Buwan ng Enero, taong 2006, nang ako ay nagsimulang magkaroon ng interes kay Ruben at sa parehong buwan din naganap ang field trip ng eskwelahan namin. Nakapila kami noon (by section) nang mapagtripan namin ni Bea si Ruben at kinuha namin ang suot nitong sumbrero sabay tago sa bagong bili kong Hello Kitty na paper bag na pinaglagyan ko ng ilang pagkain. ‘Di na kasi kasya sa backpack ko yung mga binili kong baon.
Pilit niyang kinuha yung sumbrero niya. Sobra talaga ang naramdaman kong pagkainis sa kanya nang masira niya ang hawakan ng paper bag.
“Ayusin mo iyan!” pagalit kong sinabi at pagalit ko ring ibinigay sa kanya ang paper bag. Sinubukan niyang ayusin iyon. Tumayo na ang mga kaklase namin at nag-pass. Sasakay na kami sa bus na nakaparada sa labas ng eskwelahan! “Ikaw magdala niyan ha!” wika kong muli, nanlalaki pa nga ang mga mata ko.
Iniwan naman ni Bea ang mga gamit niya kay Ruben, “Pakidala na rin itong mga gamit ko.” at lumakad kaming tawa nang tawa. Aba ang bruha ay nakaligtas sa pagdadala ng mga gamit!
Ewan ba namin kung bakit tuwang-tuwa talaga kami ni Bea pag pinagtritripan namin si Ruben at siguro ay nasanay na rin siya sa amin. Sa kabila ng pagtuturo niya sa amin ay ito pa ang iginaganti namin. Hobby na siguro namin ni Bea yung ginagawa naming miserable ang buhay ni Ruben. Nandiyan kasi yung sinasabunutan namin siya, pinipingot, inaapakan ang paa niya. Lalo na pag PE time, puti pa naman ang mga sapatos namin.
Naranasan din niya yung mauhaw noong lunch time. Kinuha kasi namin ni Bea mula sa bag ni Ruben yung baon niyang tubig at itinago yun. Hinabol pa nga niya kami! ‘Di naman niya kami nahuli dahil nagtago kami sa CR ng mga babae.
Nandiyan din yung nagpa assignment ang President namin ng plastic bag e wala kaming dala ni Bea kaya kinuha namin yung plastic bag ni Ruben at isinaklob ito sa ulo niya. Pilit niyang tinanggal yung plastic bag e nasira. Wahaha! Edi pare-pareho na kaming walang assignment! Damay-damay na ito no! Bukod pa riyan ay marami pang iba.
Pati nga yung kaibigan ni Ruben na mataas ang blood sugar ay dinamay namin, nilagyan naman namin ng bunot ang bag nun. At nang sila ay gumanti, si Bea lang ang napagbalingan. Buti naman at hindi ako nadamay. Salamat kung gayon.
Noong field trip ay sa harap namin ni Bea umupo si Ruben. Ayos na ang hawakan ng paper bag. Ang pangit nga ng pagkakatali pero maigi na rin yun. Ibinigay na rin niya ang mga gamit ni Bea. Habang nasa bus ay nagkuwentuhan kami tungkol sa mga naging crush naming tatlo at naungkat yung pagkakaroon ko ng crush sa isa sa mga kabarkada ni Ruben na kaklase namin noong 3rd year.
“Bakit naman si Owen pa?” tanong ni Ruben. Medyo natatawa, naiisip niya sigurong wala akong taste.
“E matalino!” sagot ko.
Yun lang naman kasi ang mayroon si Owen, ang kanyang katalinuhan, bukod sa kanyang kayabangan at cute na balat (birthmark) sa batok.
“Ba’t sabi nila dati kaya mo raw siya nagustuhan kasi gwapo siya at saka mabait?”
“Ang kapal! Sabi ko lang matalino.”
Naalala ko rin noong 3rd year kami, madalas pa nga akong sabihan ni Owen na matataasan niya ako. Nagulat kasi siya nang makitang pasok ang pangalan ko sa top 20. Ang sabi niya pa, sa mga susunod na quarter ay mapapabilang din ang pangalan niya sa listahan ng top 20 na nakapaskil sa bulletin board namin. Pero natapos ang apat na quarter, hindi ko man lang nadama ang pangalan niya doon.
Nagpatuloy kami sa pag-uusap nina Ruben at Bea. Nasabi ko na nga rin na may isa akong lalaking gusto na nakaupo malapit sa akin. Sa totoo lang, kaharap na nga e! Pero ‘di nahulaan ni Ruben kung sino. Ewan ko ba, matalino nga siya pero ang puso niya naman, napakatanga. O baka naman sadyang manhid siya?
Kinuha ko ang cell phone number niya nang ilabas niya iyon para litratuhan si Bea. Alam niya kasing takot ang bestfriend ko sa camera.
“‘Di ko alam ang number nito, sa mom ko kasi ito,” sagot niya.
Wow sosyal... Mom...
Sabi ko, “I-miss call mo na lang ako.”
At sa pamamagitan nun ay nakuha ko ang number niya. Ibinigay ko rin kay Bea ang numero ng cell phone ni Ruben. Syempre, uso ang unlimited text. Pag naka unli ako, kasama siya sa mga taong pinadadalhan ko ng quotes at messages. Nagrereply naman siya, ang sipag nga e! Palibhasa kasi ay hindi sa kanya ang cell phone at hindi pa siya nagpapa unli nun a! Minsan nga, sa classroom, nilapitan niya kami ni Bea at para bang naiinis dahil pare-pareho lang daw ang quotes na pinadadala namin. Ang dami pa naman nun!
Buwan ng Pebrero, Valentine’s Day. Nakatahimik ako habang ang iba ay nagbabatian ng “Happy Valentine’s!”
Biniro nga siya ng isang kaklase namin. Ang sabi, “Hoy Ruben, batiin mo naman si Darcie ng Happy Valentine’s! Naiiyak na o!”
Natatawa lang naman ako. Sabi niya, “Nahihiya ako e!” at hindi niya talaga ako binati.
Totoo yun na mahiyain siya. Kung kumilos nga siya ay mahinhin, ‘di gaya ng mga lalaki sa klase namin. Kaya nga inaasar siyang ‘bading’. Aba e magiging ka-pederasyon pa yata ni Gabby! Sabi ko nga, huwag siyang umasta ng ganoon dahil napagkakamalan siya. ‘Di naman daw siya nagagalit pag inaasar siya. Natutuwa pa nga raw siya. Ha? Ewan!
Nagpagawa ng proyekto ang isa naming guro. Isang recital (parang play ba) at tumulong kami ni Ruben sa paggawa ng props. Ang tatamad kasi ng mga kaklase namin. Sa roof top ng tinitirhan naming condominium kami gumawa. Nangungupahan lang kami doon. Nang mapagod na kami ay huminto muna kami at naglakad-lakad kasama ang isa pa naming kaklase na kabarkada ko, si Marco. Siya naman ang letrang G sa barkadahang A.S.U.N.G.O.T.
Sa aming paglalakad ay nakita namin si Neil (kaklase namin) kasama ang ilang schoolmate na pawang mga 4th year B at sandali... tama ba itong nakikita ko? Si Carter! Ang ultimate crush ko!
Nag-usap muna sandali sina Neil at Ruben. Si Marco at ako ay nasa isang tabi lamang. Nagtatago ako, nahihiya kasi ako kay Carter. Pagkatapos ay umalis na sina Neil. Ang galing nga nito ni Neil, imbis na tumulong para sa recital ay inuna pa ang paglalaro ng DOTA.
Kinabukasan, isang balita ang kumalat hindi lamang sa classroom kundi maging sa ibang section. Tsinismis ba naman kami ni Neil na magkasama raw kaming dalawa ni Ruben at naghoholding hands pa! Hala! E ni dulo nga ng daliri ko, ‘di magawang hawakan nun. Saka tatlo nga kami nun, ‘di ba? Nagsimula na tuloy kaming tuksuhin ng mga kaklase namin.
Nagulat na lamang ako nang lapitan ako ni Julia at tanungin kung totoo raw ba. Si Julia kasi, noong mga panahong iyon, ay naging malapit na kaibigan ko na rin at isa rin sa pinamahagian ko ng numero ng cell phone ni Ruben.
Sabi ko, “Gaga! Hindi totoo yun no!”
Inasar nga si Julia ng mga kabarkada niya. Ang sabi, “Weh! Paano ka na? Si Darcie na ang mahal niya.”
At kung dati, mainit ang tambalang Ruben at Julia sa klase, ang nauso naman ngayon ay ang love triangle na Darcie, Ruben at Julia. Well, good luck na lang kay Julia. May the best girl wins!
No comments:
Post a Comment