Mamamatay Na Ako... Bukas! (4)

LAILA
JANINE
EVE

ooo
ALDEN

Nang mapabalitang patay na si Eve, pinuntahan namin nina Dan at Jomari si Alden sa presinto sa Tagaytay kung saan siya dinala. Tanghali na kami nang makarating. Kasama ko si Dan, samantalang si Jomari ay sumunod sa amin.

"Bianca, hindi ako ang pumatay kay Eve, maniwala ka," sabi ni Alden sa akin. Kita ko sa mga mata niya ang sinseridad pero hindi ko puwedeng iisantabi ang sinabi ni Laila noong buhay pa siya,

"Papatayin daw si Eve ng boyfriend niya."

Patuloy akong kinumbinsi ni Alden, "Alam mong hindi ko magagawa iyan. Mahal na mahal ko si Eve. Wala akong alam sa nangyari, tulog ako nun."

Alam kong sobra ang pagmamahal niya kay Eve. Kita ko naman kung paano siya mag-effort para rito. Siya rin ang taga-awat kay Eve kapag hindi na nito ma-control ang temper niya.

Hindi ko alam kung ano ba ang tunay na nangyari kaya ipinakuwento ko kay Alden ang mga huling sandali na kasama niya ang girlfriend niya.

"Gabi na kami nang makarating dito. Naalala ko pa bago kami mag-check in sa hotel, hinawakan ni Eve nang mahigpit ang kamay ko. I asked her what's wrong. Then she said, 'I'm sorry. I'm sorry, Alden.' Paulit-ulit niyang sinabi. I hugged her and said, 'Wala yun.' Hindi ko kasi maintindihan kung bakit siya nagso-sorry sa akin.
"Nung nasa loob na kami ng room, noong nagbaba ako ng mga gamit, niyakap niya ako and she said, 'Mamamatay na ako bukas!' Sabi ko sa kanya, 'Stop it!' Wag mong sabihin iyan!' And she started crying. Sinubukan kong patahanin siya. Luckily, she stopped crying.
"Bago ako makatulog, uminom kami ng ilang bote ng beer. You know that I was never a good drinker kaya I know within myself na nakatulog na ako after a few bottles of beer. Nagising ako mga 5 a.m. kasi naalimpungatan ako, sumakit kasi ang ulo ko. I was surprised to see Eve lying on the floor, dead."

Sa dibdib ang tama ni Eve, straight to the heart. Ang sabi ng mga pulis may nakitang finger prints nina Eve at Alden sa baril, at ang baril ay kay Alden mismo. Wala namang nakitang kahina-hinala sa hotel, saka lahat ng rooms nakasara ang pinto. May silencer din ang baril kaya walang narinig na ingay. Ang tanging tinuturo nilang salarin ay si Alden. Kahit na ganoon, sinasabi ng puso kong hindi si Alden ang pumatay. Ayokong isiping siya yun. Malamang na mali ang hula ni Jude.

Napasuntok si Jomari sa pader nang sabihin ko sa kanila ang ikinuwento sa akin ni Alden, "Damn! Dapat kasi sa mga hotel na iyan nag-iinspect ng mga gamit ng mga nagche-check in! Dapat hindi pinapapasok ang may dalang baril o anumang alcoholic drinks! At dapat hindi natin hinayaan si Eve na maiwang kasama ni Alden at pumunta sa lugar na malayo sa atin!"

Nakuha ni Jomari ang atensyon ko sa huli niyang sinabi. "Bakit Jomari? Bakit hindi dapat hayaan sina Eve at Alden na magkasama?"

"Dahil sa sinabi ng pinsan kong papatayin si Eve ng boyfriend niya," sagot ni Jomari. Tama, ang hula... ang pangitain.
"Si Laila, si Janine, si Eve. Mayroon pa bang susunod na mamamatay?" tanong ko kay Jomari. Pakiramdam ko sobrang sasabog na ang dibdib ko. Unti-unti na ba kaming mauubos?
"Mayroon," sagot ni Jomari.

Nagulat ako. Hindi ba ito titigil hangga't di kami nawawala lahat?

"Mayroon? Sino?" sunod na tanong ko.
"Si Alden," sabi niya.

Kinilabutan ako sa sinabi ni Jomari. Napatakip ako ng bibig, "Si Alden! Diyos ko po! Paano?"

Umiling si Jomari, "Si Jude lang ang nakakaalam basta sabi niya si Alden na ang sunod."

Bandang hapon, nagpaalam ako sa dalawang kasama ko na babalik muna ako sa bahay kasi may emergency, pero ang totoo pupuntahan ko si Jude para tanungin siya kung paano at kailan mamamatay si Alden. Wala akong alam na paraan para kontakin si Jude kasi sabi ni Jomari wala siyang cell phone. Sinabi nina Jomari at Dan maiiwan sila at babantayan nila si Alden. Hindi makakasunod ang parents ni Alden dahil parehong nasa business trip, hindi puwedeng maabala at sa makalawa pa ang uwi. Ayaw din niyang malaman ng mga ito ang nangyari sa kanya. Aayusin daw niya ang gusot niya dahil alam niya namang wala siyang kasalanan.

Gabi na nang makauwi ako at kaagad kong pinuntahan si Jude na nakatira sa tapat lang namin. Kinumusta muna ni Jude ang lagay ni Alden bago niya sagutin ang tanong ko kung paano mamamatay si Alden at kung kailan.

"Malalason sa kakainin niyang pagkain... bukas."

Nang malaman ko kung paano mamamatay si Alden, mula Manila, agad akong bumalik sa Tagaytay pero nagkaroon ng aberya. Nasira ang sinasakyan kong bus. Hinintay pang maayos iyon bago nakabyahe uli.

Maghahating-gabi na nang tinawagan ko si Dan. "Dan, kumusta na? Nasaan kayo?" tanong ko.

"A eto, nandito kami ni Jomari sa fast food," sagot niya. Kinabahan ako nang marinig yun.
"Kumain na ba kayo?" tanong kong muli.
"Tapos na. Pabalik na kami sa presinto pero hinihintay ko pa si Jomari, magte-take out daw ng pagkain para kay Alden."

Napailing ako. Kahit na malapit na ako, malamang hindi ko na maabutang buhay si Alden.

"Hindi! Hindi. Dan, makinig ka. Huwag ninyong pakakainin si Alden. Please," sumamo ko.
"Bakit naman?" pagtataka ni Dan.
"Sino iyang kausap mo?" narinig ko ang boses ni Jomari.
"Ay nandito na si Jomari," sabi ni Dan. "Si Bianca," sagot niya kay Jomari.
"Tanong mo nga kung kailan siya babalik dito," sabi ni Jomari.
"Bianca, kailan ka raw babalik dito?" tanong ni Dan.
"Bukas," ang isinagot ko.

Napaluha na lang ako. Mamamatay na si Alden. Maaabutan ko na siyang patay pagdating ko sa presinto... bukas.

ooo

DAN