Uuwi Ako sa Bagong Taon

Ika-tatlumpu ng Disyembre, taong kasalukuyan.

"Kuya, kailan ka ba uuwi?" ilang beses na itinanong ni Japoy sa kuya Leo niya nang tumawag ito sa kanila. Nakipag-agawan pa siya ng telepono kay Wena na bunso nilang kapatid. Umiyak tuloy yung isa kasi ayaw ibigay ni Japoy ang telepono.

Labing isang taong gulang si Japoy, si Wena ay pito at si Leo ay dalawampu't-isa. Malaki ang agwat ng edad ni Leo sa mga kapatid kaya naman sobrang pagmamahal ang ibinibigay niya sa mga ito, sa kadahilanang matagal siyang nanabik na magkaroon ng kapatid.

"Sa Bagong Taon nga uuwi ako," sagot ni Leo na ilan beses na iyong pinauulit-ulit sa kapatid niya.
"Sure ka ha?" paniniguro ni Japoy.
"Oo nga. Kanina ko pa sinasabi. Japoy talaga," tugon ni Leo.

Nung Pasko kasi hindi umuwi si Leo. Inaasahan pa naman ni Japoy na uuwi ang kuya niya. Nalungkot tuloy si Japoy kasi matagal na siyang walang kalaro. Ayaw pa naman niyang makipaglaro sa iba. Naiinis kasi siya sa mga bata sa lugar nila kasi sinisira ng mga iyon ang mga laruan niyang ipinadadala ni Leo sa kanya mula nang makapagtrabaho ito sa Maynila.

"Isasama ko pala si Monica," sabi ni Leo.
"Talaga? Uuwi na rin si Ate Monica?"
"Oo."

Ito ang unang Pasko na hindi nakasama ng magkapatid na Japoy at Wena ang kuya nila. Nagdesisyon kasing magtrabaho si Leo sa Maynila para sundan si Monica na kasintahan at kapitbahay nila na siya ring nagpasok sa kanya sa imprentahan ng diyaryo.

"Ano ba ang gusto mong pasalubong?" tanong ni Leo kay Japoy.
"Kuya, bilhan mo ako ng eroplano. Yung de remote," hiling ni Japoy.
"Eroplano na naman ba? Hindi mo ba natanggap yung regalong pinadala ko noong Pasko?"
"Natanggap! Kaso kuya, sinira ni Wena e! Napaka inggitera kasi!" sagot ni Japoy sabay dila kay Wena at nang-asar pa lalo.
"Sige, ibibili uli kita."

Nagliwanag ang mga mata ni Japoy nang marinig yun, "Yung ganung-ganun din ha!"

"Oo. Yung ganung-ganun din," tugon ni Leo. At napuna ang naririnig na ingay sa background, "Sino ba yang panay ang iyak diyan?"
"Si Wena. Gusto ka raw makausap e ayoko nga!"
"Sabihin mo kay Wena sa Bagong Taon, pag uwi ko, magkukuwentuhan kami magdamag. Sige na at may gagawin pa si kuya. Ingat kayo riyan ha."

At doon natapos ang tawag. Ilang oras ding nagmaktol si Wena pagkatapos nun kasi di niya nakausap si Leo.

Bisperas ng Bagong Taon, niyaya ni Leo si Monica na lumabas para ipagdiwang ang Bagong Taon. Nagpasama na rin si Leo kay Monica sa bilihan ng laruan.

"Buti pinayagan tayong makauwi ano," sabi ni Leo habang tumitingin-tingin ng laruan.
"Oo nga e," tugon ni Monica. "Tagal ko na ring di nakikita sina mama at papa, pati sina Julius at Kristel. Miss ko na sila."
"Sabik na rin ako kina nanay at tatay. Pati na rin kina Japoy at Wena."
"Makulit pa rin si Japoy?"
"Sobra! Sabi ko nga kay Japoy uuwi ka rin e. Hihingian ka ng Pamasko nun!"
"Wala akong ibibigay!" tumawa si Monica.
"Kuripot! Si Japoy pala nagpapabili na naman ng laruan. Sinira raw kasi ni Wena yung laruan na iniregalo ko sa kanya nung Pasko."
"A, kaya pala nandito tayo."

Matapos makapamili ay nagliwaliw pa muna ang dalawa at nang medyo dumilim na at bago pa abutan ng putukan para sa pagsalubong sa Bagong Taon ay inihatid na ni Leo si Monica sa tinutuluyan nito.

"Bukas ha," sabi ni Leo noong nasa labas na sila ng bahay.
"Oo, mag-aayos na ako ng gamit mamaya," sabi ni Monica.

Niyakap ni Leo nang mahigpit si Monica. "Mahal na mahal kita. Ingatan mo sarili mo palagi."

"Drama mo!" tugon ni Monica, sabay kalas ng pagkakayakap ni Leo kay Monica.

Hanggang sa isang sigaw na lang ang narinig kay Monica, "Leo! Leo!!!"

Bagong Taon, alas sais ng umaga.

"Nasaan si kuya?" pupunghap-punghap pa si Japoy nang gumising at nakita si Monica sa sala ng bahay nila.

Tumayo si Monica mula sa pagkakaupo, tikom ang bibig, at inilabas mula sa isang plastic ang kahon ng laruan.

"Ipinabibigay ng Kuya Leo mo."
"Nasaan na nga si kuya?" tanong ni Japoy sa karaniwang makulit na tinig, at tinanggap ang laruan.

Tiningnan ni Monica ang mga magulang ni Leo na siyang tumanggap sa kanya sa ganitong oras ng umaga, tapos ay tumingin siya kay Japoy.

"Japoy... Wala na si Kuya Leo mo..." Napaiyak si Monica nang maalala ang nangyari kagabi. "Natamaan siya ng ligaw na bala... sa ulo."

Biglang-bigla na lang ay nakarinig sila ng pagngawa --si Wena, at kasunod niyon ay nabitawan ni Japoy ang hawak na kahon ng laruang eroplano.



Mag-ingat tayo sa darating na Bagong Taon. Heypi New Year!

anyD ;)

Jollibee Delivery :p

30 minutes lang daw nandun na yung inorder namin. So waiting mode naman kami nina pated at bunso.

Tapos ayan na siya.

ANYD: Kuya, late ka ng 5 minutes.
DB: *With matching yellow na kapote pa na suot* Ay pasensya na po ma'am, ganito ho kasi ang panahon.
ANYD: Ay oo, umuulan nga pala.

At ayun binigay niya na yung order. At nakakaloka kasi nakailang balik din yung delivery boy sa bahay. ;gulong;

*Una. Kulang ng isang iced tea.

DB: Ay ma'am kulang po ng isang iced tea. Ok lang po ba balik na lang ako?
ANYD: O sige ok lang.
PATED: Ten minutes lang ha!
DB: Balik po ako. Huwag po muna ninyong bayaran.
ANYD: Pero pwede na naming kainin?
DB: Ay opo!
ANYD: A akala ko hindi pa pwede baka pagbalik mo nahimatay na kami sa gutom. ;himatay;

Tapos ayun nandiyan na siya uli. Nandiyan na rin ang iced tea.

*Pangalawa. Walang resibo.

ANYD: Magkano po lahat?
DB: Hindi ko po ba naibigay sa inyo yung resibo?
ANYD: Hindi. *Kay pated* May binigay ba?
PATED: Wala.
DB: Sige po balik na lang po ako uli. Hingi lang ako ng kopya.

At umalis na siya.

PATED: Kawawa naman si kuya balik nang balik. Umuulan pa naman.
ANYD: Ano ba ha, ubos ko na tong kinakain ko hindi pa bayad. Ako lang yata binabalikan nun e. ;charing;
PATED: Oo nga. Pasimple pa yata yun e. ;lol;
ANYD: ;gulong;

At ayun na naman siya uli. Nakapagbayad na kami. At nabigyan na rin ng sukli.

DB: Pasensya na po uli.
ANYD: Sige ok lang. ;blush;
PATED: Balik ka uli. :p
DB: Hehe! Pag nag pa deliver po kayo uli.
ANYD: Sige. ;blush;


Jollibee, pede po ba mag request... Pede po ba next time naman yung crew na si Jerry ang papuntahin ninyo. ;pray; ;charing;

Prom Night (Ending)

Prom Night: Part 1

Prom Night: Part 2

Prom Night: Part 3

Ang Nakaraang Tagpo:

Dinudumog na ako ng zombies nang may marinig akong pamilyar na boses. "Excuse me," sabi nito. At nagulat ako nang nasa harapan ko na siya, panay pa rin ang pag 'excuse me' para tuluyan na siyang padaanin.

"May I have this dance?" tanong niya sa akin nang makalapit siya.

Natulala ako nang makita ko siya. Si... si... si...

"Sure," agad na sagot ko, na star struck. Tumayo ako. Hindi ko na inintindi ang ibang nagyayaya at kumapit ako sa braso ng lalaking nagyaya sa akin... si Renzo.



OOO

Habang busy ang lahat sa pagsasayaw ay naghanap kami ng puwesto ni Renzo. Hinawakan niya ang baywang ko at ipinatong ko naman ang mga kamay ko sa magkabilang balikat niya, yung tipikal na posisyon pag nagsasayaw.

"Baka sabihin mo ang presko ko kasi niyaya kitang sumayaw," sabi ni Renzo.
"Hindi naman. Wala nga akong kasayaw."
"Kanina pa kita tinitingnan e, kaso nahihiya akong lumapit." Napangiti ako dahil sa sobrang kilig. "Na-alarm ako kasi nakita ko ang daming lumalapit sa iyo kaya nagbakasakali na akong lapitan ka."
"Talaga?" tanong ko, kinikilig pa rin.
"Ano nga palang pangalan mo," tiningnan niya ang number ko, "number 342?"
"Jackie," sagot ko.
"Renzo nga pala," pakilala niya.
"Alam ko, campus heartthrob. ^_^"

Pagkatapos nun, nginitian niya ako. Ang gwapo niya. Ang pormal niyang tingnan. Ang bango niya pa. Hay... Puwede na bang himatayin? Now na?! Ambulance nga riyan!

Noong gabing iyon... isa lang ang masasabi ko. Sobrang saya ng JS Prom! Kinainggitan pa ako ng mga kaibigan ko kasi nakasayaw ko si Renzo sa buong gabing iyon. Ayaw bumitiw e. Ayaw makipagsayaw sa iba at ayaw rin akong ipasayaw sa iba. E hindi ko naman sukat akalaing yayayain niya akong magsayaw. Di ba nga sabi ko asa pa ako, at sa dinami-rami ba naman ng mga babae sa campus, biruin mong napansin niya pa ako.

Pinicturan din pala kami ng official photographer. Mayroon kaming dalawang shot ni Renzo. Nakakakilig!

Sa pagtatapos ng palatuntunan ay namili ng Prom King... At hindi na nakapagtatakang si Renzo ang napili (last year siya rin daw). At nang mamili ng Prom Queen...

"Number 342!"

"Aaaaahhhhhhhh!" Tili nina Aida, Lorna at Fe.
"Kung makatili naman, wagas!" angal ko.
"Aaaaaahhhh!" patuloy na tili ni Fe habang may itinuturo sa damit ko. 'At lost' naman daw ang drama ko.
"Gaga ka! Ikaw kaya yung tinawag!" sabi ni Lorna sabay batok sa akin.

Tiningnan ko pa ang number ko bago tumili. "Prom Queen ako? Prom Queen ako?!" Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Para akong aatakihin ng alta presyon. Tubig!!!

Hinila ako nina Aida, Lorna at Fe papunta sa stage. Pumanhik ako sa stage at sinabitan ng sash at pinatungan ng korona. Nginitian na naman ako ni Renzo. Syeeeeet! Nilitratuhan uli kami. Sobrang saya!

Ang nakalulungkot lang e dumating na ang alas dose, ibig sabihin, uwian na. Gusto sana akong sabayan ng mga kaibigan ko pauwi kaso nagpumilit akong huwag na. Baka kasi makantyawan ako dahil dun sa funeral limousine, nakakahiya naman!

Feel ko nga sa mga oras na ito ako si Cinderella e. At pagtanggal sa akin ng make-up, damit at sapatos na ito, yun... balik na naman ako sa pagiging pangkaraniwang Jackie. Mapansin pa kaya ako ni Renzo? Makilala niya pa kaya ako? At kung anu-anong kadramahan na ang pumasok sa isip ko habang naghihintay ako sa labas ng campus sa pagdating ng limousine. Natigil na lang ako sa pag-iisip ng tungkol dun nang makarinig ako ng pamilyar na musika,

"Hindi kita malilimutan... Kailanma'y di pababayaan..."

at doon ko napansing wala na palang tao sa paligid. Nagsiuwian na ang lahat. Ang bagal naman kasi ng lintik na sasakyan na iyan. Grrr!

Dumating na nga ang funeral limousine sakay sina tatay at Maia; huminto iyon sa harapan ko at bumaba pareho sina tatay at Maia sa sasakyan.

"Ay bading, bet ko 'tong korona ng junakis mo ha. Look at the diamonds, puwet ng pitsel," sabi ni Maia kay tatay nang lapitan nila ako at pakialaman ang koronang suot ko.

Nakita kong binabasa ni tatay ang sash ko at mukhang nahihirapan siya. "Prr-prrooo---mmmm..."

"Bading, Prom Queen basa diyan. Ay si ate slow," sabi ni Maia sabay tawa.
"Gaga! Alam ko! Ninanamnam ko lang bawat letters. Saka, you know, English yan, di ba? Baka mamali ako sa pronawnsieyyyssssyon. Mahirap na. English major pa naman ako. Saka pag ganyan dapat kerpul ka sa Englishing mo."

Tinawanan lang siya ni Maia. "Ewan ko sa iyo. Daming mong bersa," sabi nito sa kanya sabay hawak sa puwet ni tatay.

Napa "Nyemas!" tuloy si tatay at sunod ay nagtanong sa akin, "Prom Queen ka, 'nak?" tila nagulat (pero mukhang scripted).

"Opo tay," sagot kong nakangiti dahil kitang-kita ko kung gaano siya kasaya at mapapaiyak pa nga.
"Thank you. Lord, thank you! Thank you!" pasasalamat ni tatay na nakatingin pa sa langit. Tapos ay bumaling kay Maia, nagmamalaki, "Sorry ka bhe, sabi ko sa iyo may lahi kaming beauty queen."
"Yes bading. Haha! Hundred times mo nang inulit yan!" tugon naman ni Maia.
"Hay, I'm so tenkpul. Magsisimba ako sa Baclaran bukas," sabi ni tatay.
"Ate wag kang ano, di ka nanalo sa lotto," pagtatawa ni Maia sa kanya.

At natapos ang kulitan nila. Pasakay na kami sa limousine nang may marinig akong tumawag sa pangalan ko,

"Jackie!" si Renzo. May hawak siyang cell phone. "Anong number mo?"

Nandito pa pala siya sa school? Hinihintay yata akong makauwi. *Kilig to the puwet*

"A, ano kasi e." Napatingin ako kay tatay. Wala naman kasi akong cell phone.
"Baby boy, kung gusto mong manligaw, pumunta ka sa bahay," sabi ni tatay kay Renzo.
"Tay, ano ba?" pinanlakihan ko siya ng mata. Hay, nakakahiya talaga siya!
"A sige po. Ano po bang address ninyo?" tanong naman nung isa.

At ibinigay naman ni tatay ang address namin. Tapos ay nagpaalam na kami ni Renzo sa isa't isa. Sumakay na kami sa limousine at tinukso pa ako ni tatay, "Dalaga na ang anak ko." Kiniliti pa niya ako sa tagiliran.

"Jerjer! Jerjer!" kantyaw naman ni Maia na ikinagalit ni tatay. Nasabihan tuloy uli siyang wala siyang breeding.

Alam ninyo ang saya ko talaga nung JS Prom namin kasi napasaya ko si tatay. Kung makikita ninyo lang siya, para siyang inosenteng batang binigyan ng Tootsie Roll. At sa pagtatapos ng gabing yun, nakatutuwang isiping naging Prom Queen ako... na pangarap ni tatay... noong nasa high school pa siya.


...WAKAS...
(Buti naman.)

Merry Christmas(t)

natatawa ako kay kuya. kararating lang dito sa bahay.

KUYA: Meri Krismas ba may T?
ANYD: Ha?
KUYA: Kung yung Meri Krismas may T sa dulo?
ANYD: *himatay for a while*
ANYD: Nyahaha! Wala!
KUYA: Ay wala ba? Tae yan. *bura bura ng sinulat*

;gulong; mahina talaga siya sa spelling. magluto ka na lang nga.

Slow na Yata Ako?!

Bumili ako ng laptop skin noong nakaraang araw sa may Japan Store sa Alabang.

Ngayon ko lang nadikit sa laptop ko kasi ngayon lang ako sinipag.

At binasa ko naman ang instructions na nagsasabing:


How to Use Your LapTop Skin

1. Paste needed before the cloth notebook shell Wipe clean.

2. Determine the location of the same paste.

3. Put a bright opening of the iceberg, the beginning of paste

4. On the right side to left side put their hands to prevent or heal rags have a bubble until paste End

5. Film will be cut off part of the surplus, the need to resist cutting when the knife edge of the notebook in order to ensure smooth

6. Sucess, Hull


Anoooo raw? Na-confused daw ako bigla. Nakakaloka. Well anyway, nadikit ko pa rin naman yung lap top skin nang tama.

Bakit...

...si Santa Claus ang inaabangan mo sa December 25?

Siya ba ang may birthday?



Si Santa Claus ay isa lamang malaking kalokohan na isiniksik ng mga magulang natin sa utak natin.

At naniwala pa ako nun na may lumilipad na reindeers.

At si Rudolph ay may umiilaw na ilong.

At pag magsabit ka ng medyas e lalagyan ni Santa Claus ng regalo at kung anu-ano pa.

Nagsabit ako ng medyas noong bata pa ako pero wala namang laman kinabukasan.

Gusto yata niya ng Darlington socks, o baka gusto niya yung Rusty Lopez na medyas. ;gulong;

O kung may laman man e mahuhuli mo na ang nanay at tatay mo ang naglalagay ng regalo sa medyas: mga candy at kung anu-ano pa.

At magtataka ka, "Bakit may regalo roon sa medyas e wala naman kaming chimney? Saan dadaan si Santa Claus?"



Hay ewan.

Karoling... Namamasko Po!

Karoling... masaya...

pa nga ba?

Eksena 1

May mga batang nangangaroling kagabi sa kapit-bahay namin. Maya-maya itong si pated e lumabas at sumilip. Tapos pumasok siya uli.

PATED: *sinara ang pinto, tapos pinatay ang ilaw sa labas*
ANYD: Huy! Anong ginagawa mo?
PATED: May nangangaroling e. *lol*
ANYD: *himatay*

***

Eksena 2

May mga binatang nangangaroling sa labas ng bahay namin.

ANYD: Sa atin ba yun?
PATED: Sa atin yata.
ANYD: Sa atin yun?
BUNSO: Sa atin nga.
MGA BINATA: *kanta kanta*
BUNSO: PATAWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAD!
ANYD: Wagas naman ang pagsabi ng PATAWAD! *gulat*
BUNSO: Syempre. *pahabol na bulong* Laki-laki ninyo na, nangangaroling pa kayo.

***

Eksena 3

(Naalala ko lang bigla)

MGA BATA: *kanta kanta* Pasensya na kayo, kami'y namamasko!
LALAKI: Walang pase-pasensya!
ANYD: *mega gulat*


Ang karoling para sa akin ay masaya noon. Siguro nga iba na ang panahon ngayon, na sa paglipas ng mga taon e iba-ibang gimik na ang naiisip ng mga tao sa pangangaroling. Ang alam ko nga para lang sa bata ang karoling, pero ngayon, ultimo matanda at choir sa simbahan e nangangaroling din. *tawa*

Noong maliit pa ako... Mga 12 years ago... *tawa* Tuwang-tuwa ako pag nangangaroling kami. Kasi magkakasama kami ng mga kalaro ko, tapos kung saan-saan kami nagpupunta. Dati nga si kuya e gumagawa pa ng tambol. Kukuha siya ng lata ng gatas, tapos lalagyan ng plastic sa ibabaw, tapos ayun, tambol na. Tapos kukuha rin siya ng mga tansan, pipitpitin niya, bubutasin ang gitna gamit ang pako at susuutan ng alambre, at ayun may tambourine na kami. Galing ano?

Nakatira pa kami sa Makati noon, tapos may isang bahay kaming binabalik-balikan kasi pag magbigay ng pamasko yun e bente pesos. Gabi-gabi yun, mula December 16 hanggang December 25. Buti nga hindi kami namumukhaan kasi by batch kami kung magpunta sa bahay na iyon. :roll:

Malaking bagay na yung bente pesos noon. Nakakatuwa na lang din dahil pag malapit na ang Pasko e mas malaki ang binibigay ng mga tao. Tapos may magpapaagaw ng pera at uuwi kang maraming pera, at paghahatian ninyo yun ng mga kasama mo sa pangangaroling.

Hindi ninyo na iisipin yung sandaling minutong hinabol kayo ng aso, noong nakasalubong ninyo yung mga kaaway ninyong nakatira sa tulay na nangangaroling din, o kaya nung may nakasalubong kayong lasing at hinabol kayo at dala-dala niya ang bote. (Oo, nangyari sa amin yun. Kaya nga super takbo kami.) Matuwa ka meron pa roong isang bahay na nilagyan ng tatak yung kamay namin. Para raw alam nila. Baka raw kasi bumalik kami. :roll:

Walong taon na akong hindi nangangaroling. Wala na rin kasi yung mga kasama kong mangaroling noon. Hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa kanila, kung nasaan na ba sila, mula nang umalis kami sa Makati. Basta ang balita ko, yung iba sa kanila, may mga anak na. Tapos nagsipag-asawa na lang nang hindi nakakapagtapos. Hindi mo na rin aasahang gagawa pa si kuya ng tambol o tambourine, kasi may trabaho siya, at wala silang bakasyon. At matagal na rin siyang hindi nangangaroling, gaya ko.

Masarap na lang balikan ang panahon noon, kung saan wala ka pang gaanong kamalayan. Na bata ka, at ang alam mo lang e magsaya. Hindi mo kailangang mag-isip kung saan ka ba kukuha ng handa sa Pasko, kung paano ka makabibili ng regalo. Kasi pag bata ka, kakain ka na lang ng handa, at magbubukas na lang ng regalo. At magiging masaya ka. Yun lang.

E ikaw... Bata ka pa ba? Gusto mo pa bang mangaroling? Ako? Kakain na lang din, at magbubukas ng regalo. Kahit hindi na ako bata. ;)

Namimiss ko si papa. Hindi kami kumpleto sa Pasko kasi wala siya.

Unprofessional Regulation Commission?!

Iba-iba talaga ang ugali ng tao.

Nagpunta ako kanina sa PRC (may kasama ako… pero di na pinapasok kasi bawal daw ang bodyguard). Nagpunta ako roon para mag-file ng para sa lisensya at para bumili ng ticket sa Panunumpa namin. Sa pagpunta ko roon ay na-disappoint ako dun sa isang babae sa huling window na pinilahan ko kasi sinabihan niya ako ng hindi maganda.

Ok naman ang IBANG mga tao roon sa PRC. Nung nagpa-metered stamp ako, maayos naman akong kinausap ng tao roon. Nagtanong ako, sinagot nang maayos. Sabi niya punta raw ako sa third floor at doon i-forward yung form na hawak ko. Umakyat ako sa third floor. Tapos yung sa pagbili ng ticket para sa Oath Taking mahusay din naman makipag-usap yung tao roon. Doon sa unang window na pinuntahan ko, ok din naman. Ang bait nga e. Sa cashier, ayun, ang bagal niya mag-type kasi nakikipag-chikahan pa siya doon sa isa pang cashier. May napuna pa akong babae roon na employee rin na kung makatawa e ang lakas-lakas, akala mo walang ibang tao.

At eto na nga ang huling window. May pila, syempre. Naghintay ako. Tapos… ako na yung kasunod na ie-entertain sa window na iyon nang maalala kong halungkatin ang gamit ko at doon ko napansing wala pala akong dalang one by one picture na kailangan doon sa window na yun. Hindi ko alam ang dapat kong gawin kaya nung ako na ang naroon sa window e tinanong ko ang babae.

ANYD: Miss, pwede ho ba ipafollow-up na lang yung picture? Wala kasi akong picture e, naiwanan ko.
BABAE: Hindi pwede! Ipapaliwanag ko sa iyo ha (blah blah blah)
ANYD: A ganun ho ba? E pupwede ho bang bumalik na lang sa ibang araw?
BABAE: Bumalik ka! Pero pumila ka uli dito. (Tinuro ang kabilang window, yung unang window na dapat puntahan)
ANYD: A o sige po.
BABAE: E bakit hindi ka na lang magpapicture uli? Bakit, wala ka bang pera?

Doon nagpantig yung tainga ko.

Mula nang magtanong ako sa kanya, kakaiba na yung tono ng pakikipag-usap niya sa akin. Kaya medyo nainis na ako. Lalo pa nung sinabi niya yung, Bakit, wala ka bang pera? Kaya sinagot ko siya ng…

ANYD: Wala.

At mas lalo akong nainis nang magtanong ako uli at sinagot niya ako ng mga salitang di maganda at nabastusan ako.

ANYD: E tanong ko lang po kung bukas po ba ang PRC ng Sabado?
BABAE: Hello?!! Government kaya toh noh!

Sige na, sabihin na nating ako itong walang alam. Kaya nga ako nagtanong. Ang ikinainis ko lang e bakit kailangan niya akong sagutin ng ganun, bakit kailangan niyang magsabi ng “HELLO?!” e maayos naman ang pagtatanong ko kahit na sa loob ko e hindi ko na nagugustuhan yung tono niya.

Umalis ako, lumabas ako para puntahan yung kasama ko (si Kenshin) kasi di ko talaga alam gagawin ko. Ilang minute kaming tuliro. At yun nagpa-picture ako ng one by one sa labas. Bumalik ako sa PRC. Pagbalik ko ay pumila ako uli doon sa huling window. Yung babae pa ring yun ang naka-tao roon pero noong malapit na ako e pinalitan na yung tao. Boyish na ang nandoon. Si babaeng bastos e binuksan ang kabilang window, lumipat. At hindi lang ako ang nakatikim ng panunungit niya. Nung nagsusulat na ako ng dapat na i-accomplish doon sa window na iyon e narinig kong inaaway niya yung isa rin na nagfa-file. Mukhang may mali sa sinulat. Ayun, nagtalo sila roon.

Nainis ako sa babaeng iyon. Ang tanong ko… bakit siya ganoon? Ganun ba talaga yung ibang mga government employee? Kailangan pag magtanong ka, masungit? Kailangan pag magtanong ka, babastusin ka? Kailangan pag may naisulat kang mali sa form e maiinis sa iyo? Oo, naiinis siya. Kasi narinig ko siyang nagsabi ng “Hay naku! Sige na nga! Ipagpatuloy mo na iyan! Sinulat mo na e!” doon sa isang babaeng nag-file.

Hindi lang naman siya yung naobserbahan kong ganoon (pero siya yung tumatak sa akin) kasi pati yung nagpapaayos ng pila e naninigaw rin at naiirita.

To think of… Professional Teachers ang mga nagfa-file doon sa third floor na iyon. Bakit ganoon? Akala ko ba e PRC… Professional Regulation Commission? E bakit yung ibang empleyado roon parang hindi naman professional? Naisip ko lang… bakit kailangan nila kaming sigawan at sungitan? Nagtatanong kami nang maayos.

Kinuwento ko sa kaibigan ko ang naranasan ko.

FRIEND: Sinabihan ka ng ganun? Pa hello hello pa! Purkit kailangan sila ng tao, nagmamaganda sila!

Tama. Tama nga siguro si friend sa sinabi niya.

Prom Night (part 3)

Prom Night: Part 1

Prom Night: Part 2

Ang Nakaraang Tagpo:

Pinabaunan niya pa ako ng isang kit. May kalakihan. Mukhang maraming laman.

"Ano po ito?" tanong ko kay tatay.
"Hmm... Para sa... pang retouch? Pabaon ni Maia."

Tiningnan ko ang laman ng kit. Mayroong bagong make-up, naka-sealed pa, as in hindi pa nagagalaw, at may lamang kung anu-anong pampaganda. Sosyal! Mayroon ding CD ng "Do it your own!!! Make up tutorial!!!" (Ayaw sa exclamation point.) Mukhang nagtuturo kung paano mag make-up ng patay. Yay! Isinara ko na ang kit at pumasok na nang tuluyan.

Pagpasok ko, nagdire-diretso ako ng lakad. Hindi ko pinansin ang mga nadaanan ko at nahuling nagbubulungan. Hinanap ko ang mga kaibigan ko at nang makita ko sila ay tinawag ko sila.


ooo

"Aida, Lorna, Fe!" pagtawag ko sa mga kaibigan ko nang makita ko sila.

Sabay-sabay silang napatingin sa akin habang patakbo akong lumalapit sa kanila (yung may slow motion epeks).

Nang makalapit ako sa kanila ay mariin akong tinitigan ni Aida, "A... Hu u?" tanong niya.

*Epic face* "Jejemon ka, teh?" Napasimangot ako. "Nu buh? Jackie 2," tugon ko naman. Ganun na ba kasama ang hitsura ko para di nila makilala? Pero ang lubos kong ipinagtaka ay napanganga sila pagkasabi ko ng ganun --na ako si Jackie.

"Palung-palo!" biglang isinigaw ni Lorna.
"Ang ganda ha! Nakakainis!" sabi naman ni Fe.
"Ano bang sinasabi ninyo riyan?" natatawa kong itinanong. "Oo na, alam ko nang pangit ako!"
"Ang ganda mo kaya, gaga ka! Saan ka nagpa make-up? Saan mo nabili yang damit mo?" usisa ni Fe. Ayoko namang sabihing sponsor ko ang Funeraria Paz sa mga ito kaya iniba ko na ang usapan.

Dahil sa pagnanais kong makita na rin ang hitsura ko ay nanghiram ako ng salamin kay Lorna. At pag tingin ko sa salamin... Maski ako nagulat! Kabaligtaran pala ang iniisip ko... Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit ang daming nakatingin sa akin. Ayokong sabihing ang ganda ko ngayong gabi. Ayoko talaga! Nyahaha! Syeeeeet ang ganda ko. (100x)

Nag-uumpisa na pala ang JS nang magpunta kami sa table na naka-assign sa amin. Binigyan kami ng numbers. Para raw iyon sa pagpili ng Best Dressed at Prom King and Queen. Idinaos na rin ang inaabangang sayawan. Iniwan ako ng mga kaibigan ko para magsisayaw sa kani-kanilang kapareha. Nakakainggit... Kung puwede ko lang sanang makasayaw si Renzo pero asa pa. At ayun nga, naiwan lang ako sa table, kasama itong mga kubyertos at plato na kanina pa naka set-up. As if naman na magsasalita sila.

Pinatay na ang ilaw sa buong paligid at nagpatugtog ng sweet song. Hanggang sa may isang lumapit at nagtanong kung puwede raw ba niya akong isayaw. Tiningnan kong maigi ang lalaking nagyayaya sa akin.

Napamura ako sa isip ko, "Syeeeeet si Ronald 'to a." Siya yung seatmate kong ayaw kong tabihan kasi ang baho ng hininga. Kaya nga madalas e tumatabi ako kahit na sino kina Aida, Lorna at Fe. Nag-isip ako saglit. Pumayag na kaya ako? Mabait naman ito e, madalas akong pakopyahin ng assignment sa Physics (na kinopya rin niya sa iba).

"A, o si--" papayag na sana ako pero may biglang sumingit na nagyayaya rin na isayaw ako. At nagsunod-sunod na sila. At ayan pa ang isa, at isa pa, at isa pa uling nagyayaya ng sayaw. Pati yung partner ni Aida na sumundo sa kanya kanina rito sa table e nandito na rin at nagyayaya na isayaw ako.

Namomroblema ako ngayon. Sa totoo lang hindi ako makapamili sa kanila kasi ang cha-chaka nila. Walang itulak kabigin. Natawa na nga lang din ako dun sa isang naka jeje cap na nagyayaya sa akin. Naka-barong, naka jeje cap? Chura! Kung nandito lang siguro si tatay nakatikim na sila ng panlalait.

Dinudumog na ako ng zombies nang may marinig akong pamilyar na boses. "Excuse me," sabi nito. At nagulat ako nang nasa harapan ko na siya, panay pa rin ang pag 'excuse me' para tuluyan na siyang padaanin.

"May I have this dance?" tanong niya sa akin nang makalapit siya.

Natulala ako nang makita ko siya. Si... si... si...

"Sure," agad na sagot ko, na star struck. Tumayo ako. Hindi ko na inintindi ang ibang nagyayaya at kumapit ako sa braso ng lalaking nagyaya sa akin... si Renzo.


...ITUTULOY...
(Kasi nangangalay pa rin yung kanang kamay ko. Three days na. Pramis)

Prom Night (part 2)

Prom Night: Part 1

Ang Nakaraang Tagpo:

Ni-lead kami ni Maia sa sasakyan na gagamitin papunta ng eskwelahan. Nang makita ko ang sasakyan, parang mas gusto kong mag-commute na lang. Sino ba namang pupunta sa JS ang gaganahang sumakay sa funeral limousine na may tarpaulin pang "Funeraria Paz" na nakasabit sa harap?

"Ay bading! May tarp pa. Paki go away naman itetch," pakiusap ni tatay kay Maia nang mapansin ang tarpaulin.
"Keri na yan, bading, i-advertise nyo naman yung business namin!" tugon ni Maia. Pumayag na rin si tatay na huwag tanggalin yun kasi may utang na loob siya kay Maia.
"Tay ayokong sumakay riyan!" mangiyak-ngiyak ko na namang sinabi.
"Quiet ka na lang diyan at kukurutin ko yang singit mo!" Pinanlakihan ako ni tatay ng mata. Napilitan tuloy akong sumakay.

Hindi na sumama sa amin si Maia at nag-flying kiss pa nang umandar na ang limousine.


ooo

Mega bagal ang andar ng limousine with matching sounds pa ng "Hindi Kita Malilimutan" na theme song pa yata ng lolo kong namatay.

"Tay, wala na po bang babagal dito?" tanong ko kay tatay bunga ng pagkainip.

Sumagot naman siya ng, "Wiz na! Itetch na pinaka slow motion. Choosy?!" sabay irap sa akin.

Tumingin na lang ako sa view sa labas ng bintana ng sasakyan at nagbilang kung ilan sa mga taong naglalakad ang mauuna pa sa amin. Pinangaralan pa ako ni tatay ng, "Patience is the best policy."

Nakarating din naman kami sa campus nang matiwasay. Mga thirty minutes akong late sa nakatakdang oras pero for sure namang may mas late pa sa akin. Hiyang-hiya ako nang bumaba ako sa limousine. Inalalayan pa ako ni tatay palabas.

"Ops, ops! Dadaan ang reyna! Dadaan ang reyna!" sabi ni tatay habang pinapaalis ang mga tao para makadaan ako. Isang school mate kong babae ang umepal at nagsabing, "Sasayaw ng chacha. Sasayaw ng chacha." Nasabunutan iyon ni tatay. May isa pa ring inaway si tatay dahil nakaharang sa daan. Yung isa naman inambahan niya pa ng palo. Nagbanta pa siya nang, "Wag kayong haharang-harang kung ayaw ninyong ma-boogie man!" Nahiya tuloy ako lalo.

Nakayuko ako nang lumabas, pero mabilis na hinawakan ni tatay ang baba ko at itinaas ang mukha ko, "Chin Chin Gutierrez naman, nak! Ganda-ganda e!"

"Sakit, tay, ha!" angal ko.

Doon ko napansing ang daming nakatingin sa akin kaya na-conscious ako lalo. Siguro ay pinagtatawanan na ako ng mga nakakakita sa akin ngayon. Alam kong iniisip nilang pangit ako. Alam kong gaya ng minake-up-an ni Maia, ay mukha rin akong patay. Alam kong sa suot ko pa lang, ang kulang na lang ay kabaong. Waaa! Ayoko na!

"Ay nak, teka lang ha," paumanhin ni tatay tapos ay pumunta siya sa kung saan.

Naglakad ako at pumuwesto sa isang tabi. Nakayuko lang ako. Pinakikiramdaman ko lang ang pagdaan ng mga schoolmate ko. Nag-alala-alala pa ako kanina dahil alam ko nang male-late ako kasi ang bagal ng andar ng limousine tapos marami naman pala ang nagpa-VIP. Sabi ko na nga ba ganito ang mangyayari.

Maya-maya'y narinig ko na ang boses ni tatay, "Jackie?" Hinahanap niya ako. "Tay!" tawag ko sa kanya, at nahanap niya ako. May ikinabit siya sa aking tatlong maliliit na telang pula at nilagyan niya iyon ng aspile.

"Ano po ito?" tanong ko kay tatay.
"Bubang! Di mo knowing itetch? Red carpet na maliliit."
"Para saan po ito?"

Naging malumanay ang boses ni tatay at nagpa-sweet, "E wala naman kasi tayong camera kaya ayan," ngumuso siya, "magpa-shot ka na lang sa photographer para may remembrance."

Gusto kong umiyak dahil sa sinabi ni tatay sa akin. "Tay naman..." sabi ko. "Mahal yata itong ganito."

"Naku ha! E shinow-show ko lang yung legs ko binigyan na ako ng ganyan," sabi ni tatay. "Sige na, gora na at baka hindi mo na maka-dance si Renzo," tukso pa ni tatay.
"Tatay talaga... Isang shot muna sa atin, tay, bago ako pumasok," pakiusap ko kay tatay tapos ay umalis na naman siya para tawagin ang photographer. Mas excited pa nga siya kaysa sa akin pagbalik niya.
"Kailangan maganda ako riyan ha!" sabi pa niya sa photographer.

At yun... nilitratuhan kami. Papasok na sana ako pero pinigilan ako ni tatay para habilinan. Sinabi niyang susunduin niya ako ng alas-dose ng hatinggabi dahil yun ang oras ng tapos ng JS. Pinabaunan niya pa ako ng isang kit. May kalakihan. Mukhang maraming laman.

"Ano po ito?" tanong ko kay tatay.
"Hmm... Para sa... pang retouch? Pabaon ni Maia."

Tiningnan ko ang laman ng kit. Mayroong bagong make-up, naka-sealed pa, as in hindi pa nagagalaw, at may lamang kung anu-anong pampaganda. Sosyal! Mayroon ding CD ng "Do it your own!!! Make up tutorial!!!" (Ayaw sa exclamation point.) Mukhang nagtuturo kung paano mag make-up ng patay. Yay! Isinara ko na ang kit at pumasok na nang tuluyan.

Pagpasok ko, nagdire-diretso ako ng lakad. Hindi ko pinansin ang mga nadaanan ko at nahuling nagbubulungan. Hinanap ko ang mga kaibigan ko at nang makita ko sila ay tinawag ko sila.

...ITUTULOY...
(dahil tinamad na ako mag-type)

Prom Night (part 1)

"Sobrang memorable ng JS Prom!"

-- Jackie

OoO

"Tay, wag po!" paulit-ulit kong sinisigaw habang hinihila ako ni tatay papunta sa bagong bukas na Funeraria Paz na nasa kabilang kanto.
"Wiz ka na mag-inarte at times up na! Gora na tayo over there!" sabi niya nang ituro ang daan papuntang funeraria at patuloy akong kinaladkad sa lugar na ayaw kong puntahan.

Naiinis ako sa kanya! Sinabi niya kasi sa aking siya na raw ang bahala sa lahat basta't maka-attend ako ng JS Prom ngayong taon. Hindi kasi ako nakapunta noong nakaraang taon gawa nang kapos kami sa pera at walang pambili ng damit at kung anu-ano. Ok lang naman kung hindi ako maka-attend kaso ibinida niya noong nakaraang araw na solb na ang problema kasi may nakilala siyang magaling na make-up artist na hindi nagpapabayad at ang lahat ng minemake-up-an ay hindi umaangal. Sagot na rin daw nun ang damit na susuutin.

Manghang-mangha ako sa sinabi ni tatay kaya pumayag na akong um-attend ng JS. Naisip kong huling taon ko na rin kasi sa high school at sayang ang pagkakataon. Gusto ko pa man ding makasayaw si Renzo, yung crush kong campus heartthrob. Yun ay kung papalarin ako e mukhang hindi nga niya ako kilala.

Hindi ko naman sukat akalaing sa Funeraria Paz pala ako dadalhin ni tatay para pa-make-up-an. Kung alam ko lang talaga! Nakaaway niya kasi yung may-ari ng parlor na malapit sa amin. Palibhasa maraming ka-sorority iyon, banned tuloy kami sa lahat ng parlor. Ayaw naman ni tatay na manghiram ng make-up sa mga kapitbahay namin kasi mukhang dinurog na paso at local lang ang gamit nila. Baka raw magka an-an ako. Sayang daw ang pretty face ko.

Alam kong walang pera si tatay. Ok lang sa akin kahit sa public school ako nag-aaral. Kahit paano'y naaappreciate ko naman ang ginagawa niya. Biruin mo, tatay na siya, nanay pa. Saan ka pa? Pero hindi ko pa rin matanggap na pupunta kami sa Funeraria Paz ngayon.

"Tay, hindi na lang po ako a-attend!" mangiyak-ngiyak kong sinabi dahil kontra ako sa gusto niyang mangyari. Pero wala na rin akong nagawa kasi nagtaas na siya ng kaliwang kilay, senyales na naiinis na siya at malapit nang manuntok at maging tunay na lalaki. Ganoon siya pag galit siya. Nakakatakot!

Umayos ako ng tindig at sumunod na lang kay tatay. Napangiti siya nang hindi na ako umangal. Tinahak na namin ang daan papuntang funeraria at nang makarating, pumasok na kami sa Funeraria Paz. Nang nasa loob na kami, may hinanap siya,

"Bhe, nasaan si Maia?" tanong niya sa isang lalaking sumalubong sa amin na ewan ko ba kung embalsamador kasi mas mukha siyang bangkay.
"Sandali lang at may minemake-up-an pa," pa-cute na sagot niyon.

Yay! Napakagat ako ng labi nang marinig iyon. Mukhang may kliyente pang malamig na bangkay!

"Awkeii!" tugon ni tatay, tapos ay bumulong ng "Pa-sweet si kuya. Chakabelita naman! Hmp!" Natawa tuloy ako.

Ilang sandali pa'y nagpakita na sa amin si Maia. Mayroon siyang tig-isang kilong kapal ng blush-on sa magkabilang pisngi, pero in fairness, magandang bading si Maia. Nakipagbeso-beso si tatay kay Maia tapos ay itinuro ako nung isa.

"Itetch na pretty girl ba ang junakis mo?" tanong ni Maia.
"Yes, girl!" proud na sagot ni tatay.
"How come na nagkaroon ka ng junakis na ganyan ka-pretty? Nagpachupa-chups ka sa foranger?" usisa nung isa.
"Maia ha, bastos ng bibig. Walang breeding," puna ni tatay.
"Sorry 'te, Shih Tzu aketz," sabi ni Maia. Nagtawanan sila, tapos ay tumingin si Maia sa akin. "Tara na," pagtawag nito.

Napalunok ako. "Tay, sumama ka," sabi ko kay tatay. Parang ewan ako, takot na takot. Sumunod naman siya.

Naninindig ang mga balahibo ko habang dinadaanan namin ang mga naka-display na kabaong. Dinala kami ni Maia sa isang silid. Kakatwa pa dahil imbis na paupuin ako ni Maia ay pinahiga niya ako. Akala yata ay patay ako, pero siguro sa ganoong posisyon siya nasanay. Pagkatapos ay naglabas siya ng kung anu-anong pampaganda at kolorete na hindi ko alam kung ginamit niya sa patay, pero sa tingin ko ay positive. Si tatay naman ay nakamasid habang nilalapastangan ni Maia ang mukha ko. Hindi na ako umangal. Baka kasi masuntok na ako ni tatay.

Nang matapos ang pag-make-up ay buhok ko naman ang isinunod. Hindi ko na tiningnan ang hitsura ko dahil baka matakot lang ako. Sa isip ko ay naiiyak na ako, sobra! Pero kiber lang. Si tatay naman ay may kinakalikot na dalawang kahon. Ang sabi ni Maia ang laman daw nun ang susuutin ko para sa JS.

Tube na puti ang style ng gown at kung anu-anong beads at diyamante ang naka-design nang ilabas ang damit. Ang lambot pa ng tela nang hawakan ko. Namangha ako. Ayos ang damit, maganda nga, totoo! Kaso di kaya pagkamalan akong white lady nito? O baka naman akala ni Maia ililibing ako ng buhay? Yung sapatos ay terno sa damit, puti rin. Hindi naman ganoon kataas ang takong at nang isuot ko'y nakakalakad pa naman ako nang maayos.

Ilang sandali pa'y may tumunog na alarm clock. "It's time!" sabi ni Maia suot ang isang nakakalokong ngiti. Natakot ako bigla. Yun pala'y sinadya niyang mag-alarm para may control siya sa oras at hindi ako mahuli sa JS.

Lumabas na kami ng Funeraria Paz. Todo alalay pa sa akin si tatay habang walang tigil na sinasabi ang, "Ang ganda-ganda ng anak ko!" Naku ha, bolahin mo sarili mo, tay!

Ni-lead kami ni Maia sa sasakyan na gagamitin papunta ng eskwelahan. Nang makita ko ang sasakyan, parang mas gusto kong mag-commute na lang. Sino ba namang pupunta sa JS ang gaganahang sumakay sa funeral limousine na may tarpaulin pang "Funeraria Paz" na nakasabit sa harap?

"Ay bading! May tarp pa. Paki go away naman itetch," pakiusap ni tatay kay Maia nang mapansin ang tarpaulin.
"Keri na yan, bading, i-advertise nyo naman yung business namin!" tugon ni Maia. Pumayag na rin si tatay na huwag tanggalin yun kasi may utang na loob siya kay Maia.
"Tay ayokong sumakay riyan!" mangiyak-ngiyak ko na namang sinabi.
"Quiet ka na lang diyan at kukurutin ko yang singit mo!" Pinanlakihan ako ni tatay ng mata. Napilitan tuloy akong sumakay.

Hindi na sumama sa amin si Maia at nag-flying kiss pa nang umandar na ang limousine.


...ITUTULOY...

Para sa Inggitero...

... mamatay ka sa inggit.

bleh!

Tawang-tawa ako dun sa pastor na nagsermon kanina...

Hindi siya nakaka-bore, sa totoo lang, at mula nang magsalita siya hanggang matapos e nakinig ako.

Hindi ako Born Again, pero nasa Christian School kasi ako, kaya may mga araw na required kaming umattend ng service nila.

Tapos itong pastor may na i-share na kwento tungkol sa kapit-bahay niyang inggit na inggit sa kanya.



"May kapit-bahay ako inggit na inggit sa akin.

Bumili ako ng TV, maliit lang, 14 inches.

E dahil nga naiinggit siya sa akin,

aba kinabukasan bumili rin ng TV!

Mas malaki, 18 inches.

Tapos niyabangan niya pa ako.

Hindi ko siya pinansin. Ok lang sa'kin.



Pagkatapos, bumili ako ng ref, yung maliit lang.

Aba itong kapit-bahay ko, nainggit na naman!

Kinabukasan bumili rin siya ng ref, mas malaki!

Pinadeliver pa galing SM! Dinaan pa sa tapat ng bahay namin. Tapos nun niyabangan ako, sabi niya, 'Kala mo ha!'



E hindi ko na pinalampas. Ang laki ng inggit niya sa akin e.

Ang ginawa ko ngayon, nag-asawa ako ng maganda!

At yun, yun ang hindi niya magaya-gaya, hanggang ngayon."



Ewan ko ba kung bakit may mga tao talagang may malaking inggit sa iyo.


Ang sabi niya pa ganito...

Di ba nga matunog yung issue tungkol sa lotto ngayon, yung nanalo ng 700 M, ang sabi niya... Ang daming naiinggit doon sa nanalong iyon. Kung tutuusin, hindi naman daw dapat kainggitan yun. Yung napanalunan ng tao na iyon sa totoo lang ay yung nakatakdang BLESSING para sa kanya. Kasi naman daw kahit anong gawin mo, kahit nakailang taya ka pa sa lotto, kung hindi para sa iyo ang blessing na yun, hindi mo rin makukuha.

Tapos napaisip ako, oo nga ano. Mayroon kasing mga naghahangad na mapasakanila ang isang bagay. Tama nga naman na bawat isa sa atin may natatanggap na blessing, kaya kung anong matanggap mo, magpasalamat ka, kasi yun ang nakatakdang ibigay sa iyo.

Hindi ako nanenermon. Nagsheshare lang ako ng thought.