I Have Three Names

Nagpunta ako sa Tronix noong Lunes sa SM Southmall, April 1, kasi kailangan kong makapag-papicture dahil requirement yun sa pagpaparenew ko ng lisensya.

Passport Sized ID, 6 pieces, 60 pesos

Mabilis lang yung serbisyo kasi maaga akong dumating at kakaunti pa lang yung customers.

Nagbayad ako ng 100 pesos. Hindi ako agad nasuklian. Ang sabi mamaya na lang daw ibibigay. Umupo ako at naghintay. Tinawag na yung pangalan ko at pinapunta ako sa Studio 1.

MISS: White background po ba?

ANYD: A oo. (Kahit hindi ko alam kung ano ang background dahil hindi naman yun nakalagay sa website ng PRC. Basta ang sabi, Passport ID)

MISS: Para saan po ang Passport ID ninyo, sa passport po ba?

ANYD: A hindi. Sa PRC. Requirement kasi.

MISS: Ano po ba kayo, nurse? teacher?

ANYD: Teacher.

MISS: Ay ma'am, kung sa PRC po, dapat po may name tag.

ANYD: Kahit renewal lang? Wala kasing nakalagay dun sa website ng PRC.

MISS: Opo, kailangan po yun kasi ganun din po yung pinapagawa ng mga nagpapapicture po rito. Mahirap na po, baka ireject yung picture ninyo.

ANYD: Puwede bang kalahati meron, tapos kalahati wala? :p

MISS: Ay ma'am hindi po pwede e. :)

ANYD: A sige, palagyan na lang ng name tag.

 MISS: Sige po, pakisulat na lang po ng pangalan ninyo mamaya.

*KUHA NG PICTURE, TWO SHOTS*

MISS: Ma'am pili po kayo rito. Ito po bang una o yung pangalawa?

ANYD: *Tingin sa pictures* Kahit ano na lang diyan.

Wala namang pinagkaiba yung mga litrato. Hindi naman kasi ako gumalaw. Wahaha!

MISS: Sige po ma'am. Yung una na lang po. Pakisulat na lang po yung full name ninyo rito.

ANYD: *Sulat ng full name sa resibo* 10 minutes lang ba iyan?

MISS: 10 to 15 minutes po ma'am.

ANYD: Sige, thank you. :)

*WHILE WAITING...

Ilang minuto rin yung hinintay ko. Hindi ko na inorasan. Haha! Hanggang sa... Nakikita ko na yung picture ko na ginugupit nung isang miss na nasa counter. Mukhang bagong dating yung babae. Pagkatapos, yung miss nagtawag while holding a paper na pinaglagyan ng pictures ko.

MISS SA COUNTER: Ma'am Marie! Ma'am Marie!

ANYD: *Sa isip* What the?! Bakit ako tinatawag na "Marie" nito?

Marie is my third name. Sa tinagal kong nabuhay sa mundong ito, walang tumatawag sa akin ng ganun. Nahirapan siguro siyang ipronounce yung first two names ko. Nilapitan ko ang miss.

MISS SA COUNTER: Ito na po ang picture ninyo. :)

ANYD: *Kuha ng picture* Ay miss may sukli pa po ako.

MISS SA COUNTER: *Kinalabit ang kasama* May sukli pa raw si Ma'am Marie.

Hanggang sa... Naibigay na ang sukli ko. Sinilip ko ang picture.

ANYD: *Sa isip* Bakit ang puti ko rito? (Wahaha!)

At paglabas ko sa Tronix, naalibadbaran ako... Sa pagtawag sa akin ng Ma'am Marie. Wahaha!

Sa Mata ng Isang... Di ko alam kung Writer

Ang laki naman ng smile ko nang mapadaan ako sa tristancafe forum kani-kanina lang.

Nagbukas ako ng isang post doon sa Poetry and Short Stories, and to my surprise, nakita ko yung sinulat ng isang “budding writer”.

“Nainspire po kasi ako ni anyd yung author ng Papatayin Kita!* kaya I've tried doing my own story...

Basahin niyo po ahh... This would be my first time tulungan niyo po akong i-improve yung story by suggesting what would happen next... THANKS....”

*(Papatayin Kita… Mamaya! yung complete title.)

2006 nang sumali ako sa tambayan na yun. 2007 nang magsimula akong mag-post ng story ko na hindi ko alam kung papatok ba o lalangawin lang. Sa kabutihang palad, pumatok naman kaya ginanahan ako. Maraming tumulong sa akin para mag-improve (kahit papaano). Hindi ko makalilimutan si Kuya Jet (jetstream) na isa sa mga pumuna at nagturo sa akin kung paano ayusin ang paraan ng pagsusulat ko. Masaya at makulay ang Poetry and Short Stories ng tristancafe (Poetry and Fiction pa noon) pero sa paglipas ng panahon ay nawala isa-isa ang mga manunulat na nagbibigay-buhay sa website na iyon. Yung iba nauna sa akin. Yung iba kasabayan ko. Yung iba, ibang henerasyon na at di ko na gaanong kilala. Nag-po-post pa rin ako doon pag may oras ako. Nag-po-post ako kahit na yung libong views noon ay naging daan na lang ngayon. Yung daang comments noon ay swerte na lang kung aabot pa ng sampu ngayon.

Nagsusulat ako ng mga tula noong nasa Elementary ako. Nagsimula akong gumawa ng kuwento noong nasa High School ako. Gumawa ako ng mas mahabang kuwento noong tumungtong ako ng College. Estudyante pa lang ako noon. Marami akong nasa isip. Halos nadadagdagan araw-araw. Sa dami ng naiisip ko, dumami na rin yung kuwentong inumpisahan ko pero di ko natapos.

Gumawa ako ng blog nang pansamantalang mawala ang tristancafe. Existing pa rin yun hanggang ngayon, pero hindi ko na nalalagyan ng laman. Mahirap din kasi. Nagtatrabaho na ako, nag-aaral uli, at nagsusulat din. Nag-register ako sa wattpad, pero tamad akong bumisita. Napadpad ako sa Stories of Your Life dahil may nangyari in the past. Isang taon na rin pala akong tambay sa FB page na yun. Sobrang laking tulong talaga ng mga sites na nabanggit ko.

Ano ba ang napapala ko rito? Hindi naman ako kumikita. Kahit na maraming beses ninais ko na sana napagkakakitaan ko itong pagsusulat na ito para makatulong man lang ako sa pag-aaral ng mga kapatid ko, pambayad ng tuition ko, o sa pangangailangan ng pamilya ko.

Hindi ako sumubok na magpasa sa publisher o gawing pangkabuhayan ito, ni hindi ako sumasali sa school paper kasi wala namang akong kumpyansa o walang pagkakataon o wala naman talaga sa isip ko. Hindi naman kasi ako professional writer. Nangangarap lang ako. At yun siguro yun yung napapala ko. Yung natutupad ko yung pangarap ko. Ang gusto ko lang naman ay makapagsulat nang walang limitasyon, walang hinahabol na deadline, walang pressure, at yung may magbasa nung gawa ko. Yun lang! Yung pangarap na may mapulot man lang yung mga nagbabasa sa sinulat ko na minsan hindi ko rin mapaniwalaang naisulat ko pag sinusubukan kong basahin uli yung mga sinulat ko. Yung maalala man lang nila yung pamagat, o yung pangalan ng tauhan at ilang bahagi ng kuwento. Yun lang naman.

At ito nga siguro yung dahilan kung bakit nagsusulat pa ako, kahit na yung iba ay pinanghinaan na ng loob. Kahit na sinasabi nilang wala naman daw kinikita sa pagsusulat, gaya ng pagsabi nilang hindi ko ikayayaman ang pagiging isang guro. Ito lang naman siguro yung dahilan… Yung maka-inspire ka ng tao para magsulat din sila, makapagpasaya sa pamamagitan ng pagbabasa, madala mo sila pansamantala sa mundong malayung-malayo sa mundong ginagalawan nila ngayon.

Maaari isa ka sa mga nakapagbasa ng (mga) sinulat ko. Isa ka sa mga natuwa, umiyak, nagalit, nainis, nabitin, at kung anu-ano pa. Kung isa ka man dun, maraming-maraming salamat dahil patuloy kang naniniwala sa kakayahan ko.

Maaaring nagbabasa ka lang ngayon. Maaring isa ka lang sa mga humahanga sa mga gawa nung paborito mong writer. Pero malay mo di ba, sa hinaharap, isa ka na sa mga sikat na manunulat sa Pilipinas. Kaya ikaw, huwag kang magsawang mangarap. Sulat lang nang sulat! ^_^

~anyD

04.03.13

12:57 a.m.