It would be very disappointing if I would learn that my works were plagiarized. The truth is I have seen my work in this certain website without even acknowledging ME as the author. Well, I guess it's okay if you would copy some of my works here, and let me know it. I included my e-mail address (ellasdm@yahoo.com) in my profile, so I'm pretty much sure that it won't hurt. Please, just please, don't own my works as if they were yours. Thanks a bunch.
It was Saturday afternoon; kahapon yun, mga 1 p.m. Nakatanggap ako ng text message mula kay Jeffrey. Sino si Jeffrey? Siya yung taong sobrang espesyal sa buhay ko.
“Punta aq jan s inyo mmya.”
Kung tutuusin, hindi niya na naman kailangang magpaalam. Puwede naman siyang pumunta anytime kasi magkatabi lang yung mga bahay namin. Napaisip na naman nga ako e. Ano na naman kaya ang dahilan kung bakit pupunta ang mokong na yun? Siguro eeksena na naman siya ng walang katapusang,
“Iniisip ko na naman si Jeanne.”
O kaya yung mga linya niyang,
“Hindi na ako mag-gi-girlfriend! Gusto ko na lang maging bachelor for life!”
Paulit-ulit niyang sinasabi yung mga salitang yun na masakit na sa tainga ko. At kahit na ilang beses ko pang sinasabi sa kanyang, “Huwag mo nang isipin yun. Nandito naman ako. Nandito lang naman ako para pasayahin ka,” pakiramdam ko hindi niya napapansin yun.
Palibhasa kasi ang tingin niya sa akin e kaibigan lang. Pero kahit paulit-ulit niyang sinasabi yung mga linyang binanggit ko kanina riyan sa taas, e paulit-ulit lang din naman akong nakikinig sa kanya. Kung alam niya lang yung nararamdaman ko… yung masakit na pakiramdam pag nakikita ko siyang umiiyak, umiinom, o kaya e tumutugtog ng malulungkot na tugtugin sa piano niya.
Ilang taon na rin siyang ganyan. Ilang taon na siyang ngumangawa sa akin ng tungkol kay Jeanne. Madalas ko namang sabihin sa kanya,
“Jeff, tama na nga! Mahal naman kita. Nandito lang ako.”
Kaso lagi niya akong tinutugunan ng, “Alam ko. Salamat dahil naging kaibigan kita.”
Kaibigan lang naman ako sa paningin niya e. Yun lang naman ako. Pero umaasa akong isang araw makikita niya rin ako, na ako yung taong nandiyan para pasayahin siya.
Bilang pagtugon sa text message na pinadala niya, nagsabi ako ng,
“Cge, punta k.”
Hinintay ko yung pagdating niya. 3 p.m. nang kumatok siya sa pinto ng bahay namin. Kung alam mo lang, diary, kung gaano ako kasaya nang makita ko siya. May dala-dala siyang few bottles of beer at ilang packs ng junk food.
“Jeanne again?” tanong ko. Ngumiti siya bahagya.
Inayos ko na yung place para makapagsimula na yung drinking session with Jeffrey. Hmm… Hindi naman ako umiinom at wala akong ibang iaambag kundi kuwento lang talaga. Gusto ko lang siyang samahan at damayan sa kalungkutan niya…
Nang makailang bote na siya, nagsimula na naman yung walang katapusan niyang litanya tungkol sa kasawian niya sa pag-ibig. Madilim na sa labas. Habang dumadaldal ang loko e biglang pumasok sa isip yung nabasa kong note sa Facebook profile niya.
Dear future girlfriend...
Every day that passes is a day closer to you. Our paths are slowly getting closer and closer together. I wonder how long it will take for me to realize that you are… YOU.
I can’t promise that every day will be perfect. I can’t promise to be cool 100% of the time. But I do promise to always try my best for you. I can’t say that there won’t be any failure because knowing me, there will be a few. But that’s not to say that we won’t have perfect days too. My point is.. as long as we are together i won't give a damn...
If you can’t sleep at night, I’ll play the piano for you.
On your worst days, I’ll be right there for you to hug
I’ll do anything you ask me, and if I can’t do it teach me how to do it, we’ll learn together.
I’ll text you when you leave and tell you how much I miss you, and I promise to stay on the phone until you say you have to go and I’ll never hang up first.
But there's one thing i have to ask you.........
Please hurry up. Because I’m almost starting to lose hope.
-Jeff
At that moment, nakatingin lang ako sa kanya. Lumilipad yung isip ko habang inaalala yung bawat salitang sinabi niya roon na nabasa ko. Kung alam niya lang kung ano yung nasa isip ko. Sana ako na lang. Sana ako na lang…
Naistorbo ako sa pag-iisip nang sinabi niyang, “Punta lang ako sa CR.” Tumayo siya sa puwesto.
Naalerto ako dahil nang tumayo si Jeffrey ay bigla na lang siyang natumba. Buti na lang at nasalo ko siya agad. Lasing na talaga siya. Hindi niya na kaya ang sarili niya. Nagulat na lang ako nang tinitigan niya ako nang mata sa mata. Doon ko na-realize na sobrang lapit namin sa isa’t isa. Kinilabutan ako. Sobra! Malapit na malapit yung mukha niya sa mukha ko. Na-conscious nga ako bigla.
“Shit!” sabi ng isip ko. And at that moment… I’ve fallen for him totally.
Nakatingin ako sa mga mata niya. Bigla na lang tumakbo sa isip ko yung kanta ng Never The Strangers.
“Inch by inch, we're moving closer… Feels like a fairytale ending… Take my heart, this is the moment… I'm moving closer to you…”
Will this be Jeff and I’s first kiss? I hope so.
Naging mabilis ang mga pangyayari. He leaned towards me. I closed my eyes. And suddenly, I felt something wet. Yun pala… sinukahan ako ni Jeffrey! Shit! Huminto bigla yung kantang nasa isip ko...
Mga 9 p.m. nang medyo nawala na yung tama niya. Nagpaalam na siya sa akin. Sinundan ko siya nang lumabas siya sa bahay namin.
“Sorry. Hindi na mauulit!” sabi niyang puno ng pag-aalala at mukhang hiyang-hiya.
“Wala naman sa’kin yun,” tugon ko.
At habang naglalakad siya palayo, tinitingnan ko siya. I love him; everything about him. No matter what his past was or how he looks like. Pero alam ko naman na hindi niya ako nakikita and he would never like me the way I like him. Pero kung dadating man yung panahong mahuhulog siya sa akin, sasaluhin ko siya, at hahawakan nang mahigpit na mahigpit, as if I don’t want to let him go. Hindi gaya ng ibang babaeng nang-iwan lang sa kanya...
“I love you, Jeff…” bulong ko sa hangin. Gusto ko talagang sabihin yun sa kanya e! Pero hindi ko alam kung paano at natatakot ako sa puwedeng maging tugon niya. Ayoko rin namang masira na lang basta yung pagkakaibigang binuo namin.
Hay… Tama na nga itong drama ko. Ang sakit na ng kamay ko. Ang haba na pala ng nasulat ko. Saka baka magsalita ka na, sabihin mo umaambisyon na naman ako. Until next time, diary!
Love lots,
GARDO
_Dedicated to someone close to my heart. Haha! Sorry di ko kinaya yung on-the-spot na story na pinagawa mo sa akin nung isang araw. Pero hayan, tinapos ko kanina habang wala ka pa. :)
