My Happiness Left Me

Pagdamutan ninyo na itong munting akda ko.
Nagiging scattered brain na yata ako ngayon.



Hindi ako naniniwala sa fairy tales. Lalo na sa happy ending. Wala ang salitang happiness sa bokabularyo ko, o alinmang salitang may kasingkahulugan nito. Hindi ako naniniwala sa prince charming o lumilipad na superhero. Hindi ako naniniwalang sasagipin ka nila pag nangangailangan ka ng tulong, pag may bruhang madrastang nang-aapi sa iyo o di kaya naman ay bibigyan ka ng halik para magising ka mula sa mahabang panaginip.

Sa kabila noon ay may mga bagay din akong pinaniniwalaan. Naniniwala akong ang buhay ko ay isang kuwentong naumpisahan pero hindi natapos dahil tinamad na ang writer na magsulat. Na kagaya ako ni Psyche, hinahangaan pero hindi minamahal o kung mahalin man, may Aphrodite na kokontra sa love story. Naniniwala akong hindi na ako makakatagpo ng taong maglalagay sa talasalitaan ko ng salitang happiness. Nagkaganito lang naman ako nang mawala si Jayson... ang lalaking minahal ko.

Nakilala ko si Jayson sa isang website, naging chatmates kami. Hindi kami close noong una kasi mukhang suplado siya pero di kalaunan, nagkuhaan kami ng number at naging textmates kami. Madalas na kaming mag-usap, madalas magtawagan. Sa araw-araw na magkausap kami, dumating sa puntong sinabihan ko siya ng "I love you" at nagulat ako dahil ganoon din ang itinugon niya sa akin. Samakatuwid, inibig namin ni Jayson ang isa't isa.

Matapos ang dalawang buwan nagkita kami at yun ang unang beses na nagdampi ang aming mga labi. May ilang beses din kaming lumabas. Pinanghawakan ko ang sinabi niyang mahal niya ako at higit naman dun ang pagmamahal ko sa kanya. Ang saya-saya ko dahil nandiyan si Jayson... pero may isang problema, may girlfriend na siya.

Noon pa man alam ko na yun pero naging matigas ang ulo ko at minahal ko pa rin siya. Sabi sa akin ni Jayson habang tumatagal pabawas nang pabawas ang nararamdaman niya sa girlfriend niya dahil sa akin. Sabi niya mas mahal niya ako kaysa sa girlfriend niya, na mas masaya siya sa akin.

Nangako siyang kahit anong mangyari nandiyan siya para sa akin, na hindi niya ako iiwan. Masaya ako kasi mahal ako ni Jayson, pero ayokong makasira ng relasyon. Kaso anong magagawa ko? Gusto ko akin si Jayson kasi mahal ko siya. Masama bang maghangad ako paminsan-minsan?

Isang Biyernes may nag-text sa akin gamit ang number ni Jayson.

"Hi Anne! Gf ni Jayson ito, si Belle. Matagal na kitang kilala at alam ko kung anong meron sa inyo. Puwede bang wag ka nang mag-text kay Jayson? Nagkakasira kasi kami dahil sa iyo. Please lang," sabi sa message.

Nagulat ako sa sinabing iyon ng girlfriend ni Jayson, higit sa lahat nasaktan ako. Itinabi ko muna ang cell phone ko, at ilang oras makalipas tiningnan kong muli iyon. Ang daming messages at missed calls, lahat galing kay Jayson.

"Anne, sorry. Hiniram kasi ni Belle yung phone ko. Nalaman kong nag-text siya sa iyo kasi nakita ko sa sent items yung message," pagbasa ko sa isang message, at may ilan rin siyang paliwanag, may ilang mensaheng nagsasabing mahal niya ako. Ayoko nang sabihin kung ano yung iba pa, masakit lang.

Habang kinakalikot ko ang cell phone ko, bigla itong nag-ring at nasagot ko ang tawag. Inilagay ko sa kaliwang tainga ko ang cell phone.

"Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko?" tanong ni Jayson.
"Sorry, tulog kasi ako," pagsisinungaling ko.
"Nabasa mo ba yung mga text ko?" tanong ni Jayson. Oo ang isinagot ko. "Anne, sorry sa kung anumang sinabi ni Belle sa iyo," paumanhin niya.
"Ok lang, Jay. Ganito na lang, hindi na ako magte-text o tatawag sa iyo. Nasisira ko na kayo ni Belle," sabi ko.
"Anne naman..." may panghihinayang kay Jayson.
"Mas mabuting umiwas na tayo sa gulo," sabi ko at iniwanan ko siya ng salitang "BYE."

Alam kong kasalanan ko ang lahat kasi minahal ko siya kahit alam kong may girlfriend na siya. Ngayon, sa paglayo ko, ako rin yung nahihirapan. Walang araw na hindi pumapasok si Jayson sa isip ko. Gabi-gabi kapag mag-isa ako sa kuwarto at hawak ko ang cell phone ko, naaalala ko siya. Naaalala ko yung mga panahong magka-text kami buong magdamag, nagtatawagan, kinakantahan niya ako, tumatawa kami, nagsasabihan ng problema, nagsasabihan ng matatamis na salita. Nami-miss ko si Jayson... sobra. Kaso wala na siya. Hindi dahil gusto ko, kundi dahil kailangan. Wala na rin yung kaunting pag-asa kong balang araw, gaya ng sa fairy tale, we will live happily ever after.

Sa totoo lang, sa nangyaring yun, hindi na ako naniniwala sa fairy tales. Lalo na sa happy ending. Hindi ako naniniwalang may tao pang maglalagay ng happiness sa bokabularyo ko, kasi ang happiness ko ay nakasulat sa ibang diksyunaryo... hawak-hawak ng ibang tao.