni Julia, walang nanalo at marahil ay pareho kaming talo dahil nahihiya kaming ipadama ang nararamdaman namin. Siguro nga ay masyado pa akong bata para umibig. Paglipas ng ilang taon, makakalimutan ko rin ang pag-ibig ko kay Ruben. Pero habang nabubuhay ako, mananatili siya sa aking puso at pag nakita ko si Ruben muli, hindi ko alam kung mararamdaman ko pa rin ang naramdaman kong pag-ibig sa kanya. Pagtatawanan ko na lang siguro pag naalala ko ang mga sinabi ko noon. Ang mga salitang hinding-hindi ko malilimutan, ang “Naku, lagot! Inlab ako kay top one!”

Masaya na rin ako dahil kahit papaano ay dumating si Ruben sa buhay ko. Dumating siya para paibigin ako. Sana nga ay dumating ang araw na sabihin niya ang tatlong salitang pinapangarap ko... “Mahal kita Darcie...”

Pero mangyayayari pa kaya ang araw na iyon? Sana nga. At sana ay may nararamdaman din si Ruben kahit na katiting na pagmamahal sa akin.

...WAKAS...

In Our Cognitive Travel

Minsan lang ako makakuha ng mga ganyang comment sa prof naming bigatin..

Kaya nga masaya ako na makatanggap niyan..

CLICK na lang para sa FULL VIEW


***

Language and Literature Assessment, Journal Entry #1


Language and Literature Assessment, Journal Entry #2


Language and Literature Assessment, Journal Entry #3


Language Theory and Research, Journal Entry #1


Language Theory and Research, Journal Entry #2



Language Theory and Research, Group 5 Reporting


sana maipasa ko yung dalawang subject namin sa kanya..

Mga Di Kanais-Nais na Gawain sa Kalye

Ika-labing tatlo ng Hulyo, taong dalawang libo't siyam, Manila.

Alas otso y medya ng gabi ang tapos ng klase namin. Dahil sa gutom ay niyaya ko ang dalawa kong kaibigan na kumain matapos ang klase. Libre ko. May lagnat yata ako kaya nanlibre. Nyahaha!

ANYD: Saan ninyo gusto kumain?
VHINE: Ah, ikaw bahala.
MHARGE: Libre mo ba?
ANYD: Oo nga, kulit!
MHARGE: Nice, nice!
ANYD: 7-11 na lang?
VHINE: Wala na yung 7-11 diyan sa labas.

Giniba na pala yung 7-11.

ANYD: Ah wala na ba? Mini Stop na lang tayo.
MHARGE: Mini Stop?
ANYD: Oo, yung malapit diyan sa San Sebastian. Ok lang sa inyo kahit gabihin tayo?
VHINE: Ok lang.
MHARGE: Ok lang kahit gagawa pa ako ng lesson plan.
ANYD: Ay sige wag na lang.
MHARGE: Bakit?
ANYD: E gagawa ka pa ng lesson plan.
MHARGE: Ano ka ba? Ok nga lang.
ANYD: Ok lang basta pagkain e noh?
KAMING TATLO: (Nagtawanan)

Lumabas na kami ng eskwelahan at naglakad papunta sa Mini Stop. Umorder kami ng hotdog in buns with drinks. Matapos mabusog e umalis na kami ng Mini Stop.

VHINE: Ui ANYD, thank you ha.
MHARGE: ANYD, thank you.
ANYD: Oo na, paulit ulit! Haha!

Dumaan kami sa may San Sebastian, ako sa kaliwa, si Vhine sa gitna, si Mharge sa kanan, at may nadaanan kaming mga kalalakihang nag i-skateboard.

VHINE: Dito ba tayo dadaan?
ANYD: Dito na.
VHINE: Parang nakakahiya naman sa kanila, nag i-skateboard sila. Harang tayo.
ANYD: Sila nga yung nakaharang.

Nagdire diretso kami. Matapos malagpasan ang mga lalaki e naging tahimik ang paligid.

ANYD: Nakakatakot naman dito.

Sa aming paglalakad ay may nadaanan kami. Sa may bandang kanan, lalaking umiihi sa pader. Di ko na nga sana papansinin yung ginagawa niya kaso, masyado kasing exposed yung pag-ihi niya at nakikita talaga yung range ng ihi niya, pati yung mga kaibigan ko napansin siya.

VHINE: (Nagulat) Ay!
MHARGE: Ano ba naman yang si kuya!

Tumawa lang ako. Sa kaliwa ko naman ay may lalaking nakaupo, nakabukaka. Di ko na siya gaanong tiningnan dahil parang sa pagkakabukaka niyang iyon ay may kakaiba siyang ginagawa. Paglagpas namin sa lugar na iyon, nagbigay ng reaksyon ang kaibigan ko.

MHARGE: Nakita mo ba yung isang lalaki?
ANYD: Nakita ko.
VHINE: Sino?
ANYD: Yung lalaki kanina, malapit dun sa umiihi.
MHARGE: Yung nakaupo!
VHINE: Ay hindi ko nakita.
MHARGE: Parang may ginagawang kakaiba! Ano ba yan!
ANYD: Haha! Di ko na nga tiningnan kasi nga parang may ginagawa nga siya.

Nagpatuloy kami sa paglalakad. May kadiliman sa nadaanan namin. Sa gilid, may nakita kaming lalaking nakahiga at ito pa ang pinakamalala. Si manong, taas-baba, taas-baba ang paghawak sa ari niya. Ay diyos ko po!

MHARGE: (Nanlumo sa nakita) Ano ba yan...
VHINE: (Napatakip ng mga mata at hinila ako)
ANYD: (Natatawa) Ano ba naman itong nadaanan natin!
MHARGE: Bilisan na natin! Natatakot na ako!

Nagmadali kami sa paglalakad. Nang makalagpas kami, usap-usap uli.

VHINE: Grabe naman iyon, kung gagawin niya yun, dapat sa private place!
MHARGE: Ang baboy!
VHINE: (Tanong kay Mharge) Nakita mo ba yung ano niya?
MHARGE: Hindi. Pero siyempre nakita ko yung kamay niya kaya yun na yun!
VHINE: Ang nakita ko lang yung motion e. (Tanong sa akin) Nakita mo?
ANYD: Ano ba, e di ba malinaw nga yung mata ko?

Pare-parehong malalabo ang mga mata namin, pero naka contact lens kasi ako kaya ayun.. nakita ko.

VHINE: (Nagulat) Nakita mo?!
ANYD: Hindi ko na matandaan kung ano ang hitsura! Hehe!

Nakakadiri. Nakakatakot talaga yung naranasan namin. Sarap pa naman ng kinain namin sa Mini Stop.. Hotdog in buns.

Ang Paglalakbay ni "Papel" (2)

forwarded by Papel July 7, 2009 12:07 am

pakain ng float si kuya... bday, nakikain... awts kinalyo paa ko!... patay, naglayas ka, umiyak si mama.. uy magkikita pa kayo sa dulo (LRT), dami pa yun..


---

...bagyo pambihira, nabasa shoes ko.. ano jaywalking tayo? ...ang intramuros... sa unang halik.. ehemm..

Bata Ka Pa Lang, Inggitera Ka Na

Hindi ko ugaling kumain ng almusal. Kadalasan, umaalis ako ng bahay nang hindi kumakain. Noong umagang sumakay ako ng bus, masasabi kong swerte ang araw ko dahil nakaupo ako sa bus. Kadalasan kasi nakatayo na ako dahil puno na ang bus. Siksikan ang mga pasahero at wala man lang gentleman na magpaupo (Hindi ako nagpaparinig). Extinct na yata sila ngayon.

At ayun nga, nakaupo ako sa bus. Bigla ko na lang naisipang kainin yung pagkaing binili ko na nasa loob ng bag ko.

Ingredients:

wheat flour, vegetable oil (partially hydrogenated &/or hydrogenated coconut palm or palm kernel or blends), sugar, cocoa powder, baking soda, salt, milk powder, yeast, chocolate flavor

Hulaan mo na lang kung ano ang kinain ko. Pag nahulaan mo, meron kang premyo.. :D

Napapasarap na ako ng subo nang bigla akong napatingin sa isang pasahero sa bus, isang batang babae. Maiksi ang buhok ng bata, cute at mukhang inosente. Ganito rin ang mukha ko noong bata pa ako. lol! Nakakandong siya sa nanay niya (feel ko nanay niya yun) at nakatitig siya sa akin. Nagtaka naman ako kung bakit siya nakatingin. Ganda ko ba?

Tumuloy na ako sa pagkain. Nakatitig pa rin siya sa akin. Maya-maya, bumulong siya sa nanay niya at tumingin muli sa akin. Matapos, bumulong na naman siya. Pagkabulong niya, nagbukas ng bag yung nanay niya at may inilabas na pagkain. Alangyang bata! Nainggit lang pala sa kinakain ko kaya nakatitig sa akin! :p

Ang Paglalakbay ni "Papel" (1)

forwarded by Papel July 5, 2009 11:08 pm


SM, me float na pakain si kuya. Then CITY HALL, lakad sa LUNETA, nagdrama. Lakad hanggang ROXAS BLVD, upo kahit mainit. Balik ng LAWTON, lakad again, kain, MANONG PEPE. Tapos sa MONUMENTO. Next sa SAUYO, hinatid, tapos sinundo, sa LRT, hanggang ihatid ulit sa MOONWALK, sakay sa jeep na GAWARAN, baba ng BONAIR. Ikot sa SM SOUTHMALL, sa DEPARO, bday, kain, then QUIAPO, bili gamot, tapos uwi. Hanggang sa manundo uli, sa NTC (The National Teachers College), sa me LEGARDA. Muntik pang mawala. Tapos araw-arawin sa SM Manila? Nu ba yan? Nagpalibre pa. Di na nahiya.. mula una?

Tapos sa SOUTHMALL, kanta, lakad, kain, tawa, picture, uwi, nakikain ulit? pambihira. Tapos sa PEDRO GIL, napasyal? Tiningnan si bf :).. Tapos inuwian, di kasi dumating sa takdang oras :c sad tuloy maghapon :c Galit siya, nagtampo, nairita. Ngaun? Miss xa. E2 patunay: iksi ng txt, nobela, parang mamamatay na, pero di pa. di pa pwede. Malulungkot siya. Mahal ko siya. Dapat masaya.

Koton Bads

Sumakay ako ng jeep pauwi noon. Kilala ko sa mukha ang driver ng nasakyan ko. Siya yung may pagka binging driver kaya nagbayad ako ng sakto para di ko na kunin ang sukli sa kanya sakaling di niya maibigay. Dagsang pasahero ang nagbayad. Matapos, may isang babae ang nagsabing paki baba siya sa may Hospicio De San Jose.

BABAE: Manong, pakibaba ho ako sa Hospicio.
DRIVER: Ha?
BABAE: Sa Hospicio ho.
DRIVER: (takang-taka)

Maya-maya, kumuha si manong ng piso at inabot sa pasahero.

DRIVER: O!
BABAE: (Natawa, hindi tinanggap ang inaabot ni manong) Hospicio ho hindi piso!

Nagpatuloy si manong sa pagmamaneho at nadaanan na ang tulay kung saan naroon ang Hospicio De San Jose.

BABAE: Manong para po.
DRIVER: (Patuloy pa rin sa pagmamaneho)
BABAE: Para po!
DRIVER: (Patuloy pa rin)
BABAE: Para!!!
MGA PASAHERO: Para daw po!

Huminto ang jeep. Inis na inis ang babae kasi lagpas na siya. Pagkababa, may pahabol na linya ang babae.

"BINGI!"

We Are Poor

One day . . . a wealthy family man took his son on a trip to the country, so he could have his son see how poor country people live.

They stayed one day and one night in the home of a very humble farmer. At the end of the trip, and when they were back home, the father asked his son, "What did you think of the trip?"

The son replied, "Very nice dad."

Then the father asked his son, "Did you notice how poor they were?"

The son replied, "Yes."

The father continued asking, "What did you learn?"

The son responded, "I learned that we have one dog in our house, and they have four.

Also, we have a fountain in our garden, but they have a stream that has no end.

And we have imported lamps in our garden . . . where they have the stars!

And our garden goes to the edge of our property. But they have the entire horizon as their back yard!"

At the end of the son's reply the father was speechless.

His son then said, "Thank you dad for showing me how poor we really are."

Isn't it true that all depends on the lens you use to see life?

One can ask himself what would happen if we give thanks for what we have instead of always asking for more.

Learn to appreciate what you have. Wealth is all in one's point of view.

Mamang Tsuper, Kaunting Konsiderasyon Lang Po

Jeep ang sinasakyan ko sa tuwing papasok sa paaralan. Karamihan naman sa atin ay nag co-commute sapagkat wala tayong magarang sasakyan di tulad ng iba. Minsan sa aking pagsakay, di ko maiwasang obserbahan ang mga tsuper ng jeep.

May sumakay na magulang kasama ang kanyang anak at nagbayad ang ina ng bata. Sinuklian siya, kulang. Nang magreklamo, hindi pinakinggan. Sabi ng nanay, "Manong kulang po yung sinukli ninyo. Ang hirap sa inyo, pag nagbabayad sa inyo ng kulang grabe kayo kung makareklamo."

Oo nga naman. Mayroon nga akong nasakyan na ganyan. Sabado kasi noon, e nakalimutan kong siyete pesos pala ang singil sa pamasahe, sais lang ang ibinayad ko. Aba! Nag alburuto ba naman ang driver at napakaraming sinabi kesyo kulang daw ng piso at Sabado ngayon. Siya pa itong galit. Talagang kung makatanong e kala mo tatakasan siya, "Kanino itong sais? Siyete ang bayad. Walang istudyante ngayon, Sabado."

Inis na inis naman ang mga tao lalo na sa tuwing dadaan sa gasolinahan. Makikita mo talaga yung kakaibang reaksyon ng mukha nila. May ilang nagpapatunog ng paa at nagsasabi ng "Tsk!" Idadahilan pang mahuhuli na sila. Sabagay, minsan naman kasi napakatagal magpagasolina ng tsuper.

Ito pang isang napansin ko: nagsisiksikan ang mga pasahero sa loob ng jeep! Halimbawa, waluhan lang talaga ang laman dapat tapos sasabihin na siyaman! Gitgit na gitgit na talaga yung mga pasahero. Kawawa.

Pag nag-"para" ka naman, ay sus napakabingi ng iba. Kailangan pa yatang sumigaw ng buong bayan para marinig niyang may nag-"para" na pala.

Ang ibang tsuper naman ay napakabilis magpaandar ng sasakyan na kala mo e kasama sa isang racing. Nakasakay na rin ako sa ganyan, nakakatakot nga kaya todo kapit ako sa hawakan. Kung may sobrang bilis e meron din namang sobrang bagal na akala mo ay karo ng patay ang pinaaandar. Ang nakakagigil pa ay sobrang tagal umandar lalo na pag naghihintay ng pasahero o yung iba ay pahinto hinto bawat kanto.

Kaunting konsiderasyon naman para sa lahat. Kawawa nga naman talaga yung mga nagmamadali.

At para naman sa mga pasahero, "Barya Lang Sa Umaga" at saka "God Knows Hudas Not Pay." Sapul yung mga nag wa-one two three!

Kayo, ano namang napapansin ninyo sa mga tsuper ng sinasakyan ninyong jeep?

Holy Water.. Holy Ba Talaga?

Pagod ang aking katawan dahil sa pamatay na schedule ng klase ko. Linggo ngayon. Araw ng pahinga. Natulog ako ilang oras matapos kong kumain ng tanghalian. Mag-aalas sais na ng hapon nang gisingin ako ng nakababatang kapatid ko dahil araw rin ng pagsimba. Tinatamad pa akong bumangon pero kailangan. Naligo ako at nagbihis. Ilang sandali pa'y umalis na kami lulan ng tricycle para magpunta sa simbahan.

Pagdating namin doon, naririnig kong may nagsasalita. Pasimula na ang misa. Pumasok kami. Ang daming tao. Inihanda ko na ang kamay ko para sumawsaw sa hugis shell na lalagyan ng holy water nang may napansin ako. May kiti-kiti sa holy water. Hindi na. Ayaw ko nang sumawsaw.