September 26, 2009. Hindi ko makakalimutan itong araw na ito.
Hindi ko na naisip na monthsary pala namin ng bf ko noong nakaraang Sabado. Seryoso. Ang tanging nasa isip ko na lang ay ang makauwi ng bahay, nang ligtas. May isang nag-text sa akin na sinuspende na ang klase noong Sabado sa mga paaralan sa Maynila. Oras na rin naman ng uwian namin kaya hindi ko na inintindi pa kung suspendido ba o hindi.
Bahang-baha na paglabas namin ng school. Buti na lang talaga at may baon akong sandals kundi kawawang-kawawa yung sapatos kong may takong. Yung basketball court sa tapat namin ay nagmistulang swimming pool. Enjoy pa ang mga bata sa paglangoy kasama ang mga lumulutang na basura. Hindi mo na matanaw kung nasaan ba ang benches na dati rati ay inuupuan ng mga naglalaro ng basketball.
Sa pilahan naman ng jeep papuntang SM Manila, blockbuster. Lahat ng estudyante gusto nang makauwi kahit na malakas ang buhos ng ulan. Ang problema, hindi na dumidiretso ng SM Manila ang mga jeep dahil ang balita ay sobra na ang pagbaha. Pinatos ko na kahit ang sabi ng driver e ibababa niya kami sa may tulay. Kung hindi ako nagkakamali, yun yung Ayala Bridge. Pagkababa sa amin doon, tumambad sa amin ang kalunos-lunos na kalagayan ng Maynila. Baha hanggang tuhod. Kanya-kanyang lusong ang mga tao, wala nang pakialamanan basta makapunta ng SM. Mula Ayala Bridge e tinawid namin hanggang makarating ng SM Manila.
Awang-awa ako sa sarili ko. Wala naman kasi ako kasama pauwi, ang laki pa ng dala kong bag. Wala namang gaanong laman. Gusto ko lang talagang magdala ng malaking bag. Naka-palda pa man din ako dahil iyon ang pamasok naming uniporme. Nagpapasalamat na lang ako at may umalalay sa aking lalaki. Sa di kalayuan naman ay nadulas din ako. Inanod yung suot kong sandals, buti at nahabol ko pa. "Hindi ka pwedeng mawala!" dialogue ko, at nakuha ko nga. Dahil sa takot na baka mawala uli, hinubad ko na lang yung tsinelas ko at nilusong ang baha nang nakapaa. Katakut-takot na bagay ang tumakbo sa isip ko na baka may maapakan akong live wire or something at mamatay ako sa gitna ng baha. Ang pangit naman ng magiging pagkamatay ko.
SM Manila. Umaagos ang dugo sa sugat ko nang marating ko ang unang finish line. Ang laki pala ng sugat sa binti ko. Agad akong pumasok sa loob at pumunta sa Watson's. Napabili ako ng tissue at alcohol nang di oras. Inggit na inggit pa ako sa mga taong tuyo ang damit.
Lumabas ako ng mall at nagtungo sa sakayan ng FX pauwi sa amin, sa Lawton naman. May nakasabay akong school mate sa daan. Hindi ko siya kilala pero dahil sa baha ay naging feeling close kami. Lumusob kami sa hanggang tuhod na baha papuntang Lawton. Kaawa-awa ang sinapit ng mga kuliglig na nakasalubong namin sa daan dahil lumubog na rin ang mga iyon. Iniisip ko ring baka pasukin ng kung anong dumi itong sugat na nakuha ko bilang prize, pero bahala na.
Kuliglig: Pedicab na de motor
School mate ko.
Lawton. Pag dating namin sa Lawton ay naghiwalay na kami ng school mate ko. Pareho pala kaming taga Cavite, kaso ang daan ko ay pa-Las Piñas. Imaginin mo na lang ang layo ng nilakad namin, mula Ayala Bridge hanggang Lawton. Awang-awa ako sa sarili ko. Sumakay na ako ng FX. Ginutom na rin ako kaya kinain ko yung baon kong Cream-O at uminom ng tubig sponsored by Hidden Spring. Nag-text din ako sa nanay ko. Naging textmate kami sa isang iglap.
Lawton, papuntang LRT Station.
Yan yung posteng sumusuporta sa LRT Railway.
Tubig baha
Daan papuntang LRT Central Station.
Sa tapat ng stall ng Siomai House.
Kapantay na ng baha yung pavement na dinadaan ko malapit sa Metropolitan Theater.
Kawawang mga paa. Size 5 yan.
Coastal Road. Pagdating dito, sa kalsada kung saan naghihiwalay ang daan papuntang Las Piñas at Cavite, biglang huminto ang mga sasakyan. Matapos ang ilang oras na paghihintay, napagdesisyunan ko nang bumaba ng FX. Ang dami na kasing naglalabasang mga pasahero mula sa iba't ibang sasakyan. Dahil nagtapang-tapangan akong maglakad mula Coastal Road hanggang Zapote, Las Piñas, ginantihan naman ako ng kalaban na lamig. Akala ko mamamatay na ako pero exaggerated lang pala iyon.
Zapote, Las Piñas. Biglang-bigla naman ako sa nakita kong baha. Napanganga na lang ako dahil pagkamangha sa hanggang bewang na baha. Kaya naman pala tumigil na ang mga sasakyan, hindi na pala kayang tawirin ang baha kung ayaw nilang lumubog. Tinungo ko ang overpass. Mukhang magiging safe ako roon. Nang makarating ako, ang daming stranded na mga tao. Nakuha pa nilang litratuhan ang baha. Nainggit naman ako at ginaya ko sila. Textmate pa rin kami ng nanay ko.
Ang kamangha-manghang baha sa Las Piñas.
Kuha mula sa overpass.
Dumidilim na, pinutol na rin kasi ang linya ng kuryente sa Las Piñas. Gusto ko mang makauwi, wala akong lakas ng loob para suungin ang baha. Buti na lang at may dalawang babaeng lumapit, mga kaedaran na rin ng nanay ko, at nagtanong,
"Miss, taga saan ka?"
"Sa Moonwalk po," sagot ko.
"Doon ka rin pala, doon din kami e, gusto mong maglakad?"
"A... Ayos lang po."
Gusto ko na rin namang tumawid sa baha kaso wala akong kasama, kaya nang alukin nila ako, di na ako nagdalawang isip. Matapos ang ilang pag-uusap e lumusob na rin kami. Tigil muna sa pag-text sa nanay ko. Inipit ko rin sa bra (seryoso) ang cell phone para di mabasa. Tinawid namin ang baha nang nakapaa dahil baka tangayin din ang mga tsinelas namin. Sa paglalakad ay may sumabay ring dalawang lalaki sa amin. Nasa overpass din sila nang mga panahong nag-uusap-usap kami. Sama-sama kaming lumusob sa nakakatakot na baha. Inalalayan pa ako nung kasama naming binata dahil nga takot na takot ako sa baha. Niloko pa kami noong kasama naming babae,
"Uy, baka magkuhaan pa kayo ng number niyan ha!" :p
Nakakatakot dahil hanggang bewang na nga ang baha, ang lakas pa ng agos dahil pababa ang tubig. Umaalon din. Ang bigat sa pakiramdam sa tuwing may sasabit na kung anong bagay sa paa mo habang naglalakad ka. Nakakadiri ang tubig baha. Kung anu-anong lumulutang. Swerte pa kapag naramdaman mong may mainit na umagos sa paa mo. May umiihi na pala. Hindi ko na inintindi kung nabasa man ang underwear ko, o kung tinataas na pala ng tubig baha ang palda ko. Lusong kung lusong!
Pag lagpas ng Zapote, wala nang baha. Patuloy pa rin kami sa paglalakad hanggang sa makahanap kami ng jeep na masasakyan pauwi. Nag-text ako sa nanay ko. Tinawagan pa ako ng tatay kong nasa abroad. Umiyak ako pag-uwi. Basang-basa ako, basa pati mga gamit ko. Ala una ako bumiyahe galing Maynila. Nakarating ako sa Cavite ng alas otso. May remembrance na naman ako sa baha. (See First Remembrance: Charisma ng Baha)
How to clean your wounds:
Finished product
Ginamot ko ng Betadine yan,
nagkalat pati yung mga gamit kong basa.
Salamat sa bagyong Ondoy sa pabaong sugat.
Hindi na nga maganda yung legs ko, nagasgasan pa.
--> E ikaw, anong kuwentong Ondoy mo?
experience talaga yan...sa akin din., kasal ko kasi yan eh...icipin mo na lang sa ganyang lakas ng bagyo ginagawa ang special na part ng buhay ko....;-)
ReplyDelete